Τις προάλλες, σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΝ κατήγγειλε ότι η κυβέρνηση δεν έχει «δημοκρατική νομιμοποίηση» να «καλέσει» στη χώρα το ΔΝΤ! Προχτές βράδυ, ο Αλ. Αλαβάνος, δήλωσε ότι «πρέπει να φύγει η κυβέρνηση γιατί δεν είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση»! Μάλιστα, απαρίθμησε δέκα λόγους που κατά τη γνώμη του στοιχειοθετούν το «αίτημα» που διατύπωσε, αυτός που μέχρι πριν λίγο καιρό απαριθμούσε «σημεία» κοινής δράσης με το ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος λόγος είναι ότι «δεν είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση» γιατί «το προεκλογικό συμβόλαιό της έχει παραβιαστεί απολύτως» και «στη σημερινή της πολιτική δε διαθέτει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Είναι μια παράνομη κυβέρνηση». Δεν είναι βεβαίως του παρόντος να μιλήσουμε για το πως και γιατί το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε τη λαϊκή ψήφο. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι δεν έκρυψε την πολιτική του. Το πρόγραμμά του, οι στοχεύσεις του, ήταν ολοκάθαρα πολύ πριν από τις εκλογές, όπως και κάθε κόμματος που πολιτικά εκπροσωπεί το μεγάλο κεφάλαιο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που σκόπιμα τα συγκάλυπτε. Και ενώ η αντιλαϊκή πλεύση του ΠΑΣΟΚ έβγαζε μάτι, αυτοί ρητόρευαν περί «θετικών δεσμεύσεων» και διεκδικούσαν ψήφο για να πιέζουν υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ για την εφαρμογή τους.

Ο δεύτερος κατά τον Αλαβάνο λόγος είναι ότι «δεν είναι πραγματική κυβέρνηση της χώρας. Οικειοθελώς παραιτήθηκε από το ρόλο της. Είναι σκιώδης. Την Ελλάδα την κυβερνά ο Μπαρόζο, ο Τρισέ, ο Ολι Ρεν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί. Το υπουργικό συμβούλιο λειτουργεί υπό τις εντολές τους. Με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας, τα άρθρα 121 παρ. 9 και 124 παρ. 6 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης...». Αστειότητες μεν, επιζήμιες όμως για τον λαό. Ξέρουν καλά οι οπορτουνιστές, αλλά είναι μανούλες στο να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, ότι η ευρωένωση που στηρίζουν με νύχια και με δόντια έχει κανόνες λειτουργίας, έχει συνθήκες που οι ίδιοι τις ψήφισαν, έχει δεσμεύσεις για κάθε μέλος της. Διακρατική καπιταλιστική ένωση είναι. Και ως τέτοια τη στηρίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Τα υπόλοιπα περί «ταπείνωσης της Ελλάδας» που γίνεται «συνώνυμο του διεφθαρμένου, του καθυστερημένου, του παράσιτου, του τεμπέλη», περί «πρωθυπουργικού πολιτικού τουρισμού», περί «μη υπεράσπισης της χώρας» αποκαλύπτουν ότι οι οπορτουνιστές αντιμετωπίζουν την καπιταλιστική Ελλάδα ως μία κι ενιαία. Ισα κι όμοια τα συμφέροντα του εργάτη και του αγρότη, με αυτά του εφοπλιστή και του βιομήχανου. Τα «παχιά» λόγια του Αλαβάνου αποδεικνύονται «κούφια» και απ' τον τελευταίο λόγο που προβάλλει σαν επιχείρημα στο γιατί να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Λέει: «Γιατί δεν έχει καμία απολύτως βάση η άποψη ότι δεν υπάρχει άλλη κυβερνητική εκδοχή (...) Η Ελλάδα όμως βρίσκεται μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της. Σε τέτοιες συνθήκες πάντα γινόταν μια πλήρης ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, είτε μετά από τη χρεοκοπία και την ήττα στις αρχές του 20ού αιώνα, είτε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είτε μετά την πτώση της δικτατορίας».

Τι ζητάει; Ενα άλλο πολιτικό σύστημα που θα διαχειριστεί τον καπιταλισμό, αλλά με περικοκλάδες τέτοιες που θα κρύβουν από το λαό το ίδιο σκληρό του πρόσωπο. Να αλλάξει ο Μανωλιός και να φορέσει τα ρούχα του αλλιώς. Αυτό λέει. Να αλλάξει οδηγό το λεωφορείο. Οχι κατεύθυνση. Ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος θέλει και όχι ανατροπή του. Και για μια ακόμα φορά προσφέρει καλές υπηρεσίες σε ένα σύστημα, που ακριβώς όταν δει ότι το πολιτικό του προσωπικό δυσκολεύεται να «τραβήξει» άλλο ως έχει, πολύ ευχαρίστως θα το «ανασυγκροτήσει». Ετσι παρεμβάλλουν, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, εμπόδια ώστε να μη δει ο λαός τη διέξοδο που βρίσκεται στην πάλη, στη ρήξη, στη σύγκρουση με την αστική εξουσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Στην ανατροπή τους για την οικοδόμηση μιας άλλης, λαϊκής εξουσίας.