Πάει κι αυτό. Τον ακούσαμε χτες το βράδυ να λέει αυτά που είχαμε ήδη διαβάσει το πρωί στις εφημερίδες ότι θα πει. Επιβεβαίωσε πως η πολιτική του δεν είναι άλλο από μια θύελλα για το σάρωμα κάθε λαϊκού δικαιώματος.

Οι αφελείς που θα περίμεναν να ακούσουν κάτι διαφορετικό έχουν τελειώσει προ πολλού.

Ολοι τους μαζί, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, τα συμπληρώματά τους, μια τάξη είναι. Νύχι - κρέας με την αστική τάξη. Είτε με «λαϊκή» φωνή εμφανίζονται, είτε απ' τ' «αριστερά» ψέλνουν, χρόνια και χρόνια τώρα ένα ζητάνε, ένα αξιώνουν, για ένα οχυρώνουν τη δικτατορία των μονοπωλίων με τη μορφή της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», λες κι έχουμε κάθε μέρα αποκριές: Για να αρμέξουν, μέχρι που να στεγνώσει η ρόγα, τον μόνο που τους ταΐζει: τον εργάτη!

«But» ... που θα έλεγαν στη γλώσσα τους όλοι αυτοί, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» , του λαού, είναι η απάντηση στη προαιώνια γλώσσα του «έθνους», για το οποίο τόσος λόγος γίνεται εσχάτως.

Κοινώς: Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!

Και δεν είναι απλά τίτλος ενός θεατρικού (Ντάριο Φο). Είναι τρόπος ζωής. Είναι απόφαση ζωής. Το διατάσσει η ίδια η εμπειρία ζωής της εργατικής τάξης, όλων των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.

Κανένας εργάτης, απολύτως κανένας, δεν έχει καμιά υποχρέωση να πληρώσει απολύτως τίποτα.

Ας τα βρουν μεταξύ τους - που δε θα τα βρουν...- οι καπιταλιστές, όσοι απ' αυτούς χάνουν, αν χάνουν, από την καπιταλιστική κρίση. Δικό τους πρόβλημα το πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους τον αρπαγμένο απ' τους εργάτες πλούτο. Για τους εργάτες, το ζήτημα είναι να σταματήσουν να τους αρπάζουν όλοι μαζί τον πλούτο που παράγουν. Υπόθεση δική τους των εργατών να το κάνουν.

Οποιος εργάτης, παίρνοντας το 15ήμερο, σε δυο τρεις μέρες είναι πανί με πανί, ξέρει από πρώτο χέρι πως και να 'θελε δεν έχει να δώσει άλλα. Ακόμα χειρότερα με όλους εκείνους που και δεν έχουν 15ήμερο και είναι μέχρι το λαιμό βουτηγμένοι στα χρέη.

Οσοι δουλεύουν τόσο άγρια πια, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους, ξέρουν επίσης πως παράγουν ήδη πολλά, πάρα πολλά, χρυσάφι στοίβες ο ιδρώτας τους, δεν έχουν απάντηση στο ερώτημα «πόσο περισσότερο να δουλέψουν;», έχουν γίνει ένα με τις μηχανές κι αυτές κλατάρουν.

Οσοι πληρώνουν χρυσή την «δωρεάν» εκπαίδευση, ξέρουν πως δεν πάει άλλο. Ηδη στα σπίτια μοιράζουν ποιο παιδί θα σπουδάσει και ποιο όχι.

Οσοι έχουν άρρωστο ξέρουν πως τους έμεινε μόνο να ανάβουν καντήλι, δεν έχουν άλλο τρόπο.

Οσοι έχουν γέροντες επίσης ξέρουν πως πέρασε ο καιρός που η σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς ήταν συμπλήρωμα στο σπίτι. Τώρα και για το φέρετρο του γέροντα πρέπει να πάρεις δάνειο.

Δεν πληρώνω!

Είναι η απόλυτη απάντηση σ' όλους αυτούς που ξάφνου έπαθαν μια κρίση «πληθυντικού». Κλίνουν το «εμείς» σ' όλες τις συμφέρουσες γι' αυτούς παραλλαγές: «να πληρώσουμε όλοι για να γλιτώσουμε τη χρεοκοπία». Αν χρεοκοπείτε κύριοι, πληρώστε!

Δε μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια κάμαρη, δε παίξαμε στις ίδιες γειτονιές, δε λαχταρήσαμε μαζί για τον πατέρα που έπεσε απ' τη σκαλωσιά, δεν κλάψαμε μαζί για τη μάνα που απολύθηκε. Δεν κολλήσατε ποτέ εσείς «ένσημα ανηλίκου». Δε βάλατε ποτέ τα όνειρά σας σ' ένα σάκο να μπαρκάρουν. Δεν, δεν, δεν ...τόσα δεν μας χωρίζουν.

Ετσι, που στη δική μας τη συνείδηση να είναι ευλογία το «αμήν και πότε να χρεοκοπήσετε». Ο εργάτης έχει να κερδίσει απ' αυτό. Ο χαμός σας θα είναι νίκη για τον ίδιο τον Ανθρωπο (για να μην το πούμε στη γλώσσα που το 'λεγε η γιαγιά η Σμυρνιά).

Κι επειδή μόνοι σας δε θα ξεκουμπιστείτε, μετά και το «διάγγελμα», έχουμε και σε χαρτί γραμμένους τόσους κι άλλους τόσους λόγους για να κάνουμε ό,τι περνά απ' το χέρι μας για να βοηθήσουμε να γκρεμοτσακιστείτε.

Ακου, ξανά τι είπε: «Εθνική προσπάθεια» η σωτηρία των καπιταλιστών, «βιώσιμη ανάπτυξη» το πάγωμα μισθών.

Τι σόι «έθνος» είναι αυτό που πληρώνουν οι πολλοί τους λίγους; Ποτέ δεν ήταν ένα έθνος.

Τι σόι «ανάπτυξη» είναι αυτή που βυθίζει όσους παράγουν τα πάντα στη δυστυχία; Είναι μόνο για να γεμίζει το σεντούκι του καπιταλιστή.

Ε, μπορούμε χωρίς αυτούς και το έθνος τους.

Οπου και να κοιτάξεις γύρω σου θα βρεις ανθρώπους να παράγουν τα πάντα. Οπου και να κοιτάξεις γύρω σου θα δεις τη γη να καρπίζει για να ταΐσει τόσους κι άλλους τόσους.

Ολο αυτό είναι μια απέραντη ομορφιά.

Που γίνεται μουντζούρα όταν μπαίνει στη μέση το κεφάλαιο. Μπορεί να γίνει η καπιταλιστική κρίση ο τάφος του; Μπορεί! Ας καθαρίσουμε το τοπίο.