Πρόκειται για έργο με βαθιά πολιτική σκέψη. Ο Ορέστης γίνεται μητροκτόνος υπακούοντας στη θεϊκή βούληση. Η πράξη του διασαλεύει την ηθική τάξη και τον βυθίζει στην παραφροσύνη. Ομως, παλεύει για την επιείκεια των συμπολιτών του και τη σωτηρία του. Λίγο πριν η Αθηναϊκή δημοκρατία καταρρεύσει, σε εποχή αμφιβολίας και αλλαγών, ο Ευριπίδης φέρνει το μύθο πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα. Τη λύση δίνει(;) ο από μηχανής θεός, αλλά το έργο φωτίζει πολυσήμαντα θέματα ηθικής, πολιτικής πρακτικής, ατομικής και συλλογικής ευθύνης.

Στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, όπως σημειώνει ο Γ. Χουβαρδάς, «ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και τα άλλα πρόσωπα είναι μυθικές οντότητες εγκλωβισμένες μέσα στο χρόνο και το χώρο. Σαν τον Τάνταλο κουβαλούν το άχθος της οικογενειακής τραγωδίας που δεν καθαίρεται. Απέναντι στα μυθικά πρόσωπα εμφανίζεται ένας χορός νέων γυναικών και ανδρών. Προερχόμενος από τη σημερινή εποχή, ο χορός αρχικά διστάζει, έπειτα συμπάσχει, ταυτίζεται και βιώνει την ιστορία των Ατρειδών, μια ιστορία γεμάτη συγκρούσεις, αίμα, ανατροπές, ενοχές και απολογίες. Η παράσταση ανιχνεύει το μύθο θέτοντας ερωτήματα για τις σχέσεις των γενεών, των φύλων, της κοινωνικής συνοχής και της επιβίωσης των νέων σε ένα εχθρικό κόσμο. Το τέλος του έργου, αριστοτεχνικά ειρωνικό από τον Ευριπίδη φέρνει την ομάδα των σημερινών νέων με τη σημασία της ιστορίας και του μύθου στη δική τους ζωή».

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης. Σκηνικά - κοστούμια: Γιοχάννες Σουτς. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Τους ρόλους υποδύονται οι: Νίκος Κουρής, Στεφανία Γουλιώτη, Τάνια Τρύπη, Ακύλλας Καραζήσης, Χρήστος Στέργιογλου, Κώστας Βασαρδάνης, Μανώλης Μαυροματάκης, Νίκος Καραθάνος.