Σας καλωσορίζω και συγχρόνως σας ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκλησή μας για τη σημερινή ημερίδα με θέμα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η πραγματοποίηση της σημερινής ημερίδας υπαγορεύτηκε από την ανησυχία και την αγωνία μας για το παρόν και κυρίως για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μας ώθησε στην ενέργειά μας αυτή η ανάγκη να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε τις απόψεις και τις θέσεις μας, αναζητώντας διεξόδους στα πολλά και μεγάλα προβλήματα που το βασανίζουν. Να προβληματιστούμε για το άθλημα που χαρακτηρίζεται και είναι ο «βασιλιάς των Σπορ», που όμως στην Ελλάδα, και αναφέρομαι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δε βρίσκεται στη θέση αυτή που του αρμόζει. Και δε βρίσκεται στη θέση αυτή, γιατί συμβαίνει το παράδοξο, αλλά και ανησυχητικό φαινόμενο, το ποδόσφαιρο να μην υπηρετείται, αλλά να υπηρετεί και ενίοτε να εξυπηρετεί μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων που έχουν τις τύχες του στα χέρια τους.

Το ποδόσφαιρο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας, κύρια το ερασιτεχνικό, μπορεί και πρέπει, μέσα από τη δυναμική του να παρέμβει στην κοινωνία, να προσελκύσει και να διαπαιδαγωγήσει τους νέους, να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους, αλλά, παράλληλα, να σταθεί εμπόδιο και κυματοθραύστης στις ποικίλες και επικίνδυνες προκλήσεις των καιρών, προσφέροντας ένα καταφύγιο ηρεμίας, δημιουργικότητας και ευγενικής άμιλλας μεταξύ των αθλούμενων νέων της χώρας μας.

Χρειάζεται βέβαια, εκτός από το μεράκι των ανθρώπων, και η συμβολή της Πολιτείας, η παρέμβασή της στη θέσπιση ενός νομοθετικού πλαισίου, που θα δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για την καλλιέργεια, την ανάπτυξη, την προβολή και την προστασία του από επιτήδειους που θέλουν να εισχωρήσουν στις τάξεις του, με σκοπό να το καθυποτάξουν στις δικές τους ορέξεις και στα προσωπικά τους συμφέροντα.

Σε μια τέτοια προσπάθεια καθοριστική και κρίσιμη χαρακτηρίζεται η στάση και η αρωγή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ). Ιδίως μετά την αλλαγή του χάρτη στο χώρο της και στις αρμοδιότητες των νέων Δήμων, η στάση της ΤΑ αποβαίνει πολλές φορές καθοριστική για την ίδια την υπόσταση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Μια συνεργασία ΤΑ - Ενώσεων και σωματείων στη βάση ενός προγράμματος ανάπτυξης και καλλιέργειας του ποδοσφαίρου, με την αξιοποίηση δημοτικών εκτάσεων, για δημιουργία προπονητικών κέντρων και γηπέδων μπορεί να φέρει αξιοζήλευτα αποτελέσματα.

Σημαντική παράμετρος και απαραίτητη προϋπόθεση για την αναβάθμιση και την πρόοδο του ποδοσφαίρου, αποτελεί βέβαια η συνεργασία, τόσο των Τοπικών Ενώσεων μεταξύ τους, και η από κοινού ανάδειξη των προβλημάτων τους, όσο και η συνεργασία με την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Χρειάζεται, βέβαια, κάθε φορά, η εκλογή και η ανάδειξη στα όργανα διοίκησης προσώπων με μεράκι, αγάπη, ήθος, όραμα και ανιδιοτέλεια, προσόντα απαραίτητα, αν θέλουμε ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο στη χώρα μας. Να μπορούν να συνεργαστούν με την πολιτεία και την ΤΑ, να διεκδικούν χώρους άθλησης για τη νεολαία, αναπτυξιακά προγράμματα και κονδύλια για την υποστήριξη και την υλοποίησή τους, με μεγάλο μέρος να αφιερώνεται στη στήριξη της υποδομής, στη διαπαιδαγώγηση και στη δημιουργία, όχι μόνο καλών ποδοσφαιριστών, αλλά συγχρόνως, σωστών και χρήσιμων χαρακτήρων στην κοινωνία. Απαιτείται μέριμνα για την υγεία και την ασφάλιση των ποδοσφαιριστών, με την καθιέρωση σοβαρών και αξιόπιστων προγραμμάτων σε εθνικό επίπεδο και όχι αποσπασματικών μέτρων και ημιμέτρων, που εξαγγέλλονται μόνο για εντυπωσιασμό, χωρίς ουσία και περιεχόμενο.

Σημαντικός και ο ρόλος του Ελληνα προπονητή σε ένα σύγχρονο ποδόσφαιρο. Χωρίς, όμως, την κατάρτιση και λειτουργία παραγωγικών σχολών και επιμορφωτικών σεμιναρίων, που θα δίνουν στον Ελληνα προπονητή τα εφόδια και θα τον αναδεικνύουν σε επιστημονικό γνώστη του ποδοσφαίρου και παιδαγωγό, είναι καταδικασμένος να περιοριστεί σε μια τυπική σχέση υπαλλήλου - εργοδότη και η οποία δεν ταιριάζει ούτε στον Ελληνα προπονητή, ούτε και στο σημαντικό έργο που καλείται να επιτελέσει.

Μεγάλο και το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας στη χώρα μας. Σχεδόν καθημερινά ο Ελληνας διαιτητής βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα». Υπάρχει προκατάληψη σε βάρος του και όχι σπάνια δέχεται και απειλές και, υπό το κράτος πολλές φορές αυτής της ψυχολογικής βίας, είναι φυσικό να υποπίπτει σε σφάλματα. Χρειάζεται λοιπόν να δούμε με ευαισθησία τον Ελληνα διαιτητή. Να δώσουμε κίνητρα για την επάνδρωσή των σχολών, για την ανάδειξη νέων διαιτητών και βέβαια να θωρακίσουμε την προσωπικότητά του και να τον απαλλάξουμε από τα παράκεντρα εξουσίας, που τον θέλουν υποχείριό τους.

Ιδιαίτερη μέριμνα θα πρέπει να ληφθεί από όλους τους φορείς (πολιτεία - ομοσπονδία - ενώσεις - προπονητές - ποδοσφαιριστές- συνδέσμους φιλάθλων - ΜΜΕ) για τη μεγάλη μάστιγα που ταλαιπωρεί το ποδόσφαιρο και ακούει στο όνομα «ΒΙΑ». Επιτέλους, να συμφωνήσουμε όλοι στη χάραξη ενός Εθνικού Σχεδιασμού για την ΠΡΟΛΗΨΗ της βίας στα γήπεδα. Εργο δύσκολο, εξίσου όμως απαραίτητο, που συγχρόνως αποτελεί και χρέος όλων μας. Δεν μπορούμε να καλούμε τα νέα παιδιά στο ποδόσφαιρο και το φαινόμενο της βίας να εξαπλώνεται και να μη χτυπιέται στη ρίζα του.

Αγαπητοί φίλοι, όλα αυτά που αναφέρθηκαν τα έχετε πει πολλές φορές και άλλες τόσες τα έχετε ακούσει. Είναι καιρός να σκύψουμε με προσοχή, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ιεραρχήσουμε τα προβλήματα, επιδιώκοντας τη λύση σε κάθε ένα από αυτά. Αν το πετύχουμε, τότε νομίζω πως θα μπορέσουμε με αισιοδοξία να ατενίσουμε το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας και την ικανοποίηση πως έτσι προσφέραμε ύψιστη υπηρεσία στη νεολαία της πατρίδας μας.