Το Μάρτη του 2003, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της οικουμένης, πραγματοποιήθηκε εν μέσω ενορχηστρωμένης αισχρής ψευδολογίας η ιμπεριαλιστική επιδρομή στο Ιράκ. Εκαψαν, βασάνισαν, δολοφόνησαν, ξεκλήρισαν έναν ολόκληρο λαό και λεηλάτησαν, κυριολεκτικά, οι βάρβαροι, όσους πολιτισμικούς θησαυρούς μπορούσαν να πουληθούν και να φέρουν κέρδος. Γιατί μόνο το κέρδος συγκινεί τους ανθρωπόμορφους αυτούς μισθοφόρους. Διαθέτουν δε πλήθος μεταπτυχιακών και διδακτορικών εμπειριών πάνω στο έγκλημα και τις δολοφονίες αμάχων, συλλογή από διάφορα μέτωπα και όπως πιστοποιείται και στο φιλμ ούτε να μιλούν είναι ικανοί, μόνο γρυλίζουν χρησιμοποιώντας μετά βίας 100 λέξεις εκ των οποίων οι 50 είναι «fuck». Η εβδομάδα που διανύουμε ξεκίνησε με την ανακοίνωση των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Οσκαρ. Εξι σπουδαία βραβεία, καλύτερου ήχου, ηχητικών εφέ, καλύτερου μοντάζ, πρωτότυπου σεναρίου, καλύτερης σκηνοθεσίας και το σημαντικότερο, εκείνο της καλύτερης ταινίας, πήγαν στην αμερικανική παραγωγή (την επαίνεσε μάλιστα και ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ) THE HURTLOCKER, που πραγματεύεται ακριβώς τον πόλεμο στο Ιράκ και από σήμερα προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες. Η σκηνοθέτης δε της ταινίας, πρώτη γυναίκα που βραβεύεται με Οσκαρ, αφιέρωσε το βραβείο της στις γυναίκες και άντρες στρατιώτες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλα μέρη του κόσμου, με την ευχή να γυρίσουν σώοι στα σπίτια τους. Να μη σας ξενίσει εάν η ταινία λάβει και το Νόμπελ ειρήνης την ερχόμενη χρονιά... υπάρχει πια πείρα από αντικειμενική κρίση. Τα βραβεία αυτά καλύπτουν αυτονόητες πολιτικές σκοπιμότητες και έχουν κύριο, αλλά όχι μοναδικό, αποδέκτη την αμερικανική εσωτερική αγορά, φτάνει μόνο να δει κανείς την ταινία της απογόνου της κινηματογραφίστριας των ναζί Λένι Ρίφενσταλ...