«Σήμερα, είναι ακόμα πιο αναγκαίο και επιτακτικό να κερδίσει έδαφος η αντίληψη ότι η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα, η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η πάλη κατά των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων πρέπει να εξελιχτεί σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεών τους». «Το 18ο Συνέδριο υπογραμμίζει ότι δε θα γίνει δυνατό να προληφθούν τα χειρότερα που ετοιμάζουν για το λαό και τη νεολαία, εάν το κίνημα μείνει μόνο σε μια πολιτική αποτροπής, σε μια πολιτική αμφίβολης άμυνας. Μέσα από τους συνηθισμένους αγώνες δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα. Πολύ περισσότερο δε, που η εναλλαγή αστικών και μικροαστικών συμβιβαστικών κομμάτων στην κυβέρνηση, είτε με αυτοδυναμία είτε με κυβέρνηση συνεργασίας, δεν μπορεί να φέρει τίποτα καλό για το λαό και την καθημερινότητά του. Καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος, τους συνεργαζόμενους στο κίνημα, τους ριζοσπάστες και συνεπείς αγωνιστές να ενώσουν τις προσπάθειές τους για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του κινήματος των συμμάχων του».

Είναι απαίτηση των ίδιων των καιρών να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα, να ανταποκριθεί στο ρόλο του, στην ικανοποίηση των αναγκών των εργατοϋπαλλήλων και των συμμάχων τους, που ασφυκτιούν από την πολιτική που εφαρμόζει η εξουσία των μονοπωλίων. Οι πραγματικές τους ανάγκες δεν μπορούν να εκπληρωθούν όσο τα αιτήματα και οι στόχοι, όσο οι αγώνες και η πάλη περιορίζονται και κατακερματίζονται στον έναν ή τον άλλο εφήμερο στόχο. Οσο η αντίδραση και η αντίσταση των εργαζομένων περιορίζεται στον αγώνα ενάντια στη μία ή την άλλη κυβέρνηση των κομμάτων της πλουτοκρατίας.

Κλειδί για να γίνει αυτή η πραγματικότητα κτήμα στη συνείδηση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, είναι η αδιάκοπη, καθημερινή, βαθιά πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις πόλεις και τα χωριά.

Οι «δείκτες» μέσα από τους οποίους περνάει η ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος αναδεικνύονται συγκεκριμένα μέσα από την Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του Κόμματος:

-- Προσέλκυση στην οργανωμένη δράση νέων εργατικών λαϊκών μαζών, ενεργητική συμμετοχή τους στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος, διαμόρφωση ενιαίου μετώπου πάλης ως κοινωνικής συμμαχίας, που μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιομορφίες του κάθε κινήματος αντιμετωπίζουν ενιαία τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Ενώνονται στον κοινό στόχο - αγώνα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων για να διαμορφωθεί μια νέα εξουσία.

-- Κατάκτηση αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης πάλης του εργατικού κινήματος πριν απ' όλα και των συμμάχων της εργατικής τάξης.

-- Η ανασύνταξη του κινήματος πρακτικά μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενίσχυση του ΠΑΜΕ, αλλά και της ΠΑΣΥ και του πόλου συσπείρωσης στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων. Θα βοηθήσει, επίσης, η διαμόρφωση πόλου συσπείρωσης στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, η ενίσχυση του συντονισμού με το μαθητικό κίνημα σε πανελλαδικό επίπεδο.

-- Το αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας.

-- Η ενίσχυση του εργατικού διεθνισμού σε παγκόσμιο, περιφερειακό επίπεδο, η διαπάλη με τις διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις που οδηγούν στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση του κινήματος.

Είναι ένα καθήκον με διαρκώς αυξανόμενη σημασία, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπου απέναντι στην οξυμένη επιθετικότητα της πλουτοκρατίας, πρέπει καθημερινά να αναδεικνύεται όλο και πιο καθαρά ότι: Η απάντηση σε αυτή την πολιτική περνάει μέσα από την κατανόηση ότι ο αγώνας με εφήμερους στόχους δεν αρκεί, ότι απαιτείται η ολομέτωπη αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Είναι μια υπόθεση που περνάει μέσα από την καθημερινή προσανατολισμένη πάλη, ώστε να αξιοποιείται κάθε στόχος, κάθε αίτημα, κάθε πρόβλημα για την ανάδειξη της ταξικής του ρίζας, της ταξικής ρίζας όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία του λαού. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζονται νέες δυνάμεις, ενοποιείται ο αγώνας κάτω από τον ενιαίο και κοινό στόχο της σύγκρουσης με την πηγή των λαϊκών προβλημάτων.

Αυτή ακριβώς η προσανατολισμένη πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση είναι το κλειδί για την ανάδειξη των δυο δρόμων ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, για το κέρδισμα νέων εργατικών συνειδήσεων στην πάλη με στόχο τη διέξοδο που συμφέρει τα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και η απεργία της 10ης Φλεβάρη αποκτά ιδιαίτερη σημασία: Γιατί βάζει στο επίκεντρο την πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων συνολικά ενάντια στην πολιτική που θίγει τα δικαιώματά τους, στην πολιτική των μονοπωλίων.

Γιατί αναδεικνύει το δίπολο: Εξουσία των μονοπωλίων ή εξουσία των λαϊκών δυνάμεων, ανάπτυξη προς όφελος της πλουτοκρατίας ή ανάπτυξη προς όφελος των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων; Ετσι, θα πολιτικοποιείται το κίνημα, έτσι θα ενισχύονται τα ταξικά χαρακτηριστικά του, ώστε και το ίδιο το εργατικό κίνημα να είναι ικανό να αντεπιτεθεί και να αναπτύξει πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Μέσα από έναν τέτοιο βηματισμό θα κερδίζει το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα τη θέση του στην πάλη για τη διεκδίκηση της δικής του εξουσίας, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.