«Το περίφημο μνημόνιο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, αποτελεί κείμενο κοινής συγγραφής και από την ελληνική κυβέρνηση στην ΕΕ. Τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν συνέχεια όλων των αντιδραστικών παρεμβάσεων από την εποχή του Μάαστριχτ ακόμα. Συναποφασίστηκαν από όλους μαζί. Τους "μέσα" και τους "έξω". Τα επεξεργάστηκαν και τα ενέκριναν στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στην Ν. Υόρκη. Με μια κουβέντα, είναι η απάντηση του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης. Είναι η στρατηγική εξόδου από την κρίση στην πλάτη του ελληνικού λαού, αλλά και στις πλάτες όλων των λαών.

Τα μέτρα που επιβάλλονται στους εργαζόμενους της χώρας μας, επιβάλλονται ταυτόχρονα στους εργαζόμενους και τους λαούς της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, σε όλους τους λαούς της ΕΕ και όχι μόνο. Είναι το αποτέλεσμα της ενιαίας στρατηγικής των μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη ολόκληρης της ΕΕ. Οι όποιες αψιμαχίες και αντιθέσεις μεταξύ κυβερνήσεων και "αξόνων" δεν αναιρούν αυτήν την αλήθεια. Το αντίθετο, υποδεικνύουν στους εργαζόμενους της ΕΕ τους κινδύνους που διατρέχουν από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων, που η όξυνσή του επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Αυτός ο ανταγωνισμός και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, ο οποίος αναπτύσσεται παράλληλα με την κοινή επίθεσή τους στα εργατικά δικαιώματα, γίνεται ακόμα πιο καταστροφικός, ακόμα πιο επώδυνος για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Γιατί, βέβαια, η Γερμανία δεν είναι μόνο η Μπούντεσμπανκ, αλλά και ο Γερμανός εργάτης, ο οποίος πληρώνει εξίσου την πολιτική των γερμανικών μονοπωλίων. Οπως ακριβώς ο εργάτης του Σκαραμαγκά πληρώνει τους Κρουπ και Τίσεν, όπως πληρώνει τους εφοπλιστές και ντόπιους τραπεζίτες και τα κέρδη τους.

Ορισμένοι ανακαλύπτουν την "κατοχή" για να μη μιλήσουν για τους κατόχους των μέσων παραγωγής, τον πλούτο και την εξουσία τους. Γι' αυτό, ο αγώνας να μην εφαρμοστούν τα μέτρα που εξυπηρετούν τα μονοπώλια, το σύνθημα "την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" αποτελούν σήμερα τη μόνη απάντηση που μπορούν να δώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Αποτελούν, ταυτόχρονα, και την καλύτερη συνεισφορά στον κοινό αγώνα των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στον κοινό ταξικό αντίπαλο».

(τα αποσπάσματα από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)