«O αθλητισμός είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας μας. Δεν είναι η σημαντικότερη εκδήλωση της κοινωνικής ζωής. Βρίσκεται όμως πολύ κοντά στον πυρήνα της, απασχολεί μεγάλα τμήματά της και συνεπώς κάθε δυσλειτουργία του ασκεί επιρροές μερικές φορές εξόχως αισθητές.

Ο Τύπος είναι το δεύτερο μέρος της ιστορίας μας. Εχει από καιρό πάψει να αρκείται στην καταγραφή της πραγματικότητας (ή αυτής που θεωρεί πραγματικότητα) και, εκμεταλλευόμενος τη φύσει και θέσει προνομιακή απήχησή του στην κοινωνία προσπαθεί και να διαμορφώσει την πραγματικότητα. Αν αυτό θεμιτό ή αθέμιτο αποτελεί μέρος μιας άλλης μεγάλης (και πιθανώς ατέρμονης) συζήτησης.

Το κρίσιμο πλαίσιο που διαγράφει τη λειτουργία των ΜΜΕ επαφίεται στην καλή διάθεση των λειτουργών του. Με μια μικρή διάθεση υπερβολής που δεν απέχει από την πραγματικότητα, ο Τύπος κρατά στο χέρι του έναν νυστέρι. Εάν το χρησιμοποιήσει σωστά προσφέρει έργο. Εάν το χρησιμοποιήσει λάθος καταστρέφει. Απλώς, τίποτε δε μας εγγυάται την ικανότητα τού χειρούργου.

Ο Αθλητικός Τύπος δεν αποτελεί εξαίρεση. Αντιθέτως, αποτελεί όλο και περισσότερο μέρος του κανόνα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου ζει την περίοδο του γιγαντισμού του.

Σήμερα πέντε αθλητικές εφημερίδες εκδίδονται καθημερινά στην Αθήνα και τρεις στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, αυξήθηκε η αθλητική ύλη στις πολιτικές εφημερίδες. Στις εκδόσεις της Δευτέρας εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας περιλαμβάνουν αθλητικό ένθετο, σε τρεις δε, περιπτώσεις εκδίδουν ξεχωριστό αθλητικό περιοδικό. Ανάλογη είναι και η κατάσταση στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.

Για να αποκτήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης αρκεί να επισημανθεί ότι η Ισπανία και η Ιταλία, χώρες με οκτώ φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα και συντριπτικά πολλαπλάσιο αθλητικό έργο, έχουν από τρεις ημερήσιες εφημερίδες. Η Γαλλία μία, τη φημισμένη ΕΚΙΠ, ενώ η Αγγλία και η Γερμανία αγνοούν την έννοια αθλητικής εφημερίδας».