Τα παιδιά με τη σφεντόνα γράφουν ιστορία | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα παιδιά με τη σφεντόνα γράφουν ιστορία

Μια διχάλα από λιόδεντρο των ματωμένων χωμάτων της πατρίδας τους, στα χέρια των παιδιών της Παλαιστίνης, που τους αρνούνται την πατρίδα. Μια διχάλα, μια σφεντόνα από τα κέδρα του Λιβάνου, από κάποια κλαίουσα ιτιά, στις όχθες του Ιορδάνη, που βάφονται τα νερά του κόκκινα, από το νέο σφαγιασμό των νηπίων.

Μια διχάλα, μια σφεντόνα στα χέρια των παιδιών με τα λαμπερά ολόμαυρα σαν το κάρβουνο μάτια, που πέφτουν νεκρά στην άγρια ανθρωποσφαγή.

Μια διχάλα, ως στόχαστρο, μια σφεντόνα, μια πέτρα. Και απέναντί τους ερπυστριοφόρα θηρία, διόπτρες κατόπτευσης με υπέρυθρες ακτίνες για να σκοτώνουν και στο σκοτάδι.

Απέναντί τους τα πιο σύγχρονα όπλα, με λέιζερ, με τροχιοδεικτικά, με συντεταγμένες δορυφόρων, με πληροφορίες του κατασκοπευτικού δικτύου «Εσελον» που διοχετεύονται έντεχνα.

Μια σφεντόνα, μια διχάλα δέντρου, μια πέτρα στα χέρια των φτωχόπαιδων της Παλαιστίνης, μια διχάλα στο σχήμα V (βε), που σημειωτικά χαρακτηρίζει έναν άνισο απελπισμένο αγώνα, ένα V που θα μπορούσε να σημαίνει το σήμα της νίκης, αν δεν είχε κακοπάθει προηγούμενα, ως σημείο αναφοράς από το ιταλικό «Φάτσιο», τον χιτλερικό ναζισμό, αλλά και τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, στα χρόνια της θαλασσοκρατορίας.

Ποιος κλαίει άραγε και για ποιους εκεί στο τείχος των δακρύων; Για τους θύτες, ή για τα θύματα, που αφορούν και στα δικά τους παιδιά και στο δικό τους λαό; Εκεί στην Παλαιστίνη, εκεί στην Ιερουσαλήμ, με πιτσιλισμένες τις πόρτες από το αίμα παιδιών και γυναικών και γερόντων. Οπως τότε που ήταν σημαδεμένα τα σπίτια, στα χρόνια του Ηρώδη, προγραφή θανάτου.

Σ'αυτό το σταυροδρόμι πολιτισμών και θρησκειών, αίμα και χαλασμός. Νεκρά παιδιά-νεκρά πουλιά, στα δόκανα των συρματοπλεγμάτων. Λαός της προσφυγιάς στο χώμα του, στη δίνη ξένων εντολών και δολερών «συστάσεων». Κι ο μπεζαχτάς των ισχυρών μετράει και μετράει, το αίμα των λαών, στα σκοτεινά, τα άδυτα των χρηματιστηρίων.

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ