Χρειάστηκαν ουσιαστικά δύο μέρες (αφού άρχισε Κυριακή και τελείωσε Δευτέρα ξημερώματα) για να δούμε τι θα γίνει στο τέλος... Σπάζοντας κάθε ρεκόρ, ένας αγώνας των 40 λεπτών κράτησε κοντά 4 ώρες (από 21.45 ώρα έναρξης η αυλαία έπεσε στη 01.45). Και τελικά δεν τελείωσε ποτέ αφού διακόπηκε οριστικά 63 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη... Η αυλαία της φετινής αγωνιστικής σεζόν στο πρωτάθλημα μπάσκετ της Α1 έπεσε με δραματικό τρόπο... Στο ΣΕΦ ο τέταρτος τελικός του πρωταθλήματος μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού προστέθηκε και αυτός στη λίστα με τα παιχνίδια που κανείς δε θα θυμάται για αγωνιστικούς λόγους. Το αντίθετο...

Το ήδη τεταμένο κλίμα των προηγούμενων ημερών με αφορμή τα διαιτητικά σφάλματα παραείχε ...φουσκώσει τα νερά προκειμένου να ελεγχθεί τελικά η ροή του ποταμού... Και έτσι στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ απλά από το βράδυ της Κυριακής μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας επαναλήφθηκε το γνωστό σκηνικό της βίας. Ενα σκηνικό γνώριμο που είχε παιχθεί πριν μια βδομάδα στη Λαμία με αφορμή έναν αγώνα χάντμπολ ή πριν λίγες βδομάδες σε έναν αγώνα βόλεϊ ή λίγο πριν σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου και λίγους μήνες πίσω σε έναν άλλον αγώνα μπάσκετ, κ.ο.κ. Το πού και πότε ρόλο δεν παίζει πλέον... Αλλωστε, αυτό το σκηνικό είναι στενά συνδεδεμένο με τα όσα επιτάσσει σήμερα το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, που επί της ουσίας αποτελεί το πρόσφορο έδαφος για τις κόντρες συμφερόντων και τα παιχνίδια των επιχειρηματιών που λυμαίνονται το χώρο με αποκλειστικό στόχο το κέρδος τους. Και αυτές οι μάχες για τη διασφάλιση των συμφερόντων είναι που ρίχνουν το πρώτο λάδι στη φωτιά.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στο ΣΕΦ δεν είναι τίποτε άλλο από το επιστέγασμα των όσων έχουν προηγηθεί χρόνια τώρα και επαναλαμβάνονται κάθε φορά.. Δεν αποτελούν παρά το «γκραντ-φινάλε» της παράστασης που θέλει τους παράγοντες να κάνουν βόλτες ανενόχλητοι (και χωρίς μετέπειτα ουσιαστικές συνέπειες) μεταξύ των επίσημων θέσεων και της γραμματείας προκειμένου να πιάσουν από το... λαιμό τους διαιτητές, που βγάζουν χωρίς ούτε μια σκέψη στις συνέπειες πολεμικές ανακοινώσεις κατά πάντων και απειλούν... ελαφρά τη καρδία ότι θα πάρουν το «μαγαζί τους και θα φύγουν», που όταν δεν τους επιτρέπεται να... αυγατίσουν τα κέρδη τους με δουλειές εκτός αθλητισμού (π.χ., κατασκευές) απειλούν με διάλυση της ομάδας που είναι υπό την ιδιοκτησία τους, που δεν έχουν καμία συνέπεια όταν αθετούν τις υποχρεώσεις τους προς τους παίκτες, κτλ.

Με τη δύναμη που τους δίνει η εκμετάλλευση των συναισθημάτων των οπαδών προς μια ομάδα και τον έλεγχο στις περισσότερες περιπτώσεις των οργανωμένων που είναι πρόθυμοι να αποτελέσουν τον ιδιωτικό στρατό η μάχη είναι ανελέητη και διεξάγεται παντού... Στα γήπεδα, στους δρόμους, στις δικαστικές αίθουσες, στο χώρο του Τύπου, οπουδήποτε δηλαδή θίγονται τα συμφέροντα του κάθε παράγοντα...

Και αυτή την αλήθεια είναι που επιμελώς αρνούνται να δούνε κάθε φορά οι αρμόδιοι (πολιτεία - Ομοσπονδίες) επιμένοντας να βλέπουν τα σκηνικά βίας σαν μεμονωμένα περιστατικά, τα οποία προκαλούν πάντα μια μερίδα ανεγκέφαλων και άτομα του περιθωρίου. Που ρίχνουν ...στάχτη στα μάτια με κροκοδείλια δάκρυα και όψιμο ενδιαφέρον για την πάταξη του φαινομένου, εστιάζοντας όμως πάντα στα όσα μέτρα αφορούν στην καταστολή και όχι στη μελέτη του φαινομένου στη βάση αιτίας-αιτιατού. Αλλωστε, εκείνο που προέχει είναι η προστασία του προϊόντος όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο παρά το άγγιγμα βασικών πυλώνων του ίδιου του οικοδομήματος.