Βλέποντας τα «μεταλλαγμένα» ΚΚ της Ευρώπης, μετά τις ανατροπές, κατανοούμε ότι την πρόοδο και την εξέλιξη των κατά τόπους μ.λ.κ. την εμπόδισε η ανυπαρξία ενός ΚΚ νέου τύπου και παράλληλα η ίδια η δράση νεότευκτων κεντροαριστερών «δημοκρατικών» κομμάτων που έσπειραν την απογοήτευση, την πλάνη και την ενσωμάτωση στο σύστημα.

Η συλλογική σκέψη του Κόμματος, οι αποφάσεις για το τι πολιτική, τακτική και στρατηγική θα ακολουθήσει, πηγάζουν και από τις αντικειμενικές ιστορικές συνθήκες που ζούμε. Αυτές νομίζω τις συνθήκες ούτε και τα πρόσφατα διαγραμμένα μέλη μας τις αγνοούσαν, ούτε διαφορετικά τις ερμήνευαν, άλλο αν δεν είχαν πλέον τις αντοχές να συνεχίσουν στον πραγματικά δύσκολο δρόμο που ακολουθούμε, σαν το φάρο μέσα στη θαλασσοταραχή. Θα ήταν πιο τίμιο να το παραδεχτούν, να κάνουν στην άκρη, σεβόμενοι την προηγούμενή τους διαδρομή, αλλά και όλους τους υπόλοιπους ανώνυμους συντρόφους που μαζί τους βάλανε πλάτη για να κάνει βήματα μπροστά η υπόθεση της εργατικής τάξης στη χώρα μας.

Οι προσεγγίσεις μας από το 14ο Συνέδριο και μετά επιβεβαιώνονται από την ίδια τη ζωή και αυτό βρήκε, με τη δική μας δράση, αντιστοίχιση και στις αντιδράσεις του ίδιου του μαζικού, λαϊκού κινήματος απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές ΕΕ, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Φανταζόμαστε πόσο θα ήταν διαφορετικά η κατάσταση τώρα, αν τα είχαμε «στρίψει» και εμείς; Ισως να 'χαμε λίγο διαθέσιμο χώρο στα ΜΜΕ, ίσως κάποιο φιλικό χτύπημα στην πλάτη, αλλά για τους εργαζόμενους, τα δικαιώματά τους, το μαζικό, λαϊκό κίνημα, άκρα του τάφου σιωπή! Αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει κανένας «καλοπροαίρετος» και «θορυβημένος» για τη φυσιογνωμία του Κόμματος.

Οι αντιδράσεις βέβαια που αναπτύχθηκαν, χωρίς να αγνοείται ο περίγυρος, δεν είναι οι πρέπουσες σε μέγεθος και ποιότητα, εκεί μάλιστα να κριθούμε και να σκύψουμε με περισυλλογή, να δούμε πώς θα βελτιώσουμε και τις δικές μας προσπάθειες, πώς θα τρανώσει το Κόμμα για να ενισχυθεί η πάλη του λαού, στο πώς θα χτιστεί το ΜΕΤΩΠΟ, αυτό το εργαλείο που θα συνενώσει - θα συντονίσει - θα ανοίξει το δρόμο ώστε η αυξανόμενη αντίδραση διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων (που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές τούς βάζουν στο ίδιο τσουκάλι για ψήσιμο) να αποτελέσει την ταφόπλακα στα περαιτέρω σχέδια που απεργάζονται για το λαό και τη χώρα μας ντόπια και ξένα κέντρα.

Οι εκτιμήσεις μας, για το διεθνή περίγυρο, για το εσωτερικό της χώρας και η αντίστοιχη δράση που αναπτύξαμε (κρίνεται στο συνέδριο η ποιότητα και το μέγεθός της), δε βοηθάει και τα κινήματα των χωρών, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, που οι «δημοκράτες» αριστεροί συμμετέχουν ή στηρίζουν κυβερνήσεις που καταπατούν τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων, πάντα στο όνομα του «αντικειμενικού» ευρωμονόδρομου ή βομβαρδίζουν το σερβικό λαό; Βεβαίως και βοηθούν, δίνουν κουράγιο, εμπειρία, ανοίγουν δρόμους στα κατά τόπους μαζικά λαϊκά κινήματα. Γι' αυτό ο αγώνας μας να αντιπαλέψουμε τις συνέπειες των πολιτικών που εκπορεύονται από την ΕΕ και εφαρμόζει η κυβέρνηση, στηρίζει η αντιπολίτευση και κάποιοι προσπαθούν να αμβλύνουν τον πόνο που δημιουργεί η εφαρμογή τους - στην προοπτική να απαγκιστρωθούμε από τα δεσμά του υπερεθνικού κέντρου - δε δίνει μόνο ανάσα και προοπτική στον ελληνικό λαό, αλλά και στα κινήματα των άλλων λαών, που μέσα από ατελείωτες «σειρήνες» της υποταγής και της ενσωμάτωσης προσπαθούν να βγουν στον αφρό.

Γι' αυτό είναι πολύ θετικός ο προσανατολισμός μας και οι προσπάθειες που καταβάλλουμε στο να γίνει εφικτός ο τόσο απαραίτητος συντονισμός του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Δε γίνεται διαφορετικά, θα πρέπει μέσα από την ανταλλαγή των εμπειριών μας να αντιπαλέψουμε και σε διεθνές επίπεδο τη Διεθνή των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, με όποια έκφραση κι αν εμφανίζεται, να δημιουργήσουμε το αντίπαλο δέος στην αχαλίνωτη δράση του ιμπεριαλισμού και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ.

Αν εμείς, στριμωγμένοι από την πίεση που μάς ασκείται και τις υπαρκτές αντικειμενικά δυσκολίες, ενδώσουμε και πούμε «ο γέγονε, γέγονε» πάλη τώρα μέσα στα πλαίσια που μας ορίζουν ο «αντικειμενικός» ευρωμονόδρομος και διεθνής ιμπεριαλισμός, καλύτερα να πάμε στα σπίτια μας, υπάρχουνε καλύτεροι υπηρέτες αυτής της πολιτικής. Η Εργατική Τάξη θα δυσκολευτεί αλλά θα ξαναδημιουργήσει τον πολιτικό της φορέα!

• Ανάδειξη στελεχών από την εργατική τάξη: Θέλει πολλή δουλιά, βασανιστική θα έλεγα, γιατί δυσκολεύουν οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων. Απαιτείται μόρφωση ιδεολογικοπολιτική - δεν αρκεί μόνο η αυτομόρφωση - των νέων εργατικών και όχι μόνο στελεχών μας για να στερεώσει μέσα τους αυτό που κατάκτησαν μέσα από τους αγώνες και τις εμπειρίες του κινήματος.
• ΚΝΕ: Προσοχή στο μέλλον μας! Εχουμε καλή πάστα νεολαίων. Βοήθησαν το Κόμμα (αυτή την εμπειρία έχουμε στη Θεσσαλονίκη), τόσο στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και στους καθημερινούς αγώνες του κινήματος. Εδωσαν πνοή με τη ζωντάνια τους στο Αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και στους αγώνες που έδωσε αυτό στην πόλη μας. Εφεραν καλά αποτελέσματα με τη δράση τους στο φοιτητικό, μαθητικό κίνημα. Πρέπει να 'ναι στη μόνιμη έγνοια όλων μας, σε όποιο μετερίζι μάς βάζει το Κόμμα και όχι μόνο του άμεσου καθοδηγητή. Πρέπει να τους διαπαιδαγωγήσουμε με τις αξίες και τα ιδανικά της εργατικής τάξης, να τους ατσαλώσουμε γιατί η ταξική πάλη θα οξυνθεί, οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν.
• Υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις για να συμμαχήσουμε στη δημιουργία του ΜΕΤΩΠΟΥ, όπως αυτό το προσδιορίσαμε με το 15ο Συνέδριο;

Αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο ορατές οι πολιτικές δυνάμεις που θα στέρξουν σ' αυτή την κατεύθυνση. Η ίδια η ζωή όμως θα τις δημιουργήσει, η όξυνση της ταξικής πάλης και οι αγώνες που θα αναπτυχθούν σε αμυντική αλλά και διεκδικητική προοπτική. Πολύ ντόρος γίνεται από «πρώην» και άλλα «φιλότιμα» κέντρα για το ΣΥΝ ότι είναι μια τέτοια πολιτική δύναμη και να μην την αγνοήσουμε. Η εμπειρία μας από τον κλάδο των τραπεζοϋπαλλήλων άλλα λέει. Την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με τις λίγες δυνάμεις που είχαμε στο χώρο λόγω της πρόσφατης τότε διάσπασης του Κόμματος, τους προτείναμε την από κοινού στήριξη του αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος του ελληνικού λαού για δημοψήφισμα, δεν τους προτείναμε αγώνα για αποδέσμευση από την τότε ΕΟΚ. Τι κάνανε οι «φίλοι» μας στην «επί μέρους συνεργασία»; Γαργάρα και πλάτη στο να κοιμίσουν τους εργαζόμενους. Το ίδιο και στη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Οταν η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ υπέγραφε ξεχωριστή ΣΣΕ για τα συνδικαλιστικά στελέχη με έξτρα αμοιβές και υπηρεσιακές προαγωγές, μόνο οι ΕΣΑΚίτες το καταψήφισαν και ενημέρωσαν, με όσες δυνάμεις είχαν, τους εργαζόμενους, για να υπάρξει αντίδραση στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων. Οι «αριστεροί» μας, τι έκαναν; Μία από τα ίδια, τα πόστα μας στην ΟΤΟΕ να είναι καλά και η «αριστερή» συνδιαχείριση του εκάστοτε «αναγκαίου» κακού. Ευχαριστώ, δε θα πάρουμε! Υπάρχουν οι απλοί εργαζόμενοι στη βάση όλων των πολιτικών κομμάτων που πλήττονται το ίδιο από τις πρασινογάλαζες πολιτικές με ροζ αποχρώσεις. Σ' αυτούς θα πρέπει να απευθυνθούμε με υπομονή και επιμονή, με έλεγχο της δουλιάς μας, με χαρτί και μολύβι. Ο κόσμος «βράζει», κόντρα στον αποπροσανατολισμό ΜΜΕ, κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, να μπολιάσουμε τις συνειδήσεις τους με την αναγκαιότητα του ΜΕΤΩΠΟΥ, της Λαϊκής οικονομίας και της Λαϊκής εξουσίας. Οτι η αντίσταση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις - που πάνε να σμπαραλιάσουν τους εργαζόμενους - πρέπει να έχει σαν αφετηρία ανάπτυξής της τη γραμμή «κόντρα στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό», διαφορετικά εγκλωβιζόμαστε στα πλαίσια που αυτοί βάζουν για μας χωρίς προοπτική.

Εχουμε πρόταση διεξόδου. ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ!