Ο Γ. Στουρνάρας, άλλοτε σύμβουλος των κυβερνήσεων Σημίτη του ΠΑΣΟΚ και σήμερα επικεφαλής του ΙΟΒΕ, του ιδρύματος του ΣΕΒ, χρησιμοποιεί συχνά τους αριθμούς, για να αποδείξει την ευημερία των εργαζομένων στη χώρα και να καταγγείλει ότι για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε ο δημόσιος τομέας και οι καταραμένοι οι μισθοί των εργαζομένων.

Σε αυτό το πλαίσιο μιλάει για «κρίση που προήλθε από λάθη και παραλείψεις», εκτιμά ότι υπεύθυνη είναι η «αλόγιστη μεγέθυνση του κράτους» και, για να αποδείξει του λόγου του το αληθές, συμπληρώνει ότι «την περίοδο 1999-2008, ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκε κατά 107,3%, έναντι 35,3% στην ευρωζώνη».

Ετσι τον συμφέρει να παρουσιάσει τους αριθμούς, έτσι τους παρουσιάζει.Επειδή όμως οι αριθμοί είναι ...ξεροκέφαλοι, από το πεδίο σκέψης του κ. καθηγητή δε θα έπρεπε να ξεφεύγουν τουλάχιστον δύο ζητήματα:

Το πρώτο, ότι επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όταν ο ίδιος πρωταγωνιστούσε στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ξεπουλήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας. Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ναυπηγεία, ΟΤΕ, ΔΕΗ, δεκάδες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, παραδόθηκαν στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, με τέτοιους ρυθμούς και σε τέτοια έκταση που όσο και αν είχε μεγεθυνθεί μέχρι τότε ο δημόσιος τομέας, συρρικνώθηκε στο έπαρκο.

Το δεύτερο, ότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο μέσος μισθός στο Δημόσιο εδώ αυξήθηκε κατά 107,3% έναντι 35,3% στην ευρωζώνη, αυτό δε λέει τίποτα απολύτως. Πρώτα και κύρια, επειδή στο διάστημα της δεκαετίας που γίνεται η αναφορά, ο επίσημος (ο μαγειρεμένος, δηλαδή) Δείκτης Τιμών Καταναλωτή στη χώρα μας αυξήθηκε περί το 40%, ενώ την ίδια περίοδο το μέσο ποσοστό αύξησης για τις χώρες της ευρωζώνης ήταν 13,7%. Η αύξηση, δηλαδή, των τιμών στη χώρα μας ήταν 3 φορές πάνω από την αντίστοιχη αύξηση που σημειώθηκε στις χώρες - μέλη του ευρώ. Με αυτήν ακριβώς τη λογική, η κατά τρεις φορές μεγαλύτερη αύξηση των μισθών των δικών μας δημοσίων υπαλλήλων, ίσα που ισοφαρίζει το ποσοστό της αύξησης που δόθηκε στις άλλες χώρες. Αρα, όχι μόνο δεν υπάρχει προβάδισμα στις αυξήσεις, αλλά αποδεικνύεται ότι το σύνολο των εργαζομένων στην Ευρώπη βράζουν στο ζουμί της ίδιας λιτότητας.