Ενταση της οικονομικής κρίσης μέχρι το τέλος του χρόνου προβλέπει το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), επειδή δήθεν ... «δεν έχουν γίνει ακόμα αισθητά τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων που απαιτούν χρόνο ωρίμανσης»! Παραβλέποντας το χαρακτήρα των κρίσεων, ως κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και επιχειρώντας με το μανδύα του Ιδρύματος Ερευνών ακόμη μία παρέμβαση στην κατεύθυνση στήριξης και ενίσχυσης της αντιλαϊκής πολιτικής στη λογική του μνημονίου, ο ΣΕΒ αξιώνει δεκαετές πρόγραμμα από την κυβέρνηση στη βάση «ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου, φιλικού προς τις αγορές, με έμφαση στην εξωστρέφεια και την ανταγωνιστικότητα, όπου οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι εξαγωγές θα αναλάβουν την αναπτυξιακή σκυτάλη, ιδιαίτερα στους κλάδους με αποδεδειγμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα».

Το ΙΟΒΕ, στην τριμηνιαία έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, εκτιμά μείωση του ΑΕΠ το 2010 κατά 3,5%. Σημειώνει ότι κατά το β' τρίμηνο του έτους η πτώση του ΑΕΠ διευρύνθηκε στο 3,7%, από 2,3% το αμέσως προηγούμενο τρίμηνο. Στο σύνολο του α' εξαμήνου, η ύφεση διαμορφώθηκε στο 3%, από 1,4% το αντίστοιχο διάστημα του 2009, λόγω της συρρίκνωσης των επενδύσεων και της δημόσιας κατανάλωσης λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής. Η μείωση των εισαγωγών απέτρεψε μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ. Παράλληλα, στο β' τρίμηνο μειώθηκαν μια σειρά από δείκτες: όγκος πωλήσεων στο λιανικό εμπόριο, παραγωγή στις κατασκευές, τζίρος τουριστικών επιχειρήσεων, βιομηχανική παραγωγή, αν και λιγότερο αυτή λόγω αύξησης ζήτησης από το εξωτερικό.

Τρία σενάρια πιθανολογεί για το μέλλον το ΙΟΒΕ, υποστηρίζοντας σαφώς το τρίτο και χειρότερο:

• Το «σενάριο της ελπίδας», όπου θα εφαρμοστεί όχι μόνο το αντιδραστικό μνημόνιο, αλλά και επιπρόσθετα φιλομονοπωλιακά μέτρα υπέρ της... «ανάπτυξης» για θετική ανάπτυξη το 2012 μεταξύ 1,5- 2,5%.
• Το «σενάριο της καταστροφής», όπου θα εγκαταλειφθεί η «δημοσιονομική προσαρμογή» ή δε θα ληφθούν πρόσθετα διαρθρωτικά μέτρα.
• Το «σενάριο της σωτηρίας» απαιτεί εφαρμογή του μνημονίου, τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα και συμπληρωματικά μια «επιθετική πολιτική αξιοποίησης της ακίνητης κρατικής περιουσίας», όπου πλέον παραδίδονται τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο και... σώζεται.