«Για τη Νέα Δημοκρατία, η ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμιστικών τομών, αποτελούν πάγιες προτεραιότητες της πολιτικής της». Η παραπάνω φράση ανήκει στον διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του προέδρου της ΝΔ, Κ. Αρβανιτόπουλο, και αφορά στην κριτική που δέχεται η ηγεσία της ΝΔ από ένα τμήμα της πλουτοκρατίας για το «όχι» στο μνημόνιο με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ).

Ο στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά σε άρθρο του στην «Καθημερινή» υπενθυμίζει ότι η ΝΔ δεν καταψήφισε την προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης», που έτσι και αλλιώς, όπως σημειώνει, θα πέρναγε λόγω άνετης κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά το «μείγμα των μέτρων» που περιλαμβάνει, «δεσμευόμενη όμως για την εκπλήρωση στο ακέραιο των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα προς τους δανειστές της».

Με άλλα λόγια, η ΝΔ δεσμεύεται να πάρει όλα τα μέτρα, προκειμένου να πάρουν οι δανειστές «τα λεφτά τους». Τα μέτρα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι τα ίδια ή και χειρότερα με αυτά που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο που προσυπέγραψε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τα οποία καταψήφισε η ΝΔ για λόγους καθαρά δημαγωγικούς, εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας και μακροημέρευσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τη ηγεσία της ΝΔ ότι στην πράξη δε συναινεί και δε βάζει γερές πλάτες για να περάσουν τα μέτρα του μνημονίου, πρώτα και κύρια το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Μέρες τώρα, για παράδειγμα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η πρωτοφανής σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δηλαδή το νομοσχέδιο που προβλέπει 40 χρόνια δουλειάς, μέχρι τον τάφο, κατάργηση των συντάξεων και αντικατάστασή τους από ένα άθλιο προνοιακό επίδομα, αλλά όπως αναμένονταν, κανένα στέλεχος της ΝΔ δεν έχει εκφράσει την παραμικρή διαφωνία στο εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο.

Η μία και μοναδική δήλωση που εξέδωσε ο αρμόδιος τομεάρχης Ι. Βρούτσης είναι μνημείο διπλωματικών διατυπώσεων. Αφού χύνει κροκοδείλια δάκρυα για «τις θυσίες χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς ελπίδα»(!), εξαντλεί την κριτική στην έκφραση αγωνίας για την υπονόμευση της «κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης που είναι απαραίτητες για την επιτυχία των στόχων του Μνημονίου Στήριξης (!) και την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, ανησυχεί και αυτός για λογαριασμό της αστικής τάξης για τον αντίκτυπο που θα έχει η βάρβαρη μεταρρύθμιση στο λαό και στις κλιμακούμενες κινητοποιήσεις του.

Η δήλωση αυτή δίνει και μια σαφή πρόγευση για τη στάση που θα κρατήσει η ηγεσία της ΝΔ απέναντι στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο πιθανόν θα καταψηφίσει, για να αποφύγει τη λαϊκή οργή, αλλά με όλες τις δυνάμεις της θα βάλει πλάτη στην εφαρμογή των διατάξεων που προβλέπει.

Και αν στα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα αφήνει την κυβέρνηση να κάνει τη «βρώμικη δουλειά», περνάει ένα βήμα πιο μπροστά όσον αφορά τη λήψη μέτρων στήριξης των μεγάλων επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μαύρου μετώπου της κατασυκοφάντησης και υπονόμευσης των ταξικών αγώνων, όπως φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της άρσης του καμποτάζ.

Η Ρηγίλλης, όχι μόνο συμμετείχε δραστήρια στη συγκρότηση του απεργοσπαστικού μηχανισμού που στήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά με δύναμη κρούσης τους λιγοστούς εμπόρους συνδικαλιστές, που καμιά σχέση δεν έχουν με τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους και τα συμφέροντά τους, αλλά πλειοδότησε υπέρ της επιβολής του νόμου και της τάξης, καλύπτοντας μάλιστα εκ των προτέρων τη χρήση αστυνομικής βίας σε βάρος των απεργών.

Παράλληλα, έσπευσε να χειροκροτήσει «το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας» που ανακοίνωσε την περασμένη Τετάρτη η κυβέρνηση. Ισχυρίστηκε πως τα εξαγγελθέντα μέτρα «τα είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση της ΝΔ», ωστόσο το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ «δεν είναι ολοκληρωμένο», ασκώντας έτσι πίεση για περισσότερες αποκρατικοποιήσεις, όπως άλλωστε ζητά και το ΔΝΤ.