Η Γιασμίν, η Ουσλέμ, η Σουλτάν, ο Αλί, ο Ιλκερ, ο Χασάν και άλλα 27 άτομα μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πια, όμως αυτό που άφησαν πίσω τους είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να κλάψεις. Μόνο να γιορτάσεις μπορείς. Και να υψώσεις το χέρι σου, να σχηματίσεις με τα δάχτυλά σου το σήμα της νίκης, με τον ίδιο τρόπο - που λίγες μέρες νωρίτερα - η Σεφινούρ έκανε, όταν στα απέναντι κελιά της φυλακής του Μπαϊραμπασά έβλεπε τις συντρόφισσές της να καίγονται και να σβήνουν φωνάζοντας: «Οι μάρτυρες της επανάστασης είναι αθάνατοι».

Οι μάρτυρες αυτοί, άντρες και γυναίκες, που με την πίστη και τα ιδανικά τους συγκλόνισαν και συγκλονίζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη, 18χρονα αγόρια και κορίτσια, που υπενθύμισαν στην «πολιτισμένη» Δύση, πως στην αυγή του νέου αιώνα υπάρχουν ακόμα αξίες για τις οποίες οφείλεις να δώσεις ακόμα και τη ζωή σου, τιμήθηκαν χτες με τον καλύτερο τρόπο απ' τους «ευαίσθητους πολίτες» της Αθήνας. Στα Προπύλαια οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν χτες το απόγευμα - νέες και νέοι στην πλειοψηφία τους - γνώρισαν πολύ καλά πως το ελάχιστο, αλλά και το μέγιστο παράλληλα, που μπορείς να κάνεις για τους αγωνιζόμενους πολιτικούς κρατούμενους των άθλιων τουρκικών φυλακών είναι να στείλεις την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή σου. Γι' αυτό και ύψωσαν τις κόκκινες σημαίες, σήκωσαν τις γροθιές τους και ένωσαν τις φωνές τους. Ετσι, από πείσμα για την Ευρώπη που σωπαίνει...

Συγκινητική ατμόσφαιρα, τόσο που αρκετά μάτια χτες δάκρυσαν. Οι φωτογραφίες των νεκρών, πλαισιωμένες με κόκκινα γαρίφαλα και με 33 κεριά τριγύρω που δεν έλεγαν να σβήσουν. Κάθε φλόγα τους για κάθε «αθάνατη ψυχή». Και οι δάδες να συμβολίζουν τη μία και μοναδική φλόγα, τη δίψα του γειτονικού μας λαού για ελευθερία και δημοκρατία.

Η εκδήλωση ξεκίνησε λίγο μετά τις 6 το απόγευμα με ενός λεπτού σιγή - προς τιμήν των νεκρών που έκλεισε με τη λέξη «αθάνατοι». Αμέσως μετά διαβάστηκε η συγκλονιστική μαρτυρία της Φιλίτις Γκενσέρ, που βρίσκεται σήμερα τραυματισμένη σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης και έζησε το φρικτό εκείνο πρωινό της 19ης Δεκέμβρη, όταν ο στρατός μπήκε στις τουρκικές φυλακές Μπαϊραμπασά.

«Ακούστηκαν από πάνω φωνές: "Καίγονται, καίγονται". Η Γκουλιστάρ και η Μπιρσέν κατέβαιναν τη σκάλα. Τα κεφάλια τους καίγονταν. Τις φέραμε κοντά στη βρύση και κρατήσαμε τα κεφάλια τους κάτω από το νερό. Αργότερα ανοίξαμε την πόρτα προς τον ακάλυπτο. Βγάλαμε τις φίλες έξω. Εκεί είδαμε την Χασέρ ξαπλωμένη στο πάτωμα να τις ρίχνουν νερό. Είχε καεί σχεδόν μέχρι τη μέση. Το επάνω πάτωμα είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Πολλές από τις φίλες μας καίγονταν σε διάφορα σημεία του σώματος, ιδίως στα κεφάλια τους. Αυτό συνέβαινε γιατί από τις χαραμάδες της πόρτας τούς είχαν ρίξει φωτιά. Πολλές που βρίσκονταν εκεί κοντά είχαν αρπάξει φωτιά και καίγονταν. Από το απέναντι κελί είδαμε τη Σεφινούρ να μας κάνει με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης...», λέει η Φιλίτις.

Και συνεχίζει η συγκλονιστική της μαρτυρία: «Υστερα από αυτό μας ξαναφώναξαν: "Παραδοθείτε δε θα σας κάνουμε τίποτα". Εμείς δεν το δεχτήκαμε. Αρχισαν τότε να πριονίζουν την πόρτα. Ταυτόχρονα, συνέχισαν να ρίχνουν βόμβες. Εμείς ξαναβγήκαμε στον ακάλυπτο. Ο βομβαρδισμός συνεχίζονταν. Μας έριχναν νερό με τον εκτοξευστήρα. Υστερα πάλι βόμβες και πάλι νερό. Τουλάχιστον δύο ώρες συνεχιζόταν η ίδια ιστορία. Εμείς γαντζωθήκαμε η μια πάνω στην άλλη...».

Συγκλονιστική η κατάληξη της μαρτυρίας της: «Μας έφεραν όλες στους στρατιωτικούς κοιτώνες. Μετά μας πήγαν στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο. Αυτοί που μας παρέδωσαν εκεί μας είπαν: "Αύριο θα ξαναπάμε πίσω να μαζέψουμε τα χέρια και τα πόδια σας"»!

Αμέσως μετά τις εμπειρίες τους από τη γειτονική χώρα μετέφεραν ο Δημήτρης Αγκαβανάκης από το ΠΑΜΕ, ο Αντώνης Καρράς, από το ΠΑΣΟΚ, ο Αγγελος Μανταδάκης, από τον ΣΥΝ και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζαφέρης, που όλοι τους βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη με ελληνικές αντιπροσωπείες. Στο τέλος, διαβάστηκαν τα 33 ονόματα των νεκρών και η εκδήλωση έκλεισε πάλι με τη λέξη: «Αθάνατοι».