Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: «Η διόγκωση της ανεργίας και η μαζική καταστροφή μικρομεσαίων παράγουν με ταχύ ρυθμό απόγνωση (...) Οσο προσλαμβάνει διαστάσεις μαζικού κοινωνικού φαινομένου, τόσο είναι εύκολο (όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν) να μεταλλαγεί σε τυφλή οργή. Το τοπίο γίνεται ολοένα και πιο εύφλεκτο. Σε λίγο, μια ασήμαντη αφορμή θα είναι ικανή να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΝΤΥΣΙΜΟ: «Από τα αστικά προάστια του Παρισιού, του 2005, στην Αθήνα του 2008, στο Λονδίνο και τη Ρώμη και πάλι στην Αθήνα του 2010, η αμηχανία και η απελπισία μετουσιώνονται σε βία, χωρίς συγκεκριμένο στόχο και ιδεολογία (...) Πολλοί είναι όσοι μιλούν για το τέλος των επαναστάσεων και την αυγή μιας εποχής όπου εξεγέρσεις θα πυροδοτούνται και θα καίγονται σαν σπίρτα σε διαφορετικές γωνίες του πλανήτη (...) Μετά το τέλος των ιδεολογιών, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το θρίαμβο "της μονόδρομης" σκέψης στη Δύση, όπως και στην Ανατολή, στη Νέα Υόρκη όπως και στην Σανγκάη, η εξέγερση καταργεί τον ιστορικό χρόνο και δημιουργεί το στιγμιαίο. Είναι η απόλυτη νίκη του παρόντος ενάντια στο μέλλον (...) Η εξέγερση είναι το αντίστοιχο της καταστροφής, της κατάρρευσης στην οποία μας έχουν συνηθίσει τα νέα οικονομικά καθεστώτα (...) Η εξέγερση είναι καρπός της κρίσης της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, που στη Δύση για μια σειρά από σύνθετες αιτίες μοιάζει να έχει χάσει την ιστορική της λειτουργία (...) Δεν υπάρχουν αμφιβολίες στο γεγονός ότι οι καιροί αλλάζουν και οι ιδεολογίες των πατεράδων μας και των παππούδων μας μοιάζουν πλέον ξεπερασμένες» (από άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Ο ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΠΑΡΟΠΛΙΣΜΟΣ: «Αναφαίρετο και ιερό δικαίωμα είναι η απεργιακή κινητοποίηση (...) Αλλά στις δημοκρατίες τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ακόμη και η άσκηση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).