Το απόλυτο must της βδομάδας είναι ο «Αόρατος συγγραφέας» του Ρομάν Πολάνσκι που βραβεύτηκε με την «αργυρή άρκτο» σκηνοθεσίας στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Καταπληκτικό σινεμά από έναν μεγάλο δημιουργό που υποτάσσει τη δεξιοτεχνία του στην έκφραση και το έργο του επιβάλλεται σαν ολότητα και όχι μέσα από τα επιμέρους. Είναι κρίμα που η προβολή της σημαντικής αυτής ταινίας συμπίπτει με μια 32 ετών παλιά ιστορία βιασμού μιας ανήλικης Αμερικανίδας από τον σκηνοθέτη. Ο Πολάνσκι που βρίσκεται υπό περιορισμό στο σαλέ του στην Ελβετία περιμένει, σαν τον πολιτικό της ταινίας «Αόρατος συγγραφέας», ένταλμα έκδοσής του στις ΗΠΑ. Η παραγωγή «Αγιασμός» που εγώ τοποθετώ στο δεύτερο, μετά τον Πολάνσκι, πόστο της βδομάδας, δεν έχει καμιά σχέση με την ταινία της πρώτης θέσης. Είναι όμως υγιής, μικρή, χαριτωμένη και ανυπότακτη και τυγχάνει να είμαι επιρρεπής στον ανυπότακτο κινηματογράφο. Και δεν πρόκειται για ζήτημα εκπτώσεων. Πρόκειται για συμπάθεια σε ταινίες με κοινωνικό αγκυροβόλι, που αρνούνται να προσφέρουν παραμυθιάσματα, που ανταποκρίνονται σε υπαρκτές ανάγκες και που όταν χρειάζεται γίνονται ανελέητες και σκληρές. Η στενή σχέση του Ρόμπερτ Ντε Νίρο με την Ιταλία, τη χώρα των προπάππων του από την περιοχή του Καμπομπάσο ενισχύεται μέσα από το ριμέικ του κλασικού πλέον φιλμ του Τζιουζέπε Τορνατόρε με τίτλο «Είναι όλοι τους καλά», ταινία που δε δικαιώνει τις προσδοκίες για κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Τέλος, η ελληνική ταινία της βδομάδας είναι ανάξια λόγου, πνιγμένη στην απόλυτη έλλειψη σεναρίου και συνείδησης του γεγονότος ότι κινηματογράφος δεν είναι οτιδήποτε συνίσταται σε κινούμενες εικόνες.