Η ψυχραιμία και η επιδεικτική αδιαφορία με την οποία η Ρηγίλλης αντιμετωπίζει το υπό κατασκευή κόμμα Αβραμόπουλου, δεν μπορεί να κρύψει τη βαθιά ανησυχία που τη διακατέχει. Ανησυχία που αγγίζει τα όρια του πανικού, καθώς η ηγεσία της ΝΔ αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το νέο κόμμα του δημάρχου είναι πολύ πιθανόν να της στοιχίσει άλλη μια φορά την άνοδο στην εξουσία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η ηγεσία της ΝΔ είναι ανήμπορη να αντιδράσει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι πίσω από το νέο κόμμα βρίσκονται οι αρχιτέκτονες του πολιτικού σκηνικού, οι οποίοι εξωθούν το δήμαρχο να προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος, ακριβώς για να διαφυλάξουν και προστατεύσουν τα γενικότερα συμφέροντα του συστήματος και του δικομματισμού. Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι οι ανάγκες του συστήματος απαιτούν να δημιουργεί κατά τακτά χρονικά διαστήματα αναχώματα και ασφαλείς «βαλβίδες εκτόνωσης» της λαϊκής δυσαρέσκειας ή και ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, που αυτή τη φορά επιδιώκεται να εκφραστούν και με το κόμμα Αβραμόπουλου, μπορεί να την οδηγήσουν για άλλη μια τετραετία στη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνονται ότι η όποια «δυναμική» αντίδραση στο νέο κόμμα θα σχολιαστεί αρνητικά από τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν και «πατρονάρουν» το εγχείρημα του δημάρχου, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει σε βάρος της ΝΔ.

Πολύ περισσότερο που είναι μάλλον αδύνατο ο Κ. Καραμανλής να καταφέρει να οδηγήσει την «παράταξη» ενωμένη σε αυτές τις εκλογές, όπως στις εκλογές του περασμένου Απρίλη. Ηδη, η συνεργασία με τον Στ. Μάνο καρκινοβατεί, ο Καρατζαφέρης πλαγιοκοπεί από τα ακροδεξιά, και το κόμμα Αβραμόπουλου θα έρθει να δώσει τη χαριστική βολή στην εικόνα ενότητας. Είναι τέτοια η αγωνία του προέδρου της ΝΔ που φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έδωσε την έγκρισή του για επίσημη εκπροσώπηση του κόμματος στις γιορτές μίσους του Μακρυγιάννη, ενώ ευνόησε μια γραμμή πλειοδοσίας από τους βουλευτές του σε φιλοβασιλικές κορόνες με αφορμή την «περιουσία» Γλύξμπουργκ.

Από την άλλη η ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χρόνια εσωκομματική κρίση, η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιες διαστάσεις θα προσλάβει, στην περίπτωση που στο πολιτικό σκηνικό θα έχει πάρει «σάρκα και οστά» το κόμμα Αβραμόπουλου. Ηδη ορισμένοι βουλευτές και στελέχη αλληθωρίζουν προς την πλατεία Κοτζιά, ενώ άλλοι (π.χ. Στ. Δήμας) δε διστάζουν να προτείνουν να αντιμετωπιστεί το υπό ίδρυση κόμμα ως «εν δυνάμει σύμμαχος» σε μία μελλοντική κυβέρνηση. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής δεν αποκλείεται να υποχωρήσει στις πιέσεις που του ασκούνται από κορυφαία στελέχη (Ντ. Μπακογιάννη, Μιχ. Λιάπης κ.ά.) και να υποχρεωθεί στο συνέδριο να εκχωρήσει μέρος των εξουσιών του προς όφελος «συλλογικότερων διαδικασιών» και ηγεσίας, προκειμένου να εκτονώσει για ένα διάστημα τη φθοροποιό εσωκομματική αντιπαράθεση.

Μπροστά σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση ο Κ. Καραμανλής επιχειρεί να ανοίξει διέξοδο εντείνοντας τις προσπάθειές του για να καταξιωθεί στα μεγάλα αφεντικά ως φερέγγυος και αποτελεσματικός διαχειριστής των συμφερόντων τους, ώστε να αποσπάσει το «χρίσμα» για τις επόμενες εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό πρωταγωνιστεί στην επιτάχυνση των ρυθμών υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων «διαρθρωτικών αλλαγών», ασκώντας πιέσεις στην κυβέρνηση και προσφέροντας άλλοθι πολιτικής και «κοινωνικής» συναίνεσης σε αυτές. Παράλληλα, έχει ρίξει τους τόνους στον αγώνα κατά της διαπλοκής, επιχειρώντας να πείσει ότι είναι «υπεύθυνος» και δεν αντιμετωπίζει «επιλεκτικά» τους μεγάλους επιχειρηματίες.

Από την πλευρά του ο δήμαρχος, όλα δείχνουν, ότι έχει μπει σε πορεία χωρίς επιστροφή. Αυτό που αναζητά είναι την κατάλληλη συγκυρία, που θα του επιτρέψει να πλασάρει το κατασκεύασμά του ως «αναγκαίο συμπλήρωμα» του πολιτικού συστήματος. Γνωρίζει, βέβαια, πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αρθρώσει κάποια εναλλακτική πρόταση, η οποία θα καλύψει το «πολιτικό κενό» που επικαλείται και γι' αυτό η «επικοινωνιακή στρατηγική» του επικεντρώνεται στην προβολή των διαχειριστικών ικανοτήτων του. Στο πλαίσιο αυτό εδώ και χρόνια έχει φροντίσει να καλλιεργήσει ένα «υπερκομματικό» και «συναινετικό» προσωπείο, ενώ υπογραμμίζει διαρκώς ότι «είναι «αυτοδημιούργητος», δεν προέρχεται από «πολιτικά τζάκια» και είναι εκφραστής «της κοινωνίας των πολιτών». Οσο για το «όραμά» του, το περιέγραψε με παραστατικό τρόπο ο ίδιος στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξή του στη ΝΕΤ: «Εγώ οραματίζομαι τη στιγμή, όπου ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχουν άτυπα συνεννοηθεί να συναντιούνται μια φορά το μήνα, να κλείνονται σε ένα δωμάτιο, να μην ανακοινώνουν στους δημοσιογράφους τίποτα και να "συνωμοτούν" για το καλό του τόπου».

Το ανατριχιαστικό αυτό παράδειγμα είναι αρκετό για να φανεί πόσο επικίνδυνος είναι για τα λαϊκά συμφέροντα, κάτι που άλλωστε το έχει αποδείξει και με τη δημαρχιακή θητεία του. Από την άλλη, έχει απόλυτη συναίσθηση για το ρίσκο που αναλαμβάνει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιηθεί και να πεταχτεί στη συνέχεια ως στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια του συστήματος. Ομως είναι δύσκολο και μάλλον αργά να κάνει κάτι γι' αυτό. Εχει μπει για τα καλά στο χορό και δεν μπορεί να κάνει πίσω. Είναι εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα, κυρίως απέναντι στους οικονομικούς προστάτες του...

Τα σχέδιά τους μπορεί να τα χαλάσει ένα ισχυρό Λαϊκό Μέτωπο, που θα επιβάλει τη δική του πρόταση εξουσίας.