«Οι ναυτικοί έφταιγαν που δεν πήγαιναν βαπόρια στα νησιά. Οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ κόστιζαν και ανάγκαζαν την κυβέρνηση να κόψει δρομολόγια. Οι ιπτάμενοι της "Ολυμπιακής" έφταιγαν για τα ακριβά εισιτήρια. Οι εμποροϋπάλληλοι εμπόδιζαν και εμποδίζουν τον κόσμο να ψωνίσει», και πάει λέγοντας.

Κάθε ένα από αυτά τα ψέματα έχει καταρριφθεί ταυτόχρονα με τη γέννησή του. Αλλά η διάψευση δεν πέρασε ποτέ στον αστικό Τύπο.

Αντίθετα, όλο και πιο έντονα ο κάθε εργάτης σπρώχνεται να ψάξει μια ατομική λύση να σωθεί και προπαντός να δει σαν αντίπαλο τον διπλανό του. Χρόνια σε εξέλιξη το σχέδιο, δοκιμασμένο. Τώρα απογειώνεται.

Δε θα μείνει κανείς όρθιος, αν δεν υπάρξει άμεση αντίδραση με όρους γενικού συλλογικού ξεσηκωμού.

Αυτό που ήταν χτες μια φορά αλήθεια, σήμερα κραυγάζει:

Κάθε κυβερνητική απόφαση αντιπροσωπεύει μια τεράστια μεταφορά πλούτου - που παράγεται από τη δουλειά των εργατών - στα σεντούκια των καπιταλιστών.

Αυτήν την αρπαγή κρύβουν η μία μετά την άλλη οι «αποκαλύψεις» για τους υψηλόμισθους.

Ανάλογα παρελκυστική και η συζήτηση για την «επιμήκυνση»: «Συμφέρει ή δεν συμφέρει». Να αποφασίσει δηλαδή ο εργάτης για το είδος του σχοινιού που του περνάνε στο λαιμό.

Με επιμήκυνση ή χωρίς επιμήκυνση, τα μέτρα που παίρνονται είναι μέτρα εφ' όρου ζωής. Μέτρα που για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές τους θα χρειαστεί να χύσει ξανά πολύ αίμα η εργατική τάξη.

Αυτός ακριβώς, ο χαρακτήρας των βαθιών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται, είναι που κάνει καθαρό πως πια απαιτείται ριζικός αναπροσανατολισμός σε κάθε αγώνα, έτσι που στο στόχαστρο να μπαίνει το ίδιο το σύστημα της βαρβαρότητας.

Αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν οι καπιταλιστές, σ' αυτό συμβάλλουν όλοι όσοι είναι έτοιμοι να «κραυγάσουν» γι' αυτήν ή την άλλη «αποκάλυψη», αρκεί να μην πουν κουβέντα για τον αίτιο: Το καπιταλιστικό σύστημα που για να συνεχίζει την πορεία του είναι υποχρεωμένο κατά διαστήματα να καταστρέφει ένα τμήμα του κεφαλαίου και μαζί να οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση μεγάλες μάζες εργαζομένων.

Η κατάσταση ξεφεύγει πια από το «πόσα» θα χάσουμε. Εχει περάσει ήδη στο «χάνονται όλα». Και εδώ είναι που γίνεται ακόμα πιο αισχρός ο ρόλος του αστικού Τύπου, όταν πλάι στα δακρύβρεχτα για το κακό που θα μας βρει, περνά σαν αυτονόητο ότι έτσι θα γίνει ντε και καλά. Καλλιεργεί την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό.

Το παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου είναι στημένο.

Πετώντας στα σκουπίδια τα πλαστά διλήμματα, η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να επιλέξει και το πού και το πώς θα δώσει τη μάχη της για τους δικούς της στρατηγικούς στόχους. Και η επιλογή πλέον είναι ορατή στο δρόμο που τραβά το ΠΑΜΕ κι από κοντά και σε κοινό μέτωπο μαζί του οι συσπειρώσεις των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των φοιτητών - σπουδαστών, των γυναικών.

Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα κάνει καθαρό πως έχει τη δύναμη να αντιστρέψει την καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα πορεία. Από τα πολύ απλά: Αλληλεγγύη σε κάθε θύμα της επίθεσης (σημαντική η πρωτοβουλία για τις επανασυνδέσεις στο ρεύμα, σημαντικότατες οι πρωτοβουλίες για μέτρα προστασίας των ανέργων, σημαντική κάθε πρωτοβουλία που παίρνεται για να αντιμετωπιστούν άμεσα προβλήματα), ως τα πιο σύνθετα: Την επιτάχυνση όσων χρειάζονται για τη συγκρότηση και στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει ευθέως και για την αντιμετώπιση των άμεσων, αλλά κύρια για να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.

Αυτή η λαϊκή συμμαχία και η πάλη κατά του δρόμου των μονοπωλίων, της ΕΕ, που υπηρετούν τα αστικά κόμματα, είναι μονόδρομος. «Η ευημερία του λαού, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης και τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας, είναι εφικτή, αν ο λαός με επικεφαλής την εργατική τάξη και με τη δική του εξουσία μετατρέψει σε κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία τα μονοπώλια, ώστε να υπάρξει κεντρικά σχεδιασμένη πανεθνική ανάπτυξη με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Να οικοδομήσει τη δική του κοινωνία, το σοσιαλισμό, κομμουνισμό»(το απόσπασμα από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).