Σχεδόν ανύπαρκτες είναι οι δημόσιες δομές ψυχικής υγείας για παιδιά και εφήβους στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα οι οικογένειες των παιδιών και εφήβων με ψυχικές διαταραχές να βιώνουν τραγικές καταστάσεις. Οι ελάχιστες και ανεπαρκείς για τις ανάγκες δημόσιες δομές είναι συγκεντρωμένες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η κατάσταση στην επαρχία είναι τραγική - ενδεικτικό είναι ότι σε 33 νομούς της χώρας δεν υπάρχει καμία δημόσια παιδοψυχιατρική δομή. Τεράστια έλλειψη υπάρχει και στη νοσηλεία, αφού σε όλη τη χώρα υπάρχουν μόνο 28 κρεβάτια νοσηλείας, όταν για να καλυφθούν στοιχειωδώς οι ανάγκες θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 110. Τα στοιχεία αυτά παρουσίασαν χτες σε συνέντευξη Τύπου παιδοψυχίατροι - μέλη της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος.

Υπογράμμισαν ότι για όλη την Ελλάδα, με εξαίρεση τη Μακεδονία και Θράκη, εφημερεύει 365 μέρες το χρόνο η Μονάδα Επειγόντων Περιστατικών του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΠΝΑ) με 12 κλίνες, που είναι σχεδόν στο σύνολό τους καλυμμένες από χρόνιους πάσχοντες κάποιοι απ' τους οποίους είναι ενήλικες. Στο πρόγραμμα αποασυλοποίησης «Ψυχαργώς» προβλεπόταν το κλείσιμο του ΠΝΑ και η δημιουργία τουλάχιστον εννέα ψυχιατρικών τμημάτων παιδιών και εφήβων στην Αττική και στην επαρχία, όμως κανένα απ' τα τμήματα δεν έχει λειτουργήσει ακόμα. Κατά κύριο λόγο τα κονδύλια του «Ψυχαργώς» απορροφήθηκαν από Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) και η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση εξελίχτηκε σε διαδικασία εκχώρησης των υπηρεσιών ψυχιατρικής περίθαλψης στους ιδιώτες, που πλέον - καθώς το κράτος έκλεισε την κάνουλα της χρηματοδότησης - αναστέλλουν τη λειτουργία υπηρεσιών, υποβαθμίζουν τις υπηρεσίες που προσφέρονται στους πάσχοντες ή έχουν τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες.

Στη συνέντευξη, αναφέρθηκε ακόμα ότι η κραυγαλέα απουσία δημοσίων δομών έχει ως αποτέλεσμα και οι υπάρχουσες δημόσιες υπηρεσίες (Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα κ.λπ.) να λειτουργούν ως διεκπεραιωτές, χορηγώντας τις βεβαιώσεις που χρειάζονται οι γονείς, προκειμένου να αναζητήσουν τη θεραπεία του παιδιού τους στον ιδιωτικό τομέα, ενώ όσοι δεν έχουν να πληρώσουν οδηγούνται στην απόγνωση!

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι περίπου το 20% των παιδιών και εφήβων θα παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα και θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη και ότι το 10% αφορά σοβαρές και χρόνιες ψυχολογικές διαταραχές. Επίσης, ότι τα επόμενα χρόνια λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών θα υπάρξει αύξηση των αυτοκτονιών, της παραβατικής συμπεριφοράς, των ψυχικών προβλημάτων, της εξάρτησης από ουσίες κ.ά.

Σε ερώτηση του «Ρ» οι εκπρόσωποι της εταιρείας ανέφεραν ότι οι ΜΚΟ κατά κύριο λόγο δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο έργο τους, λόγω της υποχρηματοδότησης και ότι κάποιες ΜΚΟ προσφέρουν επιστημονικό έργο, στηρίζοντας έτσι τη λογική ότι δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους η υγεία, ψυχική και σωματική. Αλλά μια οικογένεια σε απόγνωση που έχει ένα παιδί με ψυχιατρικό πρόβλημα πώς θα διαλέξει ποια ΜΚΟ προσφέρει επιστημονικό έργο και με ποια κριτήρια; Είναι ευθύνη του κράτους να καλύψει ολόπλευρα τις ανάγκες ψυχικής υγείας των παιδιών, εφήβων και της οικογένειας.

Ο ρόλος μιας επιστημονικής εταιρείας και μάλιστα στον τομέα της ψυχικής υγείας, είναι απλά να διαπιστώνει τα προβλήματα; Ο ρόλος του κοινωνικού επιστήμονα στον τομέα της στήριξης του παιδιού και μάλιστα στη συλλογική του έκφραση θα πρέπει να αναδεικνύει τις αιτίες, να παίρνει θέση, να καταγγέλλει τους υπεύθυνους και να προκρίνει εκείνες τις λύσεις που απαντούν στην κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του παιδιού και της οικογένειας. Δυστυχώς, παρότι οι επιστήμονες της Εταιρείας έχουν εμπειρία, στήριξαν τη λεγόμενη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση και σήμερα - που πλέον διαπιστώνονται οι δραματικές επιπτώσεις - δε βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Δηλαδή, ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με κριτήριο την προστασία της υγείας του ελληνικού λαού γιατί κέρδος και υγεία δε συμβιβάζονται. Οτι τα προβλήματα στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και στο ΠΝΑ χρησιμοποιήθηκαν απ' το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε αριστερό άλλοθι στο όλο εγχείρημα, για να προχωρήσει η παραπέρα διάλυση του δημόσιου τομέα, να γιγαντωθεί ο ιδιωτικός τομέας και να γίνει το μεγάλο «πάρτι» των ΜΚΟ με τις χρηματοδοτήσεις, φορτώνοντας αβάσταχτα βάρη στη λαϊκή οικογένεια.