Μνημειώδης είναι η απάντηση που έδωσε το 2005 η διοίκηση της «ΦΟΥΛΓΚΟΡ» στους εργαζόμενους, όταν εκείνοι ζήτησαν αύξηση: «Διάβασα τα αιτήματά σας και έμεινα έκπληκτος, βλέποντας ότι απέναντι από τα αιτήματά σας δεν υπήρχε κανένα πλάνο που θα βοηθήσει να παραχθούν τα χρήματα που εσείς ζητάτε...», σημείωνε η σχετική επιστολή του ιδιοκτήτη του εργοστασίου Aldo Dapelo.

«Χρειάζεται να βρεθεί κουράγιο να εξαλειφθεί κάθε παράλογη πληρωμή...». (...) «Εάν πραγματικά ενδιαφέρεστε να κάνετε πάλι ανταγωνιστική την εταιρεία σας στις Διεθνείς Αγορές, πρέπει πρώτα να δημιουργήσετε μια μέγιστη παραγωγικότητα και μετά να ζητήσετε ένα μισθό ανάλογο με βελτιώσεις που θα επιτευχθούν».

«(...) να είστε ένα σωματείο μοντέρνο, όπως υπάρχει στην Ιρλανδία, στις Βόρειες Χώρες της Ευρώπης και σε εκείνες τις Νοτιοανατολικές της Ασίας». (...) «Αυτό είναι το μοναδικό σύστημα για να δημιουργηθεί αύξηση μισθών, όλα τα αιτήματά σας αποκρούστηκαν από την εταιρεία για το συμφέρον σας». (...) «Να δημιουργήσετε μια νέα φιλοσοφία, όπου πριν ζητήσετε να δίνετε». (...) «Προστατεύστε την εταιρεία που είναι δική σας εναντίον όλων. Πρώτα η Φούλγκορ και μετά το συμφέρον των μεμονωμένων».

Αξιους συνεργάτες βρίσκει η εργοδοσία στο πρόσωπο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με τη στάση του αποθρασύνει την εργοδοσία. Σ' αυτή τη γραμμή κινείται και η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου, αναπαράγοντας όλα τα επιχειρήματα της εργοδοσίας. Καλλιεργεί τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, κρύβει τον καθοριστικό και αναντικατάστατο ρόλο της εργατικής τάξης στην παραγωγή, προβάλλοντας την δήθεν αναγκαιότητα ύπαρξης των καπιταλιστών. Καλλιεργεί αυταπάτες σε σχέση με το ρόλο του ταξικού κράτους (Επισκέψεις σε Επιθεώρηση Εργασίας, υπουργεία, νομάρχες...). Αντιπαλεύει τη γραμμή της ταξικής ενότητας, κατηγορεί το ταξικό κίνημα ως διασπαστή, αρνείται την κοινή πάλη εργαζομένων αορίστου χρόνου και συμβασιούχων, εργαζομένων σε «εργολάβους» στα βιομηχανικά εργοτάξια...