Εξαιρετικά ακριβής στις περιγραφές.

Για τον αστικό Τύπο, ο λόγος. Που όσα «δεν ήξερε» τόσον καιρό - όταν έπρεπε έγκαιρα να μάθει και να προετοιμαστεί η εργατική τάξη για να αντιδράσει - τα έμαθε, τελικά, σε μια νύχτα.

Διαβάζεις τα «σεντόνια» τους και σου δίνουν την αίσθηση ως και ότι θλίβονται. Μέχρι να βάλεις την ερώτηση: και τι προτείνουν; Να εφαρμοστούν τα μέτρα!

Αυτό προτείνουν κι απλά περιγράφουν τι χάνουν οι εργαζόμενοι. Αλλά κι αυτό το λένε μισό. Γιατί όταν κάποιος χάνει, κάποιος άλλος κερδίζει. Γι' αυτό δε λένε λέξη.

Ποιος και πόσα κερδίζει από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής; Το ποιος χάνει το βλέπουμε, δε χρειάζεται ανάλυση.

Αμύθητα ποσά με μια πολιτική απόφαση μεταφέρονται στους καπιταλιστές, αλλά αυτό δε φαίνεται πουθενά, ή σχεδόν πουθενά στον αστικό Τύπο.

Οποιος θέλει να μάθει πρέπει να ψάξει, να βρει, για παράδειγμα, από πού βγήκε το χρήμα με το οποίο αγοράστηκε ένα βαπόρι, σε ποιες συνθήκες, κάτω από ποιους νόμους δουλεύουν οι εργάτες που παράγουν αυτό που μεταφέρει το βαπόρι και κάπως έτσι να φτάσει στο προφανές: ότι αυτό που αφαιρείται από εκείνο ή το άλλο τμήμα της εργατικής τάξης, γίνεται συγκεντρωμένος πλούτος στα χέρια των καπιταλιστών, που, όντας ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, καθορίζουν και τους όρους της εκμετάλλευσης.

Η κατάληξη μιας τέτοιας έρευνας, όμως, αναδεικνύει αυτόματα τον ασίγαστο πόλεμο ανάμεσα σε δύο τάξεις. Δείχνει πως η αστική πολιτική και η εκμετάλλευση των εργατών πάνε μαζί. Ε, αυτό το συμπέρασμα δε συμφέρει.

Γι' αυτό είναι στεγνό το κλάμα στις τιβί, να περιγραφεί η κατάσταση, να κυλήσουν οι μέρες, να ψηφιστούν οι νόμοι και πάμε γι' άλλα. Πάντα θα έχουν να περιγράφουν δυστυχία και να προτείνουν σωτήρα, κάθε φορά έναν διαφορετικό χότζα που βάζοντας - βγάζοντας μια κότα ή μια κατσίκα στην τρώγλη θα περνιέται και για σοφός.

Το θέατρο που παρακολουθούμε γύρω μας είναι σ' ευθεία αντίθεση με τη ζωή που θέλουν, έχουν ανάγκη οι εργάτες που ψάχνουν τον τρόπο.

Σ' αυτό παρεμβαίνει το ΚΚΕ και κάνει καθαρό ότι οι άνθρωποι της δουλειάς έχουν τη δύναμη. Να οργανωθούν, να κάνουν πλατιά τη λαϊκή συσπείρωση, τέτοια που να εκφράζει όχι μόνο τη δυσαρέσκεια, αλλά και τον καλύτερο κόσμο στον οποίο μπορούμε να ζήσουμε.

Το δίλημμα, διά ταύτα, δεν είναι εκλογές ή όχι, αλλά αν θα καταδικαστεί ή όχι αυτή η πολιτική. Και στις εκλογές, και πριν, και μετά από αυτές.

Αυτή η καταδίκη πρέπει να εκφράζεται κάθε μέρα. Στους αγώνες που εξελίσσονται, σ' αυτούς που οργανώνονται. Στο δυνάμωμα της λαϊκής συσπείρωσης, στο στέριωμα της συνείδησης ότι η εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία για τον εαυτό της.