Τρίτη 20 Απρίλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Το δίκαιο δεν κρύβεται

Παππού, σου γράφω, κι ας μη μ' ακούς. Μου είχες πει, βέβαια, πως θα συνεχίσεις ν' ακούς το καθετί που γίνεται. Δεν αποστρατεύει ο θάνατος τον Επαναστάτη. Κρατάει της καμπάνας το σχοινί.

Είμαστε όλοι στο χωριό, για τις γιορτές του Πάσχα. Τα Πανεπιστήμια είναι κλειστά. Ανηφορίσαμε και να 'μαστε στην αυλή μας. Ο πλάτανος φύλλωσε, τα τριαντάφυλλα έχουν μπουμπούκια. Την αγριάδα την κουρέψαμε και σύντομα θα θεριστεί το τριφύλλι. Την άλλη βδομάδα θα ραντιστούν τα ροδάκινα. Ομορφα είναι, παππού. Λείπετε, όμως.

Χτες, με άλλα παιδιά, είχα πάει στο καφενείο. Δεν είναι όπως παλιά, που οι νέοι έφευγαν, όταν έμπαιναν οι μεγαλύτεροι. Οι ηλικίες έχουν σμίξει. Μου το είχες πει ένα βράδυ που 'χε ξαστεριά και κοιτούσαμε την Πούλια. Μου είπες, ακόμα, πως αυτό είναι πρόοδος.

Ελεγαν παράξενα πράγματα. Δε λέω χαζομάρες. Αλλά να, πώς να το πω, μιλούσαν σαν φταίχτες. Να σώσουμε την οικονομία, τη χώρα. Κάποιος είπε την πατρίδα.

Ηθελα να μιλήσω, αλλά ντρεπόμουν. Μικρός είμαι και τους σέβομαι. Θυμήθηκα, όμως, το λόγο σου. Δεν πρέπει να σιωπούμε, όταν λέγονται πράγματα που δε στέκουν. Χρέος έχουμε να παίρνουμε θέση. Για να το κάνουμε αυτό, έλεγες, πρέπει να 'μαστε ενημερωμένοι, διαβασμένοι. Να έχουμε αφομοιώσει την πολιτική του Κόμματος. Η πρωτοπορία δεν είναι τραλαλά.

Μίλησα. Είπα, με συγχωρείτε, με αυτά που λέτε δε συμφωνώ. Σταμάτησαν. Με κοίταξαν. Πρέπει να με σεβάστηκαν, επειδή είμαι εγγόνι σου. Δε συμφωνώ, συνέχισα, γιατί σας βλάπτουν. Και είναι κρίμα.

Επίμονα συνέχιζαν να με κοιτάνε, λες και μετρούσαν την αποκοτιά μου. Είναι κρίμα ν' αυτοακυρώνεστε με το να αυτοενοχοποιείστε. Σας ρωτώ, γιατί κάθε πέρσι και καλύτερα; Εσείς το λέτε. Γιατί, βέβαια, τα πράγματα χειροτερεύουν. Δεν είναι έτσι;

Δεν απάντησαν. Ενιωθα πως συμφωνούν. Γιατί χειροτερεύουν για σας τα πράγματα; Ολα όσα, χρόνια τώρα, έλεγαν, δεν ήταν για σας, τους αγρότες, τους εργάτες; Είχατε όφελος; Δεν είχατε. Γιατί;

Συνέχισα, παππού, πολύ ήρεμα, σα μεγάλος να μιλώ. Να εξηγώ τα πράγματα και προπαντός να δείχνω την ανάγκη ν' αλλάξουν. Η κοινωνία, είπα, έχει τάξεις. Η κυβέρνηση είναι ταξική. Και η πολιτική της. Εξυπηρετεί την τάξη που εκμεταλλεύεται τον εργάτη, τον μικρό αγρότη. Κι αυτό δε γίνεται από διαστροφή. Καμιά τάξη, που εξουσιάζει, δε νοιάζεται για τις άλλες τάξεις.

Τι μπορεί να γίνει; Τίποτε, απάντησα, εάν συνεχίσετε να δέχεστε πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Τα πάντα, εάν σμίξετε με τους εργάτες και πείτε στοπ. Ως εδώ. Είμαστε οι πολλοί. Είμαστε οι παραγωγοί. Πρέπει να καρπωνόμαστε το αποτέλεσμα της δουλειάς μας.

Να ξέρετε, συνέχισα, αυτό δε θα έρθει ως χάρισμα. Θα το πάρετε. Κι αν αντισταθούν, να τους κλοτσήσετε. Και οι αστοί κλότσησαν τους φεουδάρχες. Είναι νόμος.

Τράβηξε πολύ μακριά ο λόγος. Αρχισαν να ρωτούν. Ν' απαντώ. Να διακόπτουν. Να συνεχίζω από κει που με σταμάτησαν. Το κατάλαβα πλήρως. Το δίκαιο δεν κρύβεται. Είναι μέσα στους ανθρώπους του μόχθου. Ενα τσαφ περιμένουν.

Παππού, είναι Απρίλης. Η πανσέληνος φωτίζει τη νύχτα. Τ' αστέρια μόλις φαίνονται. Πηγαίνοντας στο σπίτι, μετά το καληνύχτα, ξαφνικά, μπρος στα μάτια μου, τον είδα. Τον έρωτα που χόρευε με τον ξανθόν Απρίλη.

Ο εγγονός σου


(για την αντιγραφή Ι. Α. Προυσανίδης)


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ