«Ολες οι υποθέσεις - αποδεδειγμένης - φοροδιαφυγής πρέπει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ολα στο φως. Με ονόματα και διευθύνσεις (...) Η αόριστη αναφορά σε αριθμούς, κλάδους και επαγγέλματα σπιλώνει ολόκληρες κατηγορίες φορολογουμένων και αυτό δεν είναι δίκαιο. Θα ήταν πιο χρήσιμο να γνωστοποιούνται - τηρουμένων των νόμων φυσικά - τα στοιχεία που προσωποποιούν το αδίκημα» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

Τους έπιασε καμιά κρίση ειλικρίνειας; Μπα, οι ίδιες τους οι λέξεις μαρτυρούν πως ακόμα κι αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν σαν «κράτος δικαίου» δεν είναι τίποτα άλλο από ένας φερετζές που με επίκληση της νομιμότητας αθωώνει την ίδια στιγμή κι αυτές ακόμα τις περιπτώσεις φοροδιαφυγής που οι ίδιοι κράζουν. Η φοροδιαφυγή είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος. Οποιος έχει ανοίξει έστω και για μια μέρα ένα «μεγάλο μαγαζί» μπορεί να σου δείξει πόσο απλό - αυτονόητο είναι να παρουσιάζεις τόσα έξοδα έναντι των εσόδων που στο τέλος να έχεις και επιστροφή από την εφορία. Κι αυτά αφορούν τη μη απόδοση φόρων. Η μεγάλη φοροδιαφυγή όμως είναι νόμιμη. Είναι οι επίσημες φοροαπαλλαγές, είναι, ακόμα χειρότερα, τα κωμικά ποσοστά φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό πάνε να συγκαλύψουν με το «φοροκυνηγητό». Το κρατικό χρήμα δε συγκεντρώνεται από το κυνήγι φοροφυγάδων αλλά από την άγρια αφαίμαξη των μισθωτών μέσα από την άμεση και έμμεση φορολογία.

«Κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα αισθάνεται στριμωγμένο και απαξιωμένο απέναντι στους ψηφοφόρους προσπαθεί να ξεφύγει με πλειοδοσία διαφάνειας (...) Δεν είναι παρά ένας έξυπνος αντιπερισπασμός (...) Αυτή η επιχείρηση "καλά παιδιά" με αφήνει βαθιά αδιάφορο (...) Ποιον κοροϊδεύουν; (...) Γιατί όσα μας υπόσχονται να διορθώσουν δεν τα διόρθωναν πριν τους πάρουν με τις πέτρες;» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

Το γεγονός ότι στην ίδια εφημερίδα το ένα άρθρο χειροκροτεί την επιχείρηση «καθαρά χέρια» και το άλλο την καταγγέλλει σαν αντιπερισπασμό, είναι - εκτός των άλλων - αποκαλυπτικό και της δύναμης της προπαγάνδας, που παρεμβαίνει έτσι ώστε να βοηθά το σύστημα, καλύτερα τους διαχειριστές του, από τις αντιφάσεις των αδιεξόδων του που πρέπει να διαχειριστούν έτσι που να μην του φαρδαίνουν τους αρμούς, γιατί υπάρχει και ο φόβος της σφήνας που θα μπαίνει πιο βαθιά. Και τότε οι αρμοί θα μπάζουν επικίνδυνα. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, λοιπόν, αλλά να ζαλιστεί ο λαός για να πέσει κάτω. Και να κάνουν τη δουλειά τους. Προειδοποιώντας τους διαχειριστές ταυτόχρονα να προσέχουν. Γι' αυτό και αυτός που υπογράφει την καταγγελία στην εφημερίδα του συγκροτήματος, μπορεί να βγαίνει το ίδιο βράδυ στο τηλεοπτικό κανάλι του ίδιου συγκροτήματος λάβρος υπέρ της επιχείρησης «καθαρά χέρια» και την επομένη στην εφημερίδα να λέει άλλα, που φαίνονται αντίθετα. Τι λείπει από το πλάνο; Η ταξική ματιά. Η κρίση που σε καθετί θα βάζει το ερώτημα: Ποια τάξη κερδίζει, ποια χάνει. Οπως μια κυβέρνηση του κεφαλαίου δεν μπορεί να δικάσει το κεφάλαιο, έτσι και ένα δημοσιογραφικό συγκρότημα του κεφαλαίου δεν μπορεί να εμφανίζεται ως εισαγγελέας μιας τέτοιας σύνθεσης δικαστηρίου.