Ητανε, έγραψε ένας στο «Εθνος», ανορθόγραφο το σύνθημα έξω από το χρηματιστήριο. Κι όμως το μήνυμα ήταν καθαρό: «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Μάλιστα, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είδαν σαν ανορθογραφία όχι το σύνθημα στο πανό, αλλά το γεγονός ότι για άλλα βεβαιώνει η κυβέρνηση και για άλλα διαδηλώνουν οι απεργοί του ΠΑΜΕ. Ας τα βρουν μεταξύ τους κυβέρνηση και «μου-μου-ε». Το σύνθημα είπε αυτό που πιστεύουν οι εργάτες. Αν δεν αρέσει η «μαλλιαρή» σε ορισμένους, ξίδι!

Οι καπιταλιστές δεν κρύβουν λόγια. Λένε ωμά τι θέλουν για τις συντάξεις, τι θέλουν συνολικά για την Κοινωνική Ασφάλιση (Υγεία, Πρόνοια κλπ.), τι θέλουν για τις εργασιακές σχέσεις.

Εκεί που μπερδεύει το πράγμα είναι όταν όλα αυτά παρουσιάζονται όχι ως το αυτονόητο του καπιταλισμού, αλλά ως ένα τερτίπι ενός νεφελώδους αντιπάλου, της αγοράς! Απέναντι στον οποίο αντίπαλο αρκεί η πολιτική να ορθώσει το ανάστημά της για να γίνουν όλα καλά. Ετσι τα λένε οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η ΓΣΕΕ που νομίζει πως έτσι θα κάνει ζάφτι τους εργάτες να μη διεκδικούν το δίκιο τους.

Οι καπιταλιστές δεν κρύβουν ποιον θεωρούν αντίπαλο, τους εργάτες. Κι από αυτήν την άποψη ο πόλεμος μαζί τους είναι τακτικός: Αυτοί κι ο στρατός τους, εμείς και ο δικός μας.

Το πρόβλημα υπάρχει όταν ανάμεσα στους εργάτες ορισμένοι επιδιώκουν να αρχίσει ένα κουβεντολόι για το ποιος είναι ο εχθρός.

Και εμφανίζουν οι του «ηθικού καπιταλισμού» την αστική πολιτική ως παρθένα που παρασύρθηκε και την καλούν στον ενάρετο δρόμο. Στόχος, βέβαια, το θεάρεστο έργο τους της χειραγώγησης για να αποφύγουν την κοινωνική έκρηξη.

Ε, ας κάνουμε πραγματικότητα το φόβο τους. Ετσι κι αλλιώς αυτήν την αντίθεση δεν μπορούν να τη λύσουν.

Τόσο καιρό διάφοροι έκαναν πως δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο, έγραψαν και ξανάγραψαν πως είναι άκαιρες και άσκοπες οι απεργίες, στο τέλος έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και έγραψαν για αναγκαστικό μονόδρομο. Μόνο που - συμπληρώνουν - δε θα καταφέρει να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική. Ωραία, ήρθε ο καιρός να διαψευστούν και σ' αυτό. Η προχτεσινή απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ δείχνει το δρόμο, αυτοί που συμμετείχαν βεβαιώνουν πως το μέτωπο διευρύνεται. Κι ακόμα καλύτερα, πως αυτή τη φορά υπάρχουν και εφεδρείες!

Κάποτε, στο «102» της Πατησίων, σ' ένα από τα καφενεία των οικοδόμων, γίνονταν ομηρικές συζητήσεις για την «ενότητα». Ηρθε η ζωή κι έλυσε το πρόβλημα. Το συνδικάτο είναι η σημερινή πραγματικότητα. Ετσι προχτές κανείς δε βρέθηκε να ρωτήσει «πού θα πάμε». Ηταν ήδη στην Ομόνοια, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Ασχετο: Τι δεν καταλαβαίνουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια των καπιταλιστών; Οτι στην καρδιολογική του «Ερυθρού», τη μέρα της απεργίας, δυο εργάτες την κοπάνησαν από τους συνοδούς τους για να πάνε να πιούνε στη μνήμη των συντρόφων που έφυγαν και στην υγειά των συντρόφων που συνεχίζουν. Ενας γέρος οικοδόμος με τέσσερα εμφράγματα κι ένας εργάτης της ΛΑΡΚΟ με τρία «μπάι πας». Τι τους προκάλεσε τη «συναισθηματική έκρηξη»; Με αφορμή την απεργία που δεν μπόρεσαν να πάνε, άνοιξαν κουβέντα για τις απεργίες που γνώρισαν, πήγε το πράγμα στην απεργία του '77 στη ΛΑΡΚΟ, ένα όνομα έφερε βόλτα στα χείλη, Δήμος Κουτσλιοτάκης, «έμπαινε μπροστά αυτός και δεν καταλάβαινε τίποτα», είπε εκείνος απ' τη ΛΑΡΚΟ, «εμένα μ' άρεσαν οι γυναίκες που 'φερναν φαΐ», είπε ο άλλος. «Βρε, όλη η Ελλάδα ήρθε, χωρίς την αλληλεγγύη δε κρατάγαμε μέρα», συμπλήρωσε ο πρώτος κι ύστερα ...να 'χες μαγνητόφωνο να γράφεις ιστορίες. «Εγώ δεν ήμουνα ποτέ ΚΚΕ», είπε ο πρώτος, «κι ακόμα δεν έβαλες μυαλό;», ρώτησε ο άλλος. Υστερα έφυγαν. «Πάμε να τα πούμε μεταξύ μας». Κράταγαν τσίλιες οι συνοδοί μη φύγουν παραπέρα τα γερόντια. Κακώς. Στη διαδήλωση θέλανε να πάνε. Με το ΠΑΜΕ! Με τα παιδιά κι, ακόμα καλύτερα, με τα εγγόνια τους!