«Οι νέοι και οι νέες πρέπει να αποφασίζουν ελεύθερα πότε θα αποκτήσουν οικογένεια, σε ποια ηλικία θα την αποκτήσουν, πότε και πόσα παιδιά θα κάνουν». Αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο θεμελιώδες δικαίωμα, σήμερα, σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, είναι κάθε άλλο παρά δεδομένο. Το νέο ζευγάρι, από τη στιγμή που θα σκεφτεί το θέμα της απόκτησης ενός παιδιού, έρχεται αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει η αντιλαϊκή επίθεση σε όλο το φάσμα της ζωής: Εργασία, υγεία, παιδεία, ελεύθερος χρόνος.

Η υπόθεση της απόκτησης ενός παιδιού ούτε ξεκινά με την έναρξη της κύησης ούτε τελειώνει με τον τοκετό. Τα νέα ζευγάρια προσπαθούν να εξασφαλίσουν πολύ πριν τη γέννηση του παιδιού τις προϋποθέσεις για την ανατροφή του. Ομως, σήμερα, ξεκινούν την κοινή τους ζωή, καταχρεωμένα με δάνεια, με το βάρος της εργασιακής ανασφάλειας, χωρίς εξασφαλισμένη στέγη, χωρίς να «βγαίνουν» οικονομικά σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο για να αναθρέψουν ένα παιδί αλλά ούτε και για να καλύψουν το κόστος που απαιτείται για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο.

Είναι γεγονός ότι οι νέοι μεταθέτουν τη δημιουργία οικογένειας, καθώς, σε σχέση με παλαιότερα, επιθυμούν να εκμεταλλευτούν τις όποιες δυνατότητες να παρατείνουν τις σπουδές τους, να αποκτήσουν κοινωνικές εμπειρίες. Ωστόσο, μια σειρά παράγοντες που έχουν να κάνουν με τον πυρήνα του εκμεταλλευτικού συστήματος στέκονται εμπόδιο στην ελεύθερη επιλογή τους. Η ανεργία, η οποία χτυπά τους νέους, κάνει για χιλιάδες νέους «πολυτέλεια» ακόμα και τη σκέψη για δημιουργία οικογένειας. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τον περασμένο Οκτώβρη το ποσοστό ανεργίας των νέων 15 έως 24 ετών αυξήθηκε στο 27,5% (από 21,2% τον Οκτώβρη του 2008). Το γενικό ποσοστό ανεργίας εκτινάχθηκε στο 9,8% έναντι 7,4% τον Οκτώβρη του 2008. Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 123.935 (33,8%). Φέτος μόνο, 30.000 άνθρωποι από προγράμματα στέιτζ στο Δημόσιο, στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες, πετάχτηκαν στο δρόμο, χωρίς ουσιαστικά να τους προσφέρεται κάποια προοπτική για δουλειά.

Την ίδια στιγμή, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα ελαστικά ωράρια, η ανασφάλιστη εργασία και οι απαιτήσεις των εργοδοτών έχουν σαν αποτέλεσμα η μεγάλη μάζα των νέων που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα να μεταθέτουν τη δημιουργία οικογένειας όλο και αργότερα ή οδηγούν τα ζευγάρια στο να αναζητούν στήριξη στους ήδη επιβαρυμένους προϋπολογισμούς των γονιών τους.

Ακόμα όμως κι αν μπορέσουν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος, μία σειρά άλλοι παράγοντες που πηγάζουν από την ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους επιδρούν αρνητικά στη δημιουργία οικογένειας. Γιατί στην ευαίσθητη αυτή ομάδα που είναι τα νέα ζευγάρια, επιδρούν εκτός από τους παραπάνω κοινωνικούς, μια σειρά και βιολογικοί παράγοντες που, σε συνθήκες τσακίσματος των δικαιωμάτων σε υγεία και πρόνοια, λειτουργούν αποτρεπτικά και έχουν και αυτοί τη ρίζα τους τελικά στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Για παράδειγμα, έχει παρατηρηθεί ότι αυξάνονται επικίνδυνα διάφοροι βλαπτικοί παράγοντες στο χώρο της εργασίας, με επιπτώσεις στη σύλληψη, κακή ανάπτυξη του εμβρύου, άγχος, ψυχικές διαταραχές και υπογονιμότητα, η οποία μάλιστα έχει γίνει ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας ιδιωτών μέσα από τα διάφορα κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Συνέπειες αυτής της κατάστασης στην Ελλάδα είναι η μείωση των γεννήσεων κάτω από τους θανάτους, με αποτέλεσμα την όξυνση του δημογραφικού προβλήματος, το οποίο υποκριτικά επικαλούνται οι κυβερνήσεις χωρίς να λαμβάνουν κανένα μέτρο για την παροχή διευκολύνσεων στα νέα ζευγάρια.

Ο ερχομός ενός παιδιού, αλλά και η έναρξη της κοινής ζωής ενός ζευγαριού προϋποθέτει να έχει εξασφαλιστεί το μεγάλο ζήτημα της στέγης. Οι νέοι αναγκάζονται να πληρώνουν αβάσταχτα δάνεια που τους ακολουθούν για τις επόμενες δύο τουλάχιστον δεκαετίες της ζωής τους κατά τις οποίες θα πρέπει να καταβάλουν το μισό και πλέον μισθό τους για δόσεις. Και βέβαια, στο διάστημα αυτό νέες ανάγκες γεννιούνται στην οικογένεια, πρώτα και κύρια για τη μόρφωση των παιδιών, την οποία όλο και περισσότερο πληρώνουν πια οι γονείς.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτούνται μέτρα που στηρίζουν την οικογένεια και τις συλλογικές ανάγκες της στα πρώτα δύσκολά της βήματα. Μέτρα ολοκληρωμένα ώστε οι νέοι όταν ενηλικιωθούν να είναι πραγματικά ελεύθεροι να επιλέξουν πότε θα αποκτήσουν οικογένεια, χωρίς το βάρος που δημιουργούν τα εμπόδια επιβίωσης. Εξασφάλιση δημόσιας δωρεάν Υγείας για όλους, άτοκα στεγαστικά δάνεια για την αγορά κύριας κατοικίας, υλοποίηση προγραμμάτων λαϊκής στέγης για δημιουργία ασφαλών, σύγχρονων και φτηνών σπιτιών. Αδειες κύησης και γαλουχίας, γονική άδεια με αποδοχές ώστε οι νέοι γονείς να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους στα πρώτα τους βήματα, διευκολύνσεις για τη μητρότητα στη δουλειά, κέντρα στήριξης της οικογένειας, μέτρα στήριξης των φοιτητών - γονιών.

Πραγματική ελευθερία επιλογής για το αν, πότε και πόσα παιδιά θα αποκτήσει μια οικογένεια μπορεί να υπάρξει μόνο αν είναι λυμένα με ευθύνη του κράτους όλα τα ζητήματα τα σχετικά με τη γέννηση και ανάπτυξη ενός παιδιού, τα ζητήματα της εξασφάλισης δουλειάς σε όλους, με δικαιώματα, οι παροχές Υγείας και Παιδείας υψηλής ποιότητας, δημόσιας και δωρεάν για όλους. Η δημιουργία οικογένειας και το μεγάλωμα των παιδιών πρέπει να προστατεύεται από το κράτος και να είναι ευθύνη του να παρέχει κάθε διευκόλυνση και στήριξη στα πρώτα δύσκολα βήματα. Αυτό είναι και ζήτημα συλλογικής πάλης και διεκδίκησης, η εξασφάλιση των συνθηκών εκείνων που θα ξανακάνουν δικαίωμα και όχι βάρος την απόκτηση ενός παιδιού.

Η συναίνεση και η υποταγή, η θυσία των αναγκών των νέων στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, έρχεται να ενισχύσει τους παραπάνω υπαρκτούς παράγοντες που εμποδίζουν τους νέους να ξεκινήσουν οικογένεια. Είναι ζήτημα ενδεικτικό της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονται σήμερα οι νέοι και αποκαλυπτικό για τον απάνθρωπο χαρακτήρα αυτού του συστήματος που μετατρέπει σε εμπόρευμα για λίγους εκείνα που θα έπρεπε να είναι απαραίτητα εφόδια για όλους, αλλά κλείνει και τις πόρτες σε μία ζωή με πραγματικές ελευθερίες επιλογής. Η διέξοδος είναι φανερό ότι δε βρίσκεται ούτε στις ευχές και τις ελπίδες του τύπου «έχει ο θεός», αλλά στην πάλη για να γίνουν δικά τους αυτά που έτσι κι αλλιώς τους ανήκουν. Στην προοπτική μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκονται οι λαϊκές ανάγκες.