Τρία άρθρα που υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο το αρχαιολογικό έργο και τη θέση των εργαζομένων στον πολιτισμό, προς όφελος του κεφαλαίου στις κατασκευές, περιλαμβάνει το νομοσχέδιο... για τον κινηματογράφο.

Το ΥΠΠΟΤ «με τις πράξεις αυτές δεν διασφαλίζει κανέναν εργαζόμενό του, αντίθετα στρέφεται εναντίον τους. Επεμβαίνει ακόμη και στη διάρκεια των συμβάσεων εργασίας που οικονομικά καλύπτονται από τον ιδιώτη, προστατεύοντας τους εργολάβους και τις κατασκευαστικές (...) Η φύση της ανασκαφικής εργασίας επιβάλλει τη γνώση του εκάστοτε ανασκαφικού χώρου. Τυχόν εναλλαγή των εργαζομένων ανά 8 μήνες, είτε πρόκειται για ανειδίκευτους εργάτες, είτε για επιστημονικό προσωπικό, θα έχει ολέθριες επιπτώσεις (...)».

Με το άρθρο 43 νομοθετείται το «μνημόνιο» μεταξύ του ΥΠΠΟΤ και του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων για τις αρχαιολογικές εργασίες στα μεγάλα δημόσια έργα. Το «κακόφημο Μνημόνιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μονομερή απόφαση που περιορίζει ασφυκτικά την αρχαιολογική εργασία προς όφελος των εργολάβων στα μεγάλα δημόσια έργα» (...) Η βαθιά υπόκλιση της ηγεσίας του ΥΠΠΟΤ στις κατασκευαστικές και στους εργολάβους, η αγωνία του, δυστυχώς, σε βάρος της αρχαιολογίας, να μην υπάρξει η παραμικρή καθυστέρηση στην πρόοδο των μεγάλων έργων, εκφράζεται σε όλο της το μεγαλείο και στις διατυπώσεις του άρθρου 43 (...)».

Στο άρθρο 44 προβλέπεται η σύνταξη «Εκθεσης Αναλυτικής Αρχαιολογικής Τεκμηρίωσης κατά την αρχική φάση των τεχνικών μελετών» στα μεγάλα έργα. Οι Εφορείες Αρχαιοτήτων και οι Υπηρεσίες Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Εργων, «σε συνεργασία, υποτίθεται, με τις εργολήπτριες εταιρείες, έχουν στη διάθεσή τους έως 60 ημέρες, ανεξάρτητα από την έκταση του Δημόσιου Εργου, για να συνθέσουν μια πλήρη επιστημονική παρουσίαση για τις ύποπτες για αρχαιολογικά ευρήματα περιοχές, που "μπαίνουν στα πόδια" των μεγάλων έργων».

Ομως, «η προστασία των μνημείων Πολιτισμού δεν μπορεί να λαμβάνει ημερομηνία λήξης, υπό την πίεση της βιασύνης των κατασκευαστών, δεν μπορεί να προσεγγίζεται με στεγνούς οικονομίστικους όρους, υπό την οπτική γωνία της τσέπης των αναδόχων και μεγαλοεργολάβων (...)».