Η Μαρί Λελέ, δημοσιογράφος από το Παρίσι, βρίσκεται για διακοπές στην Ινδονησία το 2004 όταν ξεσπά το τσουνάμι. Τραυματίζεται και σε κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου βιώνει αστραπιαία το πέρασμα στον άλλο κόσμο. Την ίδια ώρα στο Λονδίνο τα δίδυμα αδέλφια Τζέισον και Μάρκους ζουν μια δύσκολη καθημερινότητα με την εξαρτημένη από ουσίες μητέρα τους και την ασφυκτική πίεση των κοινωνικών υπηρεσιών. Ενα θανατηφόρο δυστύχημα θα ανατρέψει αναφανδόν τη ζωή τους. Στο Σαν Φρανσίσκο, ο Τζορτζ Λόνεγκαν εργάζεται σαν βιομηχανικός εργάτης αφότου αρνείται επίμονα να στήσει επιχείρηση και να πουλά ακριβά το αποδεδειγμένα εμπορευσιμότατο χάρισμά του (κατάρα το ονομάζει ο ίδιος) να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Η σύμπτωση ή άλλως το τάιμινγκ τα φέρνει έτσι ώστε οι δρόμοι των τριών αυτών ανθρώπων να διασταυρωθούν στο Λονδίνο, στη διεθνή έκθεση βιβλίου. Το φιλμ του Ιστγουντ υφαίνει σύγχρονα γεγονότα όπως το τσουνάμι και το τρομοκρατικό χτύπημα στο μετρό του Λονδίνου στον καμβά του μύθου του και τα χρησιμοποιεί σαν μοχλούς στην εξέλιξη της πλοκής. Μιλώντας για το θάνατο δεν αρθρώνει την παραμικρή μεταφυσική ανησυχία, υπαινιγμό ή αναζήτηση. Μιλά για το θάνατο σαν προσωπική εμπειρία, όπως την βίωσε η Μαρί, το θάνατο σαν απουσία, όπως τον βιώνει και τον υπομένει ο μικρός Μάρκους και το θάνατο σαν μέρισμα, όπως τον βιώνει ο Τζορτζ μέσω της επικοινωνίας με τους νεκρούς. Στο ερώτημα «τι είναι ο θάνατος» και «τι μας περιμένει μετά» η ταινία δεν απαντά. Η διαχείριση όμως του ερωτήματος είναι ζήτημα πολιτικό, μας λέει ο Ιστγουντ και καταγγέλλει ευθέως την ανοχή για την εμπορική εκμετάλλευση αυτού του θέματος - ταμπού από κάθε λογής τσαρλατάνους. Ο θάνατος στην ταινία σηματοδοτεί το όριο, τη γραμμή που χωρίζει την παρουσία από την απουσία. Το μαρκάρισμα αυτής της γραμμής γίνεται η βάση του εναλλασσόμενου μοντάζ των ιστοριών που διαδραματίζονται σε αστικούς χώρους όπου χαράσσεται η μοίρα αυτών των ανθρώπων όπως στα κοινωνικά μυθιστορήματα του Ντίκενς.