Μη γελιέστε. Δεν ενδιαφέρονται μόνο να αυγατίσουν τα κέρδη των πλουσίων, κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις των φτωχών. Δε θέλουν απλώς να αδειάσουν την τσέπη των εργαζομένων. Θέλουν να αδειάσουν την ψυχή μας. Να ξεριζώσουν από μέσα μας την ελπίδα, την προσμονή για μια καλύτερη ζωή και τη διάθεσή μας να παλεύουμε γι' αυτή. Να βγάλουν από το μυαλό μας κάθε σκέψη θετική και αισιόδοξη. Να στεγνώσουν την καρδιά μας από αισθήματα και συναισθήματα. Να αφαιρέσουν από το «Είναι» μας αρετές, όπως η προσωπική τιμή και η ατομική αξιοπρέπεια, η ηθική και η περηφάνια. Να μας καταντήσουν θλιβερά και επαίσχυντα ανθρωπάκια, γλείφτες και χαφιέδες των αφεντικών, ζήτουλες της συμπόνοιας τους, άθλια και ύπουλα υποκείμενα, έτοιμα να κάνουν τη μεγαλύτερη υποχώρηση και να προβούν στη χειρότερη ατιμία. Θέλουν κι επιχειρούν να μας κάνουν «σαν τα μούτρα τους».

Παίρνοντας πίσω όλα όσα οι εργαζόμενοι κέρδισαν, με σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες, στο διάβα των αιώνων, μας στερούν κι όλες τις χαρές και τις απολαύσεις που μπορεί να μας προσφέρει η ζωή. Από τη χαρά που νιώθει ο γονιός όταν έχει την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσει το παιδί του, μέχρι την απόλαυση που μπορεί να νιώθει κάποιος πίνοντας, με τους φίλους του, ένα κρασί στην ταβέρνα, ή παρακολουθώντας ένα ενδιαφέρον θεατρικό έργο, ή διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο. Κατεβάζοντας όλο και πιο χαμηλά τη χρηματική αξία της εργατικής δύναμης, την εργατική αμοιβή, μάς αφαιρούν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουμε την ικανοποίηση ακόμα και των πρωτογενών αναγκών επιβίωσης, οπότε τέτοιες απλές χαρές και μικρές απολαύσεις φαντάζουν μεγάλες πολυτέλειες.

Η αντίσταση σ' αυτήν την επίθεση δεν είναι επιλογή, είναι χρέος. Δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να τους αφήσουμε να αδειάσουν, μαζί με τη τσέπη μας και την ψυχή μας, να γκρεμίσουν τις αξίες που δημιούργησε και πάνω τους στηρίχτηκε ο άνθρωπος, στην αέναη προσπάθειά του να χτίσει μια κοινωνία διαφορετική από εκείνη της ζούγκλας των ζώων. Να μην τους επιτρέψουμε να σβήσουν τα όνειρα και τα οράματα για το μέλλον της ανθρώπινης ευτυχίας. Δεν έχουμε δικαίωμα να φοβηθούμε και να τα παρατήσουμε, να συμβιβαστούμε και να τα παραδώσουμε. Δε δικαιολογούμαστε να ψάχνουμε δικαιολογίες, δεν αθωωνόμαστε δείχνοντας τους ενόχους. Ο καθείς θα κριθεί ξεχωριστά και με την απαιτούμενη αυστηρότητα.

Είναι ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που δηλώνουν πως μπορούν να ζήσουν με λιγότερο μισθό, αλλά όχι με μειωμένη αξιοπρέπεια. Που αρνούνται να μετατραπούν σε χαμαιλέοντες και να συμπεριφέρονται σαν σκουλήκια. Κι είναι πολύ σημαντικό ότι σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που ο συμβιβασμός και η διάθεση υποταγής «συναγωνίζονται» τον ξεπεσμό και τη ροπή προς την ευτέλεια, υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι που έταξαν στη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες, από το χρέος μη κινούντες. Είναι αυτοί που σήμερα απεργούν με το ΠΑΜΕ και διαδηλώνουν στους δρόμους την απόφασή τους να σταθούν στο ύψος που απαιτούν οι καιροί και ορίζουν οι περιστάσεις. Κι αύριο θα είμαστε πιο πολλοί...