«Η στρεψοδικία είναι τρομερό πράγμα. Αλλά πιο φοβερό απ' όλα είναι να ακούς αυτούς που δόξαζαν τα χρηματιστήρια και τον τζόγο να λένε πως αυτοί είχαν προβλέψει το σκάσιμο της φούσκας. Μιλάμε για τον Μίμη Ανδρουλάκη (...) τώρα επιτίθεται και στον πρόεδρο του κόμματός του (...) λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως τώρα έχει αρχίσει να καταλαβαίνει σε τι κατάσταση βρίσκεται η οικονομία της χώρας. Με άλλα λόγια, χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου "βραδύνου", ή εν πάση περιπτώσει "αργό"! Αλλά άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τη θέλεις την αντιπολίτευση;» (ο Γ. Παπασωτηρίου στη ΒΡΑΔΥΝΗ).

«Η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. πρωθυπουργός δεν έχουν περιθώρια χρόνου για αναστολές, ούτε την πολυτέλεια για πολλές διαβουλεύσεις (...) και οφείλουν άπαντες να γνωρίζουν ότι το διακύβευμα δεν είναι απλώς οικονομικό. Απειλούνται πλέον η εθνική κυριαρχία και η ανεξαρτησία της χώρας» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

«Μια οικογένεια, δηλαδή, που θα ζούσε αξιοπρεπώς από τη σκληρή εργασία του ενός ή και των δύο μελών της, κινδυνεύει να κατρακυλήσει στην καθημερινή αγωνία της επιβίωσης. Χωρίς να φταίει. Χωρίς να τεμπελιάζει. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό εκτός από το να... εργάζεται. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή μας, γιατί είμαστε και φιλότιμοι, κι όταν μας ζητάνε να βάλουμε "πλάτη" για να σωθεί η χώρα, συνήθως το κάνουμε. Αλλά το 'χω, ειλικρινά, γινάτι: Κάθε φορά πρέπει να "σωνόμαστε" από την εύκολη δεξαμενή που λέγεται "μισθοί-συντάξεις-φόροι"; Κάτι πιο πρωτότυπο, πιο ανατρεπτικό, πιο ροκ, βρε παιδάκι μου, δεν μπορεί να σκαρφιστεί κανείς; Απ' ό,τι φαίνεται, όχι. Αξιοι κι εμείς, που το δεχόμαστε, ως μόνη λύση, άξιος και ο μισθός μας. 'Η τουλάχιστον ο μισός. 'Η ό,τι θα απομείνει απ' αυτόν, και βλέπουμε!» (η Ρίκα Βαγιάνη στο ΕΘΝΟΣ).