Το 2008 οι Αμερικανοί ξόδεψαν περισσότερα από 14 δισεκατομμύρια δολάρια σε θεραπείες για την καούρα! Τα σχετικά φάρμακα, που ονομάζονται παρεμποδιστές αντλίας πρωτονίων, όπως το Νέξιουμ, το Πρεβασίντ και το Προτόνιξ, συνταγογραφούνται με τέτοια συχνότητα στις ΗΠΑ, που έρχονται δεύτερα μόνο μετά τις στατίνες για τη χοληστεριναιμία. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι κατά ένα μέρος η μεγάλη εξάπλωση της χρήσης αυτών των φαρμάκων έχει να κάνει με μη απαραίτητες συνταγογραφήσεις, που όχι μόνο δεν κάνουν καλό, αλλά ενδέχεται να βάζουν τους ασθενείς σε κίνδυνο. Η μακρόχρονη χρήση τους συνδέεται με συμπτώματα στέρησης, αυξημένο κίνδυνο βακτηριακών λοιμώξεων, κίνδυνο θραύσης των ισχίων, ενδεχομένως και με διατροφικές ανεπάρκειες.

Οι παρεμποδιστές αντλίας πρωτονίων (ΠΑΠ) εμποδίζουν ένα ένζυμο που βρίσκεται στα κύτταρα του στομάχου, ώστε να μειωθεί η έκκριση πεπτικών οξέων. Αν και δημιουργήθηκαν ως θεραπεία για τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και τα έλκη στομάχου, δίνονται και σε ασθενείς που έχουν γαστρεντερικά προβλήματα μη σχετιζόμενα με τα οξέα. Χορηγούνται επίσης σε νοσηλευόμενους ασθενείς που παρουσιάζουν γαστρορραγία, αλλά και προληπτικά σε πολλούς άλλους νοσηλευόμενους που δεν έχουν κάποιο γαστρεντερικό σύμπτωμα. Σύμφωνα με μελέτη του 2009 που δημοσιεύτηκε σε έγκριτο ιατρικό επιστημονικό περιοδικό των ΗΠΑ, περί το 60% των συνταγογραφήσεων παρεμποδιστών αντλίας πρωτονίων σε νοσηλευόμενους είναι μη αναγκαίο. Μάλιστα, διαπιστώθηκε το παράδοξο ότι τα φάρμακα αυτά δίνονται λιγότερο σε νοσηλευόμενους για γαστρεντερικά προβλήματα και περισσότερο σε ασθενείς με άλλα προβλήματα.

Μελέτη του 2006 έδειξε ότι οι άνθρωποι που παίρνουν ΠΑΠ για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν 2,65 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πάθουν κάταγμα στο ισχίο, επειδή τα φάρμακα ως παρενέργεια μειώνουν την απορρόφηση ασβεστίου. Μελέτες που έγιναν το 2004 και το 2005 έδειξαν ότι η μείωση της οξύτητας του στομάχου που προκαλούν οι ΠΑΠ διπλασιάζει τον κίνδυνο πνευμονίας και τριπλασιάζει τον κίνδυνο θανατηφόρας μόλυνσης από Clostridium difficile. Ερευνα σε ιταλικό νοσοκομείο έδειξε και αύξηση της πιθανότητας μόλυνσης του λεπτού εντέρου από βακτήρια του παχέος εντέρου.

Ανησυχητικότερο ακόμα είναι το γεγονός ότι οι ΠΑΠ ίσως προκαλούν το πρόβλημα που επιδιώκουν να λύσουν. Μελέτη του 2009 έδειξε ότι τουλάχιστον σε υγιείς ασθενείς η χορήγηση ΠΑΠ δημιουργεί πρόβλημα αυξημένης οξύτητας του στομάχου περίπου σε έναν στους πέντε. Σύμφωνα με ειδικούς δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο η επίδραση αυτή να είναι ακόμα πιο έντονη σε ανθρώπους που ήδη έχουν πρόβλημα υπερβολικής έκκρισης πεπτικών οξέων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ΠΑΠ λειτουργούν υπό μία έννοια ως ουσίες που προκαλούν εθισμό, αφού πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να τους συνεχίσουν για να μη χειροτερέψει η κατάσταση του στομάχου τους.

Από την καταχρηστική εξάπλωση θεραπειών που προκαλούν εθισμό εκείνοι που «ανακουφίζονται» περισσότερο είναι προφανώς οι φαρμακοβιομήχανοι.