Με αφορμή την έρευνα της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», με τίτλο «Πού πάει η Αριστερά» με δεδομένη την οικονομική κρίση, προβάλλονται - για άλλη μια φορά - ζητήματα όπως: Εάν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και εάν υπάρχει προοπτική κοινής δράσης και συνεργασίας. Επιπλέον, δημοσιεύονται στο πλαίσιο της έρευνας κάποιες «εκκλήσεις», όπως αυτή του Γ. Δραγασάκη προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ για κοινή δράση, ενώ ολόκληρη την έρευνα τη διαπερνά το εξής: να κάτσουν όλες οι δυνάμεις της «Αριστεράς» και να δουν μαζί πώς μπορούν να συνεργαστούν για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση.

Το συγκεκριμένο θέμα που, ως φιλολογία, εσχάτως αναπτύσσεται και πάλι, εντάσσεται στη λογική του πολιτικού αποπροσανατολισμού και της λαθροχειρίας. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που στην έρευνα της «Ελευθεροτυπίας», γίνονται λογιστικές προσθαφαιρέσεις ποσοστών «κομμάτων του Αριστερού χώρου» για να εμφανιστεί ένα αριθμητικό μέγεθος. Με βάση αυτό το στοιχείο, εξάγονται πολιτικά συμπεράσματα, αφήνονται κάποιες «υποσχέσεις» για το μέλλον και πολλά παρόμοια. Τέτοιου τύπου επιχειρήματα, πέρα από την πολιτική ανεπάρκεια, είναι αποπροσανατολιστικά για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Γιατί το κύριο θέμα δεν είναι η «σούμα» που βγάζουν κάποια κόμματα, αλλά η στρατηγική τους και το πού αυτή οδηγεί. Δηλαδή, το ποια είναι η πρόταση εξουσίας και προς όφελος ποιας τάξης θα σχεδιάζει την παραγωγή αυτή η εξουσία.

Ενα παράδειγμα: Ο συντάκτης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (2008) Γ. Δραγασάκης, σε συνέντευξή του έχει δηλώσει (17.2.2009): «Πρόγραμμα ώριμων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων προτείνουμε. Θα το προτείναμε αν πιστεύαμε ότι ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται;». Σε αυτό το πρόγραμμα προτείνουν μερική αναδιανομή, κρατικό έλεγχο και ρύθμιση. Γνωρίζουν, βέβαια, ότι αυτά προσκρούουν στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, στις απελευθερωμένες αγορές, στις ανάγκες του ίδιου του καπιταλισμού και των μονοπωλίων. Και γι' αυτό προτείνουν ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο είδος καπιταλισμού, που θα λειτουργεί με γνώμονα το μότο: «Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Με βάση αυτά, είναι απολύτως λογικό που το συγκεκριμένο κόμμα πριν από τις εκλογές του 2009 πρότεινε προς το ΠΑΣΟΚ «6 σημεία συνεργασίας»...

Η πρόταση του ΚΚΕ προς το λαό είναι πρόταση για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Το δίλημμα είναι πολύ συγκεκριμένο, ταξικό. `Η με τα μονοπώλια ή με το λαό. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Μέσα παραγωγής, γη, υποδομές, πλουτοπαραγωγικές πηγές, πρώτες ύλες, πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός. Κεντρικός σχεδιασμός με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάζει κανείς το εάν και με ποιους μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Δεν μπορεί να υπάρξει μέση λύση, άλλος, τρίτος δρόμος. Από αυτή τη σκοπιά, η φιλολογία περί συνεργασίας και κοινής δράσης συνολικά της «αριστεράς» - και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης - σε συνθήκες που ο εργάτης και τα λαϊκά στρώματα χτυπιούνται αλύπητα από τον ταξικό τους αντίπαλο, γίνεται με στόχο να θολώσουν ακόμα περισσότερο τα νερά.

Τέλος είναι βολικό για το σύστημα, το τσουβάλισμα του ΚΚΕ στη χύμα έννοια «αριστερά». Κοινωνικοταξικά δε λέει τίποτα. Στην κοινωνία υπάρχουν διαφορετικές, αντίθετες τάξεις, με αντίθετα συμφέροντα και μόνο απ'αυτή τη σκοπιά μπορεί χωρίς λαθροχειρίες και πολιτικούς ακροβατισμούς για να σπέρνει συγχίσεις στο λαό, να μιλά κανείς για την προσέγγιση της πολιτικής που απαντά σ'αυτά ή τα άλλα ταξικά συμφέροντα. Και το ΚΚΕ, η στρατηγική του, προβάλλει και προωθεί τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα μονοπώλια με στόχο την ανατροπή της εξουσίας τους για την εργατική εξουσία.Και όχι για το φτιασίδωμα του συστήματος σαν κάτι άλλους αριστερούς παντός είδους.