Ολο και πιο συχνά τις τελευταίες μέρες «κύκλοι» του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Επικοινωνιών συζητούν ανοιχτά ή και διαρρέουν ότι το ενδεχόμενο πολιτικής επιστράτευσης και των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της πρωτεύουσας είναι πολύ πιθανό. Καλούν τους εργαζόμενους, οδηγούς, τεχνικούς και διοικητικό προσωπικό, να επιδείξουν «λογική και σύνεση» και να προσέλθουν στο «τραπέζι του διαλόγου», για να συναποφασίσουν το πρόγραμμα «εξυγίανσης» των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών. Αν τώρα αρνηθούν να δείξουν «πνεύμα συνεννόησης», τότε η επίταξη, κατά το πρότυπο που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους φορτηγατζήδες και τους ναυτεργάτες, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη.

Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να πετσοκόψει τους ήδη χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων στα ΜΜΜ, να αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων, να «μπάσει» τους ιδιώτες στις δημόσιες συγκοινωνίες, κατ' αρχήν, απ' το «παράθυρο». Το ότι μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιάσει επίσημα το σχέδιο νόμου, αν και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών έχει δεσμευτεί ότι θα το έδινε στη δημοσιότητα μέχρι το τέλος του έτους με προοπτική να ψηφιστεί εντός του πρώτου τριμήνου 2011, έχει να κάνει μόνο και μόνο με την οργή που έχει ξεσηκώσει στους εργαζόμενους του ΟΑΣΑ, περιμένοντας να περάσει το εορταστικό δεκαήμερο. Οι αντιδράσεις τους είναι τέτοιες, που στην κυριολεξία «σέρνουν» τις «πράσινες» συνδικαλιστικές ηγεσίες στους απεργιακούς αγώνες, υπό το φόβο της απομόνωσης από τη βάση του κλάδου και της ανόδου των συνεπών ταξικών δυνάμεων στο χώρο των δημόσιων συγκοινωνιών.

Οπως και να 'χει πάντως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένη να προωθήσει την αντιδραστική της πολιτική και σ' αυτόν τον τομέα, καταργώντας τις ισχύουσες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και περιορίζοντας ακόμη περισσότερο το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας της πρωτεύουσας για φτηνές, γρήγορες και ασφαλείς μετακινήσεις. Τα κυβερνητικά σχέδια πρέπει και μπορούν να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων. Οι εργαζόμενοι στον ΟΑΣΑ μπορούν να αντλήσουν δύναμη και χρήσιμα διδάγματα από τους εργατικούς αγώνες, παρακάμπτοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που παρά τις όποιες «αγωνιστικές» φωνές σήμερα, εύκολα προβλέπει κάποιος ποια στάση θα κρατήσουν στο τέλος. Το σημαντικότερο: Να συστρατευτούν με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, το ΠΑΜΕ, υπερασπιζόμενοι τα σημερινά τους συμφέροντα, θέτοντας τις βάσεις για πραγματικά δημόσιες συγκοινωνίες - λαϊκή περιουσία.