Αναφέρεται σε χτεσινή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την προσφυγή στο ΔΝΤ: «Αυτός ο δρόμος (σ.σ. που ακολουθεί η κυβέρνηση) δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση, αλλά σε βαθύτερη κρίση. Το μόνο που εξασφαλίζει αυτός ο δρόμος είναι τα κέρδη των ελληνικών και ξένων τραπεζών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει προτάσεις για μια ρεαλιστική πολιτική διεξόδου από την κρίση με προστασία της εργασίας και της δημόσιας περιουσίας. Τώρα όμως είναι η ώρα της αντίστασης για να μην περάσει η καταστροφική πολιτική που σχεδιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

«

Ρεαλιστική πολιτική διεξόδου», λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ρεαλιστική για ποιον; Για το κεφάλαιο ή για τον λαό; Και για τους δύο δεν γίνεται. Οι ένθερμοι οπαδοί του «πολιτικού ρεαλισμού», ασκούν - γράφει το λεξικό - πολιτική με βάση την πραγματικότητα και τις υλικές ανάγκες. Η πραγματικότητα όμως σήμερα ορίζεται απ' την εξουσία του κεφαλαίου. Κι αφού αυτό εξουσιάζει, οι δικές του ανάγκες διαμορφώνουν πολιτικές. Ρεαλιστικό για το κεφάλαιο είναι σήμερα οτιδήποτε μπορεί να του εξασφαλίσει ότι θα βγει απ' την κρίση με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες. Οτι στη διάρκειά της θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν μετά απ' αυτή να επιδοθεί με μεγαλύτερες αξιώσεις στο κυνήγι του υπερκέρδους.

Η οπορτουνιστική «ρεαλιστική πολιτική» σπρώχνει τον λαό σε υποταγή στο σύστημα της εκμετάλλευσης και καθιστά κενό γράμμα τις προτροπές του για αντίσταση. Οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι ανάγκες του λαού δεν μπορούν να συγκεραστούν και να ικανοποιηθούν από μια «ρεαλιστική πολιτική διεξόδου». Αλλού βρίσκεται η διέξοδος για το κεφάλαιο. Αλλού για το λαό. Γι' αυτόν υπάρχει σήμερα μία και μόνο ρεαλιστική επιλογή, ένας ρεαλιστικός δρόμος, αυτός που ορίζεται απ' τις ανάγκες του. Να σηκώσει κεφάλι, να οργανωθεί, να παλέψει για την απόκρουση της επίθεσης, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του. Και μία ρεαλιστική προοπτική, τη σύγκρουση και την ανατροπή του καπιταλισμού, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.