Μια συγκλονιστική, τολμηρή, νοσηρή, αλλά ταυτόχρονα και εκπληκτική ταινία θα παρουσιαστεί απόψε από την ΕΤ-1 στις 23.35. Πρόκειται για το κοινωνικό δράμα της Λιλιάνα Καβάνι «Ο θυρωρός της νύχτας», με την εξαιρετική ερμηνεία του αλησμόνητου Ντερκ Μπόγκαρτ. Η ιστορία έχει κάπως έτσι: Ο Μαξ, ένας πρώην αξιωματικός των Ες-Ες, εργάζεται ως νυχτερινός θυρωρός σε ένα ξενοδοχείο της Βιέννης για να προστατευτεί από το παρελθόν του, που, όμως, συνεχίζει να κατοικεί μέσα του εν αγνοία του. Ενα βράδυ έρχεται να μείνει στο ξενοδοχείο μια γυναίκα, μια πολύ όμορφη και αινιγματική γυναίκα. Μια γυναίκα, η οποία υπήρξε παλιό του θύμα, που την είχε βασανίσει στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως, αλλά και που την είχε αγαπήσει με μια εφιαλτική εξοντωτική αγάπη. Με ένα πάθος τόσο δυνατό, που ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινο αίσθημα. Και ενώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Μαξ, ανώνυμος θυρωρός της νύχτας, συναντούσε την ημέρα τους παλιούς συνεργάτες του, οι οποίοι κατέχουν σημαντικές κυβερνητικές σχέσεις και κάνουν μια «ομαδική θεραπεία» με εικονικές δίκες, ο Μαξ ξαναγυρίζει στον παλιό του εαυτό και ξαναζεί τις απίστευτες ηδονικές στιγμές, τις σαδομαζοχιστικές στιγμές με το αντικείμενο του πόθου, με το θύμα του, με τον έρωτά του. Οι παλιές εικόνες τον κατακλύζουν και του θυμίζουν ότι το χτες δεν πέθανε, ότι παραμένει ένας «ερωτευμένος» ναζί μέχρι το κόκαλο, που βιάζει τη γυναίκα που ποθεί. Από την άλλη, το θύμα, που χαίρεται, που απολαμβάνει αυτόν τον ψυχικό και σωματικό βιασμό. Και αναρωτιέται ο θεατής, τελικά, τι είναι έρωτας; Κατά τον Λακάν, το μεγάλο ψυχαναλυτή, «έρωτας είναι να δίνεις κάτι σε κάποιον που δεν το θέλει». Και εμείς, παρακολουθώντας αυτήν την τολμηρή, σαδομαζοχιστική ερωτική σχέση, προσθέτουμε: Οτι έρωτας - για μερικούς, βέβαια - είναι να έχουν ανάγκη αυτό που δε θέλουν... Η νέα γυναίκα δεν έχει ξεφύγει από το δικό της «ερωτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης», συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ελεύθερη, ότι έχει βαθιά εθιστεί στο μαρτύριο και στον εξευτελισμό, στον πόνο. Καταλαβαίνει ότι για εκείνη ο έρωτας μόνον έτσι εκδηλώνεται, έτσι ολοκληρώνεται. Ποιος έχει το πάνω χέρι σ' αυτή τη σχέση; Ποιος εξαρτάται απόλυτα από τον άλλο; Ο ναζί ή το θύμα του; Η απάντηση είναι δύσκολη. Θα λέγαμε ότι, στην προκειμένη και μεμονωμένη περίπτωση (αν παραδεχτούμε φυσικά ότι ο ναζισμός δεν είναι μονάχα ψυχική ασθένεια, αλλά και ένα κοινωνικό ψυχοπαθολογικό φαινόμενο που επιδρά πάνω στις διαπροσωπικές σχέσεις), θα βγάζαμε ίσως το συμπέρασμα ότι καμιά φορά υπάρχουν και «θύματα» που απολαμβάνουν το ρόλο τους. Με την Σαρλότ Ράπλινγκ.