Η δημοσιοποίηση των βασικών σημείων για το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων από το υπουργείο Οικονομικών προκαλεί ανατριχίλα. Τα ασφαλιστικά δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο, αντρών και γυναικών, ενταφιάζονται. Ολοι οι δημόσιοι υπάλληλοι από το 2015 υπάγονται στο ενιαίο Ταμείο Μισθωτών, όπως ακριβώς και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, και θα υποχρεωθούν σε 40 χρόνια εργασίας για να λαμβάνουν πλήρη σύνταξη. Κανένας δεν μπορεί να αποχωρεί στη συνταξιοδότηση πριν το 60ό έτος, ενώ ακόμα και στο 60ό θα τους επιβάλλεται και ποινή μείωσης 30% αν δεν έχουν 40 χρόνια εργασίας. Οι συντάξεις τους θα υπολογίζονται πλέον με το νέο τρόπο, ο οποίος τις μειώνει δραστικά. Η μείωση θα επέρχεται και μέσω της μείωσης του συντάξιμου μισθού, ο οποίος θα βγαίνει από τις αποδοχές όλου του εργάσιμου βίου, και μέσω του ποσοστού αναπλήρωσης που μεσοσταθμικά για κάθε έτος πέφτει στο 1,2% αντί του 2,2% που ισχύει σήμερα.

Ιδιαίτερη σημασία έχει και η πλευρά που αφορά τις εργαζόμενες γυναίκες. Οσες διορίστηκαν πριν το 1993 ή θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης μετά το 1998, «εξισώνονται» με τους άντρες, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από το 60ό ανεβαίνει στο 65ο έτος. Ειδικά, οι μητέρες ανήλικων παιδιών σφαγιάζονται. Τις υποχρεώνουν να δουλέψουν ακόμα 15 ολόκληρα χρόνια καταργώντας τη δυνατότητα να θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης στο 50ό έτος. Ακόμα, στις πολύτεκνες οικογένειες, σε αυτές δηλαδή που φέρνουν το βάρος να ανατρέφουν τρία και πλέον παιδιά, στερείται το δικαίωμα, όποιος εργάζεται στο Δημόσιο να συνταξιοδοτείται χωρίς όριο ηλικίας. Η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο εργαζόμενες/ους στο Δημόσιο που φέρνουν την ευθύνη και το μεγάλο βάρος να ανασταίνουν παιδί με αναπηρία άνω του 50% ή σύζυγο με αναπηρία άνω του 67% να τους φορτώνει ακόμα 10 χρόνια δουλειάς.

Εδώ μια υποσημείωση. Το δικαίωμα αυτό που είχαν οι μητέρες ανηλίκων ή μητέρες πολύτεκνες κάποιες δεν το ασκούσαν, αφού η σύνταξη ήταν αρκετά μικρή και δεν έφτανε να ζήσουν. Ηταν όμως σημαντικό μια εργαζόμενη η οποία ανατρέφει ανήλικο, φροντίζει και μεγαλώνει τουλάχιστον τρία παιδιά, να έχει αυτή τη δυνατότητα σαν αποκούμπι, σαν διέξοδο, όταν οι αντοχές δε φτάνουν, όταν γίνεται δυσβάσταχτο έως αδύνατο να συνδυάσεις δουλειά και οικογενειακά βάρη. Κι όμως, και αυτή την ελάχιστη διέξοδο ανάγκης κλείνει με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση. Ενώ θα έπρεπε να είχαν τη δυνατότητα να ζουν ικανοποιώντας όλες τις ανάγκες τους, αυτές και τα παιδιά τους.

Η λεγόμενη «εξίσωση» με τους άντρες, η απώλεια του δικαιώματος οι γυναίκες εργαζόμενες να συνταξιοδοτούνται μια πενταετία νωρίτερα, αποτελεί μια τεράστια κοινωνική υποχώρηση. Είναι βήμα οπισθοδρόμησης με όσες «εξισωτικές» γιρλάντες και αν στολίζεται. Είναι κατάφωρη άρνηση του δύσκολου ρόλου της εργαζόμενης γυναίκας μέσα στην οικογένεια και μάλιστα σε συνθήκες που επιδεικτικώς λείπουν οι βασικές κοινωνικές υποδομές για την ανατροφή των παιδιών, τη φροντίδα των ηλικιωμένων, κλπ. Είναι ταυτόχρονα βαρύ χτύπημα και στη μητρότητα, στις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες που έχει η γυναίκα εργαζόμενη. Γι' αυτό οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, δεν πρόκειται να αποδεχτούν αυτή την εξέλιξη, δε θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια. Δίπλα στα άλλα μέτωπα, σε κοινό αγώνα, άντρες και γυναίκες, πρέπει να δώσουν τη μάχη για την προστασία της εργαζόμενης γυναίκας.