Σ' έναν που υπογράφει ως καθηγητής εργατικού δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο διατέθηκε χτες στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ένα δίστηλο από πάνω μέχρι κάτω στο δισέλιδο «σεντόνι» με τα κεντρικά άρθρα παρέμβασης της εφημερίδας.

Γιατί ξάφνου έπιασε ο πόνος την κορυφαία εφημερίδα της αστικής τάξης για το εργατικό δίκαιο; Γιατί ο κύριος καθηγητής, όπως και τόσοι άλλοι στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, ειδικεύεται στο θέμα «νόμος ΔΕΝ είναι το δίκιο του εργάτη»!

Σε μια χρονική στιγμή που και η παραμικρή υποπαράγραφος σε όλα μα όλα τα νομοθετήματα αφορά στην απόλυτη κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος, σε μια τέτοια χρονική στιγμή που το σύνθημα στους δρόμους «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» συναντά τεράστια αποδοχή από τα λαϊκά στρώματα που βλέπουν πως τσάκισμα των εργατών σημαίνει τσάκισμα όλης της εκτός κεφαλαιοκρατών κοινωνίας, σ' αυτή τη χρονική στιγμή η αστική τάξη ρίχνει στη μάχη και αυτούς που ενάντια σ' αυτό που θα 'πρεπε να είναι η κοινωνική αποστολή τους έχουν ταχθεί συνειδητά με το μέρος του δυνάστη, μια συγκεκριμένη μερίδα διανοουμένων που κι όταν τους φτύνεις ψάχνουν να βρουν αν ψιχαλίζει.

Λάβρος ο κύριος καθηγητής μ' αυτούς που διαπαιδαγωγούν τους εργάτες σε «βουλησιαρχικά ιδεολογήματα» (απ' τον καιρό που ο Ανδρουλάκης ανακάλυπτε τη γοητεία του καπιταλισμού έχουμε να ακούσουμε αυτόν τον όρο) αξιώνει να αφήσει στην άκρη το κράτος την «ανοχή στην αναγόρευση του συμφέροντος μιας κοινωνικής ομάδας σε Δίκαιο», γιατί, λέει, έτσι οδηγείται η κοινωνία «στην πλήρη ανομία» κι εκεί «η δημοκρατία πεθαίνει».

Ο κύριος καθηγητής δεν έχει ακούσει τίποτα για την δικτατορία των μονοπωλίων; 'Η αυτήν προασπίζει; Ο κύριος καθηγητής δεν ξέρει τι σημαίνει να δίνεται το νερό - προϋπόθεση της ζωής - σε μια εταιρεία για να βγάλει κέρδος απ' αυτό; Δεν ξέρει τι είναι να πηγαίνει το ένα δέκατο του μισθού στο ρεύμα για να έχει κέρδη η εταιρεία, τι είναι όταν πηγαίνεις στο γιατρό της επιχείρησης Υγείας να σε κοιτά στο στόμα για να δει αν έχεις χρυσά δόντια (για να τα πάρει) πριν αποφασίσει να σε εξετάσει; Δεν ξέρει τίποτα για τη βία που ασκεί το αστικό Δίκαιο σ' όσους δεν έχουν ακόμη τη δύναμη να επιβάλουν το δίκιο της δικής τους ζωής σε Νόμο; Ολα, ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο, τα ξέρει καλά. Αλλά τάχθηκε να τα προστατεύσει ως «δημοκρατία». Των λίγων ενάντια στους πολλούς.

Το «νέο σχολείο» που πανηγυρικά εξήγγειλε χτες η κυβέρνηση περιέχει αυτόν τον τύπο καθηγητή σαν βασικό συστατικό στοιχείο του. Για να τσακίζει το παιδί πριν ακόμα μάθει ότι η ίδια του η ύπαρξη - του παιδιού - είναι το ιερότερο δικαίωμα στο οποίο πρέπει να υποτάσσονται τα πάντα!

Αλίμονο στους εργάτες που δε θα μάθουν έγκαιρα στα παιδιά τους πώς να αντιμετωπίζουν τέτοιους δάσκαλους, αλίμονο στους εργάτες που δε θα κάτσουν έστω και στο γέρμα της ζωής τους να μάθουν οι ίδιοι την αλφαβήτα της ταξικής πάλης και μ' αυτή σαν μπούσουλα να διαβάζουν τα παιδιά τους.

Είμαστε ήδη σε άγριες εποχές. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου δεν εκφράζεται πλέον μόνο στη μείωση του μεροκάματου. Να το πούμε αλλιώς, ακριβώς για να διασφαλίσει το πιο χαμηλό μεροκάματο το κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να κάνει κιμά το μυαλό των ανθρώπων όσο πιο νωρίς γίνεται. Για να μπορεί να επιβληθεί σαν Δίκαιο ο Νόμος της πιο άγριας εκμετάλλευσης.

Βαρύ το έργο για το ταξικό εργατικό κίνημα. Μα αυτό ακριβώς είναι η αποστολή του: Να ξεδιαλέξει στα πλυντήρια των μεταλλείων της ταξικής πάλης τη σκουριά απ' το καθαρό μέταλλο και απ' αυτό να δέσει το ατσάλι που είναι αναγκαίο για να χτιστεί καινούρια κοινωνία. Αυτό είναι το δίκιο του εργάτη.