Μέσα στα ευτράπελα της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα αναποδογυρίστηκε ακόμη και η ιστορική ρήση του Κλαούσεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα»! Στην προσπάθεια του ελληνικού κουβέρνου να επιβεβαιωθεί η πολιτική των τοκογλύφων, πολιτική που συμφέρει το ντόπιο κεφάλαιο ως «εθνικά αναγκαία», η παλιά ρήση μετατράπηκε: «η πολιτική είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα», που στην προκειμένη περίπτωση είναι οικονομικά και ο πόλεμος αποκλειστικά ενάντια στον εργαζόμενο ελληνικό λαό. Ετσι ο αστός ταξικός και κυβερνητικός φαυλοκράτης επιζητά τη δικαίωση ακόμη και με ένα «βραβείο» ειρήνης. Ομως πίσω από τα ευτράπελα ξεπροβάλλει η τραγικότητα που αποκαλύπτει πως η πολιτική της οικονομίας συμπλέκεται με την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, ακεραιότητας και ασφάλειας της χώρας.

Στη σχετική σύμβαση της δανειοδότησης από τους διεθνείς τοκογλύφους, θεσμικούς και ...άθεσμους, αναφέρεται δικαίωμά τους πάνω στο δημόσιο πλούτο της χώρας. Δανειστές τοκογλύφοι και δανειζόμενοι κυβερνήτες χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν χωράφι που ο εκάστοτε επιστάτης του μπορεί να το βάζει ενέχυρο, κοινώς «αμανάτι». Κατά τον ίδιο τρόπο και ό,τι υπάρχει και κυκλοφορεί πάνω στο χωράφι, δηλαδή ο λαός ανήκει και αυτό στη δικαιοδοσία του δανειστή. Πού λοιπόν υπάρχει η εθνική ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα; πού υπάρχει και η σωτηρία της πατρίδας; Οι σαράφηδες έγιναν δανειστές του αστικού κράτους και οι διαχειριστές των «ασημικών», που τα έβαλαν ενέχυρο και τα έβγαλαν στο σφυρί. Ολο και περισσότεροι Ελληνες μεταβάλλονται σε «αβράκωτους» της ...προεπαναστατικής Γαλλίας. Ποιοι χλευάζουν την ειρήνη και ποιοι επιζητούν τον εθνικό και κοινωνικό πόλεμο; Ποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν τους εξαθλιωμένους και εξανδραποδισμένους αλλοδαπούς σε θεσμοθετημένη κοινωνικά μάστιγα με κριτήριο την φτηνή εξαθλιωμένη εργατική δύναμη;

Ολα αυτά τα ερωτήματα βασανίζουν το νου και την ψυχή εκατομμυρίων Ελλήνων μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Αλίμονο, πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που φάνηκαν τα πρώτα σημάδια των συνεπειών της «παγκοσμιοποίησης» και του «πολυπολιτισμού των αρουραίων» που επέβαλε το κεφάλαιο. Τώρα μια νέα τάξη άρχισε αργά αλλά σταθερά να διαμορφώνεται πάνω στην Νέα Τάξη της Μαύρης Διεθνούς, του κεφαλαίου, των τοκογλύφων και των καπιταλιστών ως σύνολο. Αυτή η νέα τάξη είναι η εργατολαϊκή και στηρίζεται στον υλικό, ηθικό, ψυχικό και πνευματικό πλούτο της χώρας. Είναι η θέληση και η ικανότητα των εργατών του χεριού και του πνεύματος να οργανώσουν μια νέα κοινωνία, μιας νέας Ελλάδας απαλλαγμένης από τη σκουριά και τα βαρίδια του παρελθόντος, απαλλαγμένης από τα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες. Ηδη ένα πρωτογενές πρόγραμμμα κοινωνικής οργάνωσης διαμορφώνεται και βρίσκεται κάτω από τη συνεχή βάσανο της παρατήρησης, της έρευνας και της απόδειξης. Οι Λακεδαιμόνιοι προχωρούν.