«...ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ»: «Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο περί μείωσης μισθών και επιδομάτων όσο και επιμήκυνσης των χρόνων απασχόλησης από τα Μέσα Ενημέρωσης (...) τείνει να λάβει χαρακτήρα εκπομπής βαγκνερικής μουσικής σε ναζιστικό στρατόπεδο (...) η ανεργία και η ανέχεια συνθλίβουν κάθε αισιοδοξία, δεν επιτρέπουν οράματα, συνάδουν με έναν κόσμο απονεκρωμένο και άρα εκτός του κοινωνικού πεδίου. Για την Αριστερά του ουμανισμού η υπόθεση της προάσπισης των εργαζομένων είναι αδιαπραγμάτευτη. Για την Αριστερά της Δημοκρατίας απαιτείται η συμμετοχή με όρους πρωταγωνιστή στην επεξεργασία μιας πολιτικής διεξόδου που θα επαναδιατυπώσει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στη βάση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους» (ο πανεπιστημιακός Β. Καρδάσης στη μόνιμη στήλη του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΟΡΟΪΔΑ: Το παραπάνω κείμενο είναι ένα κλασικό δείγμα τού «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι». Κλάμα για τον κόσμο της ανέχειας. Καταγγελία των ανάλγητων που κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι στη δευτέρα παρουσία θα ζήσει καλύτερα. Και διά ταύτα; Ενα πανηγυρικό κάλεσμα στην υποταγή διά της διαχείρισης. Η «αριστερά» του ανθρώπινου καπιταλισμού δεν μπορεί να κρυφτεί, ειδικά την ώρα της κρίσης. Την ώρα που ξεχωρίζουν αναγκαστικά το ποιος με ποιον. Χρησιμοποιεί συνειδητά επιλεγμένες λέξεις: «η αριστερά του ουμανισμού». Δηλαδή υπάρχει και η «αριστερά της απανθρωπιάς». Η «αριστερά της δημοκρατίας», δηλαδή υπάρχει και η «αντιδημοκρατική αριστερά».

Που τι πρέπει να κάνουν αυτές οι καλές «αριστερές»; Να συμμετέχουν στην επεξεργασία πολιτικής διεξόδου και μπλα - μπλα - μπλα «στη βάση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους». Πες το, βρε παιδί μου, ότι αυτό που σε καίει είναι πώς θα πείσεις ότι μπορεί να υπάρχει κράτος των καπιταλιστών που θα είναι «σύγχρονο» και άρα αποδεκτό απο τα θύματά του.

Ο γραφιάς - πανεπιστημιακός κιόλας να μη μας μαραθεί - όπως κάθε όμοιός του, δεν μπορεί να κρυφτεί. Χρεωμένος αυτόβουλα με την υπεράσπιση ενός βάρβαρου συστήματος, κατανοεί ότι τα πράγματα πάνε αλλού - το φάντασμα του κομμουνισμού γαρ - και χτυπάει καμπανάκι. Λέει: Τώρα είναι η ώρα να παίξει η «αριστερά μας» το ρόλο της: Να ενσωματώσει μάζες εργαζομένων στο όραμα του δημοκρατικού καπιταλισμού - γιατί, αν τις αφήσουμε, τραβάνε ήδη γι' αλλού...

Καλά, έψαχνε καιρό για να πετάξει τέτοια μπαρούφα; Οχι. Μια στήλη διατηρεί στην «αντιεξουσιαστική» και κάπως έπρεπε να δικαιολογήσει το - ένα ακόμα - μίσθιό του. Αλίμονο στους αναγνώστες του συγκεκριμένου εντύπου, που με κάτι τέτοια κείμενα βολεύουν την επαναπαυμένη συνείδησή τους και αλληλοχαϊδεύονται ως «αριστεροί» σε καφέ του τύπου «η πόλις εάλω» και «ό γέγονε γέγονε». Ξέρουν αυτοί πού είναι...

ΑΛΛΟΥ ΕΜΕΙΣ: Στο δρόμο μας, με την εργατική τάξη πρωταγωνιστή κι όσους από τους διανοούμενους τιμούν την έννοια, μαζί.