«οι προγραμματισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις είναι τόσες πολλές που οι Συντηρητικοί παραλληλίζουν την παρούσα κατάσταση με την βιομηχανική αναταραχή του '70. Η σύγκριση είναι ατυχής (...) το 1979 υπήρχαν περισσότεροι από 13 εκατομμύρια συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, ενώ τώρα είναι λιγότεροι από 8 εκατομμύρια (...) δεν υπάρχει τρόπος να συρρικνωθούν οι δαπάνες χωρίς να περικοπούν οι μισθοί και να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη (...) αλλά πρέπει να προσέξουν» (το άρθρο σε Financial Times / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Αφαιρώντας τα στοιχεία που δείχνουν ποια είναι η χώρα, το άρθρο είναι σα να γράφτηκε για την Ελλάδα. Οχι γιατί η κατάσταση είναι ίδια (οι «Εργατικοί» παραμένουν πρωτοπόροι στο τσάκισμα των εργατών) αλλά γιατί είναι καρμπόν η πολιτική που εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα κι εδώ και στην Αγγλία και παντού στον καπιταλισμό. Καρμπόν και οι ιδέες που προβάλλονται και οι εκβιασμοί. Οσο πιο πολύ οξύνεται το αδιέξοδο του ίδιου του συστήματος να γιατρέψει τη βασική αρρώστεια του, το πώς θα αυξάνονται διαρκώς τα καπιταλιστικά κέρδη, τόσο θα οξύνεται και η επιθετικότητά του, με εργαλείο ένα και μόνο, αυτό που ομολογείται: τη μείωση της τιμής που πουλιέται η εργατική δύναμη. Κι εδώ κι εκεί και παντού όλο και πιο έντονα προβάλλει η ανάγκη οι ίδιοι οι εργάτες να προσανατολίζονται όλο και περισσότερο στο μόνο δρόμο που είναι δικός τους: ταξική συσπείρωση για την ανατροπή, προβολή πολιτικής πρότασης που να αφορά στην ίδια την εξουσία. Για να μπορεί να σταθεί στα πόδια του το όραμα μιας οικονομίας όπου το καπιταλιστικό κέρδος δεν θα έχει θέση. Αυτό προϋποθέτει όλο και πιο ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα.

«Η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα και αυτό είναι πλέον πρόδηλο διά γυμνού οφθαλμού (...) τα πράγματα έχουν προχωρήσει πολύ (...) Στην παιδεία οι Τούρκοι έχουν καταφέρει να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια και να πετύχουν μια σοβαρή συνεργασία κράτους και ιδιωτών που έχει λαμπρά αποτελέσματα. Οι εγκαταστάσεις ορισμένων τουρκικών πανεπιστημίων, αλλά και το περιεχόμενο των σπουδών τους, αφήνουν πίσω τα ελληνικά ΑΕΙ που βουλιάζουν στη μιζέρια και τις μικροδιαπλοκές της μετριότητος και του συνδικαλισμού» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Αυτό θα πει στοχοπροσήλωση. Είτε το θέμα αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είτε σε μια πασχαλιάτικη εκδρομή στη διπλανή χώρα, ο αρθρογράφος να μην ξεχνά να αντλήσει τα παραδείγματα που προβάλλει το πρότυπο: μια κοινωνία που όσο βυθίζεται στην ταξική ανισότητα τόσο καλύτερα πάει ο καπιταλισμός της. Να γιατί δεν αρκεί να έχεις μέτωπο στον καπιταλιστή, αλλά πρέπει διαρκώς να αντιμετωπίζεις και αυτούς που σου ροκανίζουν το μυαλό για λογαριασμό του καπιταλιστή.