«Το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι τι θα μοιράσουν και τι θα υποσχεθούν οι κυβερνήσεις πριν από τις εκλογές αλλά τι θα κάνουν μετά (...) τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα και δεν χωρούν θαύματα. Η πιστοποίηση υψηλότερου σημείου εκκίνησης για το 2009 αλλά και η μερική αποτυχία της δημοσιονομικής προσαρμογής το 2010 (όπου, όπως φαίνεται, πέφτουν έξω και τα έσοδα και οι δαπάνες...) καθιστούν μονόδρομο τη λήψη νέων, πρόσθετων μέτρων. Ενας μονόδρομος στον οποίον η κυβέρνηση έχει ελάχιστη δυνατότητα παρέμβασης, όποιες και αν είναι οι προθέσεις της: στο μνημόνιο προβλέπεται ότι όποια νέα μέτρα αποφασίζονται από την "τρόικα", είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί η ελληνική κυβέρνηση, και εφαρμόζονται υπό την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης (...) το μοναδικό ζητούμενο είναι αυτά τα νέα μέτρα να μην αποδειχθούν απλώς μια νέα φοροεπιδρομή κατά πάντων αλλά να αφορούν (επιτέλους!) τον δραστικό περιορισμό των δημοσίων δαπανών» (από άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Τη μαζική αποχή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από τις αυτοδιοικητικές κάλπες φοβούνται στην Ιπποκράτους. Από τα γκάλοπ δεν ανιχνεύονται διαρροές προς τη ΝΔ αλλά οι ενδείξεις αποχής είναι ανησυχητικές» (το σχόλιο στο ΕΘΝΟΣ).

«Ο πρωθυπουργός και το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης είχαν δύο επιλογές: ή να επιμείνουν στον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών ή να τις πολιτικοποιήσουν. Επέλεξαν το δεύτερο. Το οποίο, ωστόσο, εμπεριέχει υψηλό ρίσκο. Αν καταψηφισθούν σε μεγάλο βαθμό οι υποστηριζόμενοι από το ΠΑΣΟΚ περιφερειάρχες, η κυβέρνηση θ' αποκτήσει σοβαρό πρόβλημα. Η αντιπολίτευση θα επικαλείται το επιχείρημα της "κυβέρνησης μειοψηφίας", ενώ θα περιοριστούν και οι δυνατότητες της κυβέρνησης για νέες, σκληρές οικονομικές επιλογές...» (το σχόλιο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).