Εβρεξε πολύ. Λασπίζουν τα χωράφια. Δεν έχει δουλειά σήμερα. Τα τρακτέρ σβησμένα κι εμείς με ασχολίες του σπιτιού. Με τον μπαξέ - δέσαμε τις ντομάτες, ξελακκώσαμε πατάτες, μπήξαμε βέργες για τις φασολιές. Γρασάραμε τα εργαλεία. Ησυχες, απλές δουλειές.

Σκόλη σήμερα. Ξυριστήκαμε. Λουστήκαμε από πάνω ως κάτω. Το πουκάμισό μας μυρίζει πάστρα. Aς είναι καλά οι γυναίκες μας.

Κερνάω! Οποιος θέλει μ' ακολουθεί. Το είπε και με μια δρασκελιά βρέθηκε στην καρέκλα του καφενείου. Ακολουθήσαμε. Παραγγείλαμε. Αλλος τσίπουρο, άλλος σαββατιανό. Ημασταν ευτυχισμένοι. Πράγματι, η ευτυχία με την κούραση δεν ταιριάζει.

Ο ήλιος βασίλεψε στο Βέρμιο. Το φως υποχωρεί. Η νύχτα ήρθε. Η πλάση άρχισε τη νυχτερινή αναπνοή της. Την ακούμε. Ησυχη κι αυτή. Ευχαριστημένη απ' τη δροσιά, που 'φερε η βροχή.

Ρε, φώναξε ο γκριζοκατσαρομάλλης, πότε άρχισε ο πολιτισμός; Ξεκάρφωτο ερώτημα. Τον ξέρουμε. Είναι απρόβλεπτος. Εκεί που σιωπά, μπορεί άξαφνα να στρώσει κουβέντα, που σε κρατάει ως το ξημέρωμα. Αλλοτε, πάλι, του 'ρχεται να τραγουδήσει και τραγουδά. Να χορέψει και χορεύει. Ας είναι καλά. Ζούμε κι εμείς απ' τις εντάσεις του.

Τον κοιτάξαμε. Μήτε θαυμάσαμε, μήτε γελάσαμε. Δεν καταλάβαμε. Ηπιαμε μια γουλιά απ' το πιοτό μας, μπας και λυθεί ο νους μας.

Την σκέφτομαι την κουβέντα της. Την σκέφτομαι με σημερινούς όρους. Ανεργία. Ακρίβεια. Μείωση αποδοχών. Πτώση των τιμών των προϊόντων που παράγουμε. Ανθρωποι, από τη μια στιγμή στην άλλη, χάνουν το μέσο για να ζήσουν. Πώς να πληρώσουν τα τρόφιμα; Γυρνάμε πίσω, στη ζωώδη εποχή. Θα σπρώχνει ο ένας τον άλλο, για ν' αρπάξει την ευκαιρία να εργαστεί. Θα σπρώχνει ο ένας τον άλλο, για ν' αποκλείσει την αρπαγή της τροφής του. Δε θα τρώμε όπως, καλή ώρα, σήμερα. Βαρβαρότης. Φτου και πάλι φτου.

Τον σκέφτομαι το λόγο της κόρης μου και θυμώνω. Θυμώνω που κάτι δεν έκανα και ήρθε το κακό. Θυμώνω που κάτι έκανα και έφερα το κακό. Θυμώνω, που τα 'χω χαμένα και δεν μπορώ να βρω το βήμα μου. Στήνω αυτί, βλέπω ποιοι δρουν και θέλω να σμίξω μαζί τους. Θα το κάνω. Αλλη λύση δεν υπάρχει. Δε μας ταιριάζει τέτοια ζωή. Εμείς παράγουμε τον πλούτο. Πρέπει να τον απολαμβάνουμε. Ολα τ' άλλα είναι άδικα. Ο,τι κι αν λένε.

Ομολογούμε πως δε θα λέγαμε τέτοια λόγια. Νιώσαμε, όμως, πως είναι λόγια δικά μας. Θα τεθούμε σε κίνηση. Δε γίνεται. Θα σμίξουμε μ' εκείνους που παλεύουν για το σήμερα, κι έτσι για το αύριο. Ο παραγωγός του πλούτου δικαιούται τον πλούτο. Σ' αυτό καταλήξαμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.