Ιδού, σε ποιο σημείο με φέρνεις με τις επιφυλλίδες σου, όπως εκείνη με τον τίτλο, παίξε μπάλα, ρε.

Να χρησιμοποιώ ένα ρε που δεν είναι του πεντάγραμμου, αλλά του δρόμου, όπως αναζητείται, ως φιλική προσφώνηση, στα σταυρόλεξα.

Βέβαια, όλες οι λέξεις που υπάρχουν στο ελληνικό λεξικό είναι προς χρήση αυτών που μιλάνε την ελληνική γλώσσα.

Ομως, μπαίνει στη μέση και η οικογενειακή συμπεριφορά ή η επιλογή του καθενός μας ποια χρήση της γλώσσας θέλει να κάνει.

Υπάρχουν μέρες, αυτό είναι μια εξομολόγηση, που αρνούμαι να βγω από το σπίτι μου, γιατί δε θέλω να ακούσω την κακοποίηση της γλώσσας από αυτούς που περνάνε δίπλα μου ή που με προσπερνάνε ή που κάθονται στις καρέκλες των καφέ της πλατείας, και μιλάνε ανάμεσά τους ή στο τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί τους.

Δε θα καθίσω, χαζεύοντας απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασης, άσχετα τι προβάλλει.

Δε θα ξαπλώσω στον καναπέ, παρακολουθώντας τα σίριαλ της βωμολοχίας.

Δε θα βουλιάξω στην απάθεια.

Δε θα με καθηλώσει η αδράνεια, ατενίζοντας τα προβλήματα με την έγγραφη ταινία να τρέχει κάτω από αυτά για τα παιχνίδια του χρηματιστηρίου και άλλες ντόπιες και διεθνείς δηλώσεις, με τον ύπουλο σκοπό να με τρομάξει και να με προδιαθέσει ότι τίποτε δεν μπορώ να κάνω για την ανατροπή τους.

Οχι, ρε, δε θα παίξω μπάλα.

Δε θα σου κάνω το χατίρι να γίνω μια μονάδα μέσα στο συρφετό.

Θα αντιδράσω.

Οχι μόνο στο να αφαιρέσω το ρε από την προτροπή σου ή να το προσθέσω στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, αλλά θα βγω στους δρόμους.

Θα φωνάξω μαζί τους, θα περπατήσω μαζί τους, θα συζητήσω μαζί τους, θα ταυτιστώ μαζί τους.

Και όταν γυρίσω σπίτι μου κουρασμένη θα φτιάξω μια λίστα προβλημάτων.

Κατά προτεραιότητα.

Μήπως, όμως, δεν κατάλαβα εντελώς την επιφυλλίδα σου, Νίκο Αντωνάκο, που με τη δική σου ειρωνική γραφή εννοούσες ακριβώς αυτό;

Δε θα επιτρέψω στους άλλους να με αλλοτριώσουν.

Θα παίξω μπάλα με τους από δω και θα προσπαθήσω να βάλω γκολ.

Να τους τρυπήσω τα δίχτυα.

Ναι, ρε, όλα τα πιο πάνω θα κάνω.

Δε θέλω πια να είμαι ένα ήσυχο και υπάκουο άτομο.

ΥΓ:

Αφιερωμένο στον Νίκο Αντωνάκο ένα χρόνο μετά το θάνατό του.

Ηταν ένα γράμμα που του είχα στείλει πριν λίγα χρόνια, απαντώντας στην επιφυλλίδα του σ' έναν «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», που είχε γράψει με το δικό του έξυπνο και ειρωνικό τρόπο για την παθητική στάση μας απέναντι στα γεγονότα.