Την επομένη κιόλας της «επιτυχίας» με το λεγόμενο μηχανισμό στήριξης, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα αστικά ΜΜΕ σπεύδουν να προειδοποιήσουν ότι η βοήθεια συνοδεύεται από πακέτο πρόσθετων μέτρων, με αιχμή το Ασφαλιστικό, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. Δεν αιφνιδιάζουν βέβαια κανέναν, τουλάχιστον όσους δε θέλουν να αιφνιδιαστούν. Το πράγμα φωνάζει από μόνο του. Ο μηχανισμός στήριξης, το πακέτο των διαρθρωτικών αλλαγών και όσα πακέτα προηγήθηκαν και έπονται, το Πρόγραμμα Σταθερότητας κ.ο.κ., ένα στόχο έχουν: Να διασώσουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και τελικά το καπιταλιστικό σύστημα. Διάσωση βέβαια που πατάει πάνω στην ένταση της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, στην ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα... Οποιος συμφωνεί και πιστεύει ότι αυτός είναι ο μονόδρομος του λαού, ας τον ακολουθήσει. Οι «υπόλοιποι» όμως οφείλουν να οργανώσουν την αντίστασή τους και να περάσουν στην αντεπίθεση για να διεκδικήσουν με βάση τις ανάγκες τους. Εχει αποδειχτεί περίτρανα πως η οργάνωση του αγώνα δεν μπορεί να γίνει από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί θέλουν να διασώσουν το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, κόντρα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει πάντως καιρός για χάσιμο, πολύ περισσότερο που η αντιλαϊκή λαίλαπα δυναμώνει. Χρειάζεται λοιπόν να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες σε ρήξη με την πλουτοκρατία και να ενισχυθεί η πολιτικοποίησή τους με στόχο τη λαϊκή εξουσία.