Η μία μετά την άλλη οι νομοθετικές πράξεις της κυβέρνησης ανεβάζουν το επίπεδο συναγερμού για την εργατική τάξη.

Με το Φορολογικό, πέρα από την άγρια αρπαχτή στους έμμεσους φόρους, χάθηκε και το αφορολόγητο για τους μισθωτούς (αυτό γίνεται με την ιστορία των αποδείξεων, όπου καλείσαι να κυνηγάς τον τυροπιτά της γειτονιάς σου για να μαζέψεις ευρώ - ευρώ τα έξι χιλιάρικα που θα αποδεικνύουν ότι πράγματι ζεις με όσα τα αφεντικό σου πίνει τον καφέ του). Με 12 χιλιάρικα το χρόνο μισθό θα πληρώνεις και φόρο, επειδή δε θα έχεις αποδείξει ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Με το Εργασιακό, που ενισχύει το βαρύ πυροβολικό των καπιταλιστών για να μετατρέψουν όλους τους εργάτες σε ευκαιριακά απασχολούμενους, ο συναγερμός βαράει ήδη κόκκινο.

Και σήμερα σκάει το Ασφαλιστικό. Η μάχη των μαχών. Μέσα από την οποία θα επιχειρηθεί μια τρομαχτική μεταφορά χρήματος των εργατών στις τσέπες των καπιταλιστών. Ο,τι πλήρωνες μέχρι τώρα - πανάκριβα - σαν ασφαλιστικές εισφορές υπολόγιζέ το στο τριπλάσιο για το επαγγελματικό ταμείο που θα σε αναγκάσουν να πληρώσεις στη θέση του μέχρι τώρα επικουρικού, και την ιδιωτική ασφάλιση που επίσης θα αναγκαστείς να πληρώσεις, αν δε θες να βγεις στη σύνταξη με 360 ευρώ! Αυτό νομοθετείται αυτές τις μέρες, πέρα από τα ήδη γνωστά για την αύξηση του ορίου ηλικίας που θα βγαίνεις στη σύνταξη και τη μείωση του ποσού της σύνταξης.

Σ' ένα τέτοιο εφιαλτικό τοπίο, οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (οι πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή, που ποδηγετούν τους εργάτες) σφυράνε κλέφτικα.

Στους χώρους δουλειάς οι καπιταλιστές - επενδυτές (χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτές τις μέρες οι αδελφοί Φιλίππου της ΦΑΓΕ) οργώνουν το κορμί των εργατών.

Ε, αυτήν την ώρα όλα σου λένε «αν όχι τώρα, πότε;» Ισως ποτέ αν δεν ξεσηκωθείς.

Αυτό θέλουν. Να αποδεχτούμε σα φυσικό φαινόμενο την καταστροφή της πιο σημαντικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής.

Αυτό συμβαίνει σήμερα. Καταστρέφουν εργάτες. Τους οδηγούν σε μια τρελή κούρσα αύξησης της παραγωγικότητας με όλο και πιο χαμηλή τιμή αγοράς της εργατικής δύναμης. Οι μηχανές, παραγωγή των εργατών κι αυτές, μπορούν να βγάζουν όλο και πιο πολλά προϊόντα, αλλά προϋποθέτουν ζωντανούς εργάτες πίσω απ' αυτές.

Αυτοί οι εργάτες μ' αυτές τις μηχανές - με από κοντά και την παραγωγή των αγροτών - μπορούν να κάνουν θαύματα που να είναι σε όφελος του ίδιου του εργαζόμενου κόσμου. Το εμπόδιο είναι το καπιταλιστικό κέρδος. Που για να υπάρχει πρέπει και οι εργάτες να είναι στα γόνατα και οι μηχανές να δουλεύουν στο 24ωρο με τους εργάτες να εναλλάσσονται πίσω απ' αυτές σε δίωρα, τρίωρα, τετράωρα ...72ωρα!

Αυτό επιδιώκουν: Να μπορούν να αγοράζουν χωρίς συλλογικό συμβόλαιο και κανόνες κάθε μέρα ακριβώς την εργατική δύναμη που θέλουν, στην τιμή που κάθε μέρα θα ορίζουν και να την γονατίζουν.

Από τη σκοπιά τους οι καπιταλιστές δεν κάνουν κανένα αμάρτημα. Θα ήταν αμαρτία για τα κέρδη τους αν δεν έκαναν ακριβώς αυτό.

Το πρόβλημα το έχουν οι εργάτες. Που βλέπουν πως από τα χέρια τους παράγεται όλος ο πλούτος, αλλά δεν τους ανήκει. Η λύση είναι γνωστή πάνω από 150 χρόνια πριν διατυπωμένη στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, εξειδικευμένη στους τόμους της μαρξιστικο-λενινιστικής συνέχειας. Κι αυτή ακριβώς είναι η επικαιρότητά της.

«Τώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης (...) διαφορετικά υποθηκεύουμε όλη τη ζωή μας στο κεφάλαιο, τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε», έγραφε χτες ο «Ριζοσπάστης» στο πρωτοσέλιδο σχόλιό του.

Κι εδώ ακριβώς είμαστε. Ολα για την απεργία στις 21 και 22 του Απρίλη. Ολα για να ανέβει ένα σκαλί η συνείδηση των εργατών, που δεν καλούνται να γίνουν «ταραξίες» (όπως φοβούνται οι σοσιαλδημοκράτες μην και διαταραχτεί η καπιταλιστική παραγωγή), αλλά κοινωνικοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, κύριοι αυτής καθαυτής της ύπαρξής τους που είναι και η δύναμή τους.