Την ώρα που ανακοινώνονταν τα τρελά κέρδη της μίας μετά την άλλη των τραπεζών, η κυβέρνηση έψαχνε να βρει πώς θα σερβίρει το αντεργατικό πακέτο που θα πείθει τον κόσμο ότι είναι για το καλό της χώρας να πληρώσει ακριβά τα κέρδη του τραπεζίτη.

Και ω του θαύματος τής προσφέρεται λύση και μάλιστα «αντιεξουσιαστική»: να πει στο λαό καθαρή την αλήθεια, ώστε να καταλάβει ότι είναι για το καλό του λαού τα κέρδη του τραπεζίτη. `Η, εμείς λαλήσαμε, ή αυτοί έχουν λόγους να πιστεύουν πως μπορούν για πολύ ακόμα να δουλεύουνε χοντρά τον κόσμο.

Η πρόταση, πάντως, έπιασε τόπο: Λάβρος ο Παπανδρέου εμφανίζεται να ξιφουλκεί κατά όσων δε θέλουν να χάσουν προνόμια.

Γεγονός που «εξοργίζει» τον Παναγόπουλο που με το ζόρι κρατιέται να μη δηλώσει ό,τι και ο Παπαχρήστου: Πάμε γρήγορα πρόεδρε στο ΔΝΤ γιατί χανόμαστε!

Αυτοί, πάντως, που έχουν πάρει πιο ζεστά το θέμα είναι στον ΣΥΝ. Μετά την ΕΕ έχουν πάρει εργολαβία και το ...«πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», τόσο που διαβάζεις κείμενα στελεχών του ΣΥΝ να μιλάνε για «εσχάτη προδοσία της ψήφου» (Λαφαζάνης) και εκεί πια δεν τον γλιτώνεις τον ψυχίατρο.

Με κάτι τέτοιες, όμως, πλακίτσες - που πλασάρονται και ως πολιτική - συμπληρώνουμε εφτά μήνες με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ κι αντί να έχει φύγει η ΝΔ, επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας η προεκλογική εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η πολιτική που εφαρμόζεται είτε από τη ΝΔ, είτε από το ΠΑΣΟΚ είναι μία και απαράλλαχτη, είναι μια πολιτική για τα κέρδη του κεφαλαίου, είναι μια πολιτική που θέλει να τσακίσει κι άλλο τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, είναι μια πολιτική που ή την πολεμάς αδιαφορώντας για το ποιος την εφαρμόζει ή σε παίρνει από κάτω σαν οδοστρωτήρας.

Κι επειδή οι εργάτες δεν είναι κωθώνια, επειδή κοντά στους εργάτες δεν τρώνε κουτόχορτο και πολλοί άλλοι ακόμα, επειδή, δηλαδή, η αυθεντική λαϊκή αγανάκτηση - ψάχνοντας τρόπο να εκφραστεί - μετουσιώνεται ήδη σε οργανωμένη πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, τρέχουν και δε φτάνουν διάφοροι να πείσουν πως δεν είναι του θανατά τα πράγματα, πως υπάρχουν καλές συνταγές που μπορούν να μας βγάλουν απ' την κρίση χωρίς να πληρώσουμε πολλά και άλλα τέτοια φαιδρά. Εντελώς συμπτωματικά, ο γνωστός Σόρος και ο επίσης γνωστός Βγενόπουλος εμφανίστηκαν ενώπιον του επίσης γνωστού Παπαχελά για να πείσουν πως με ολίγον από Κέινς και το σύστημα μπορεί να σωθεί και οι άνθρωποι να περάσουν καλά. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά είναι που με συνταγές «ανθρώπινου» καπιταλισμού επιχειρείται να σωθούν τα κέρδη. Μόνο που πάντα η σωτηρία των κερδών σήμαινε χάσιμο για τους εργάτες.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα για την εργατική τάξη είναι αναγκαστικό να κλείσει τα αυτιά και σ' αυτούς που θέλουν να την εκβιάσουν (για το καλό της χώρας) και σ' αυτούς που θέλουν να την τρομοκρατήσουν (δες τον μπαμπούλα του κακού ΔΝΤ και κατάπινε την καλή ΕΕ).

Η εξαφάνιση από το σύνολο του Τύπου της είδησης ότι από σήμερα το πρωί υπάρχει 48ωρη πανελλαδική απεργία από τα ταξικά σωματεία, δείχνει τι είναι αυτό που πράγματι φοβίζει τους καπιταλιστές. Εκεί πρέπει να 'ναι στραμμένη και η προσοχή των εργατών: Στο πώς θα κάνουν ακόμα πιο ισχυρή τη δύναμή τους.