Οι «βασικές αρχές» μιας εθνικής πολιτικής βιβλίου είναι, κατά τον υπουργό Πολιτισμού - Τουρισμού, Π. Γερουλάνο, όπως τις έθεσε στα προχτεσινά εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης: Η «προώθηση και ενίσχυση της αναγνωσιμότητας», η «εξωστρέφεια» («να μπορέσει το βιβλίο να ξεπεράσει τα σύνορα της γεωγραφίας και της γλώσσας»), η «έμπρακτη στήριξη και ενθάρρυνση των νέων δημιουργών», η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών.

Δεν είπε τι προτίθεται να κάνει γι' αυτά. Αφησε όμως να εννοηθεί τι δε θα κάνει, λέγοντας: «Δεν είναι τα χρήματα αλλά οι άνθρωποι που παράγουν πολιτισμό». Αυτός είναι ένας τρόπος για να πεις: «Δε δίνω χρήμα για τον πολιτισμό». Ενας άλλος είναι του πρώην υφυπουργού Πολιτισμού, Π. Τατούλη: «Οχι στον κρατικοδίαιτο πολιτισμό».

Ο στόχος είναι κοινός: Πλήρης παράδοση του σύγχρονου πολιτισμού στο κεφάλαιο. Για το βιβλίο σημαίνει πλήρης παράδοσή του στο μεγάλο εκδοτικό κεφάλαιο. Το οποίο, αφού ούτως ή άλλως κυριαρχεί στην εκδοτική αγορά, σχεδόν νομοτελειακά έπεται και η ενεργότερη παρέμβασή του στη «χάραξη» της «εθνικής πολιτικής» για το βιβλίο. Αυτό δε θα γίνει κατ' ανάγκη διά «τυμπανοκρουσιών». Μπορεί, π.χ. να εκφραστεί αρχικά με την «ενεργότερη» συμμετοχή του στην οργάνωση των εθνικών εκπροσωπήσεων στις εκθέσεις βιβλίου του εξωτερικού. Αλλωστε, τα υπουργικά «γλυκόλογα» για το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ακούγονται μάλλον κυνικά, δεδομένου ότι το ΕΚΕΒΙ αποτελεί ακόμη μία εργασιακή «γαλέρα» του υπουργείου, με τους εργαζόμενούς του να εξακολουθούν να βρίσκονται ουσιαστικά στον «αέρα» και να αγωνιούν για τις θέσεις και το μεροκάματό τους.

Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και η «εξωστρέφεια». Λες και έχει «λυθεί» το ζήτημα της αναγνωσιμότητας στο εσωτερικό. Και εδώ δεν αγγίζουμε καν το σημαντικότερο ζήτημα του περιεχομένου. Το μόνο ιστορικό προηγούμενο ανεπτυγμένης, πνευματικά, κοινωνίας που να είχε λύσει το ζήτημα της κουλτούρας προς όφελός της, ποσοτικά και ποιοτικά, ήταν η σοσιαλιστική.

Αλλά η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και η ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κουβέντα δε γίνεται για την ανάπτυξη του πνευματικού επιπέδου του λαού. Αλλά για το φούσκωμα των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό και ανέφερε σαν παράδειγμα τις ΗΠΑ για να τεκμηριώσει ότι η τεχνολογία δεν έκανε κακό στην αναγνωσιμότητα. Αναφερόταν αποκλειστικά στους αριθμούς. Διότι αυτό ενδιαφέρει το «κοινό» στο οποίο απευθύνεται. Το «τι»... το «ρυθμίζει» έτσι κι αλλιώς η «αγορά».