Στο προηγούμενο φύλλο είδαμε το 1ο Μέρος από το 4ο Μάθημα του Γκάρι Κασπάροβ, που ήταν η συνέχεια ενός παιχνιδιού από τις παρτίδες που παίχθηκαν από τον μεγάλο Ρώσο σκακιστή Μιχαήλ Τσιγκόριν το 1878. Ο λευκός θυσίασε ένα κομμάτι και έκανε μια δυνατή επίθεση, με αντάλλαγμα την αποφασιστική υπεροχή στο κέντρο.

Μία άλλη πιο ζωντανή εικόνα της στρατηγικής του λευκού στο κέντρο φάνηκε σ' ένα από τα παιχνίδια που παίχτηκαν από τον έξοχο Αμερικανό σκακιστή Πολ Μόρφι (1837-1884). Στον αγώνα του με τον Αρνού Ριβιέρ (Παρίσι 1863) έπαιξε: 1. ε4 ε5 2. Ιζ3 Ιγ6 3. Αγ4 Αγ5 4. β4 Αβ4 5. γ3 Αγ5 6. 0-0 δ6 7. δ4 εδ4 8. γδ4 Αβ6 9. Ιγ3.

Αυτή η ενδιαφέρουσα θέση των πιονιών δεν ήταν λιγότερο δημοφιλής από ό,τι είναι η ισπανική παρτίδα σήμερα. Χάνοντας ένα πιόνι, ο λευκός έχει σαφές πλεονέκτημα στο κέντρο με ένα δυναμικό ζευγάρι πιονιών και παράλληλα μία ασπίδα που του επιτρέπει να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του. Επίσης, έχει ένα δυναμικό έλεγχο στο στρατόπεδο του μαύρου, ειδικά στο τετράγωνο «δ5» (τρεις απειλές με καμία άμυνα), αλλά και στο «ε5». Για παράδειγμα, αν 9...Ιζ6 10. ε5! δε5 11. Αα3! Αδ4 12. Ββ3! Αε6 13. Αε6 ζε6 14. Βε6+ Ιε7 15. Ιδ4 εδ4 16. Πζε1 και 1-0. Η καλύτερη απάντηση για τα μαύρα ήταν 9...Αη4 10. Αβ5 Αδ7 ή 10...Ρζ8. Ο Ριβιέρ όμως έκανε μια φυσική αλλά άστοχη κίνηση, επιτρέποντας στα λευκά να χρησιμοποιήσουν την κινητικότητα των δύο κεντρικών πιονιών. 9...Βζ6 10. Ιδ5 Βη6 11. Ιζ4! Βζ6 12. ε5! (βλέπε διάγραμμα).

Το κεντρικό πιόνι προωθήθηκε και αμέσως δημιούργησε μία κατάσταση, όπου ο μαύρος αντί να αναπτύξει τα κομμάτια του με σωστό τρόπο, τώρα είναι αναγκασμένος να προστατέψει το βασιλιά του από πραγματικές απειλές. Ενα έργο πολύ δύσκολο, αφού τα περισσότερα κομμάτια του βρίσκονται στην αρχική τους θέση... (Συνεχίζεται).