Με κούφια ριζοσπαστική φρασεολογία, που δεν ανταποκρίνεται στην πολιτική της κατεύθυνση και πρακτική, η ηγεσία του ΣΥΝ επιχειρεί για μια ακόμα φορά έναν ελιγμό, αυτή τη φορά στο συνδικαλιστικό κίνημα, έτσι ώστε να απορροφήσει τμήμα της λαϊκής οργής για να την εκτονώσει ανώδυνα για το σύστημα αλλά και να εμφανιστεί ότι δήθεν διαφοροποιείται από συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες με τις οποίες αγαστά συμπορευόταν ως τα σήμερα.

Η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ συνεδρίασε και έδωσε στη δημοσιότητα την απόφασή της για «ζητήματα τακτικής και στρατηγικής της δουλειάς των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα στις νέες συνθήκες». Αφθονα τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, όταν ο ίδιος ο ΣΥΝ είναι συνυπεύθυνος γι' αυτή την κατάσταση αφού συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωσή της, καθώς συνεργάζεται με τις πλειοψηφίες που καταγγέλλει.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ συνεργάζονται με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, σε αντιΠΑΜΕ μέτωπο. Πρόσφατο παράδειγμα η ενιαία αντιΠΑΜΕ ταχτική και συνεργασία στο Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά. Ενώ παροιμιώδης είναι η συνεργασία τους στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και αλλού.

Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν τσιγκουνεύεται λόγων για να περιγράψει την κατάσταση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η εργατική τάξη της χώρας. Αποδεικνύεται όμως ιδιαιτέρως φειδωλή στο να αποδώσει τις τεράστιες ευθύνες που αναλογούν στην πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Γενικά κι αόριστα αναφέρεται στην «υπονόμευση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας» και στον κίνδυνο να οδηγήσει «σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση» του συνδικαλιστικού κινήματος, ούτε λέξη όμως για το γεγονός ότι ξεπουλημένες ηγεσίες συμφώνησαν στο χτύπημα των συμβάσεων. Το σιωπητήριο που αυτές έχουν επιβάλει, περιφρονώντας τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, για την ηγεσία του ΣΥΝ μεταφράζεται σε «αντιδράσεις» αλλά όχι «ανάλογες της κλίμακας της επίθεσης».

Η επιλογή σύμπλευσης των δυνάμεων του ΣΥΝ επί σειρά ετών με αυτές τις πλειοψηφίες και στήριξης κρίσιμων επιλογών τους, όπως παλιότερα οι «κοινωνικοί διάλογοι», παρακάμπτεται, με την ηγεσία του ΣΥΝ να θεωρεί προφανώς ότι οι προηγούμενες αμαρτίες ξεπλένονται απ' το γεγονός ότι η «Αυτόνομη Παρέμβαση» αποφάσισε να αποχωρήσει απ' το προεδρείο της ΓΣΕΕ.

Το τι ακριβώς επιδιώκει η ηγεσία του ΣΥΝ με τη «στροφή» που στα λόγια διακηρύττει γίνεται εμφανές στο σημείο όπου απαριθμεί τους στόχους πάλης που προτείνει στο κίνημα και που αφήνει εντελώς στο απυρόβλητο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τη στρατηγική του.

Για την ηγεσία του ΣΥΝ η «ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και η μαχητική αντεπίθεσή του», όπως λέει, έχει στενό ορίζοντα «να πάρει πίσω και να επεκτείνει τις κατακτήσεις που χάθηκαν το τελευταίο διάστημα και για την ανατροπή του μνημονίου και των αντεργατικών πολιτικών», και όχι αιτήματα που να ικανοποιούν πλήρως όλες τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Αιτήματα που ευχαρίστως συνυπογράφουν οι ταξικοί τους αντίπαλοι, όπως «η επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους». Αλλωστε, η πολιτική τους είναι σταθερά και ανεπίστρεπτα στις ράγες του ευρωμονόδρομου.

Θυμάται ακόμα η ηγεσία του ΣΥΝ την «αναζωογόνηση των κυττάρων του εργατικού κινήματος, των πρωτοβάθμιων σωματείων», αλλά με αυτό το πλαίσιο δράσης που δεν εναντιώνεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενώ με τη στάση του από κοινού με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ έχει συμβολή στο μαρασμό τους. Για όλα τα παραπάνω είναι αφερέγγυοι.

Είναι, τέλος, χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το «ενιαίο εργατικό μέτωπο» που θέλει να διαμορφώσει ο ΣΥΝ είναι τόσο ευρύχωρο που χωράει τους πάντες: Τις «άλλες αριστερές αγωνιστικές δυνάμεις που κάνουν ταξικό συνδικαλισμό», τις «δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ενάντια στις τωρινές αντεργατικές πολιτικές», τη ΣΕΣ αν αλλάξει, γιατί τώρα λειτουργεί απλά ως «"λόμπι" με ελάχιστες κινηματικές πρωτοβουλίες», ενώ αποδεδειγμένα είναι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μηχανισμός του κεφαλαίου για την ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα και στα συμφέροντά του.

Αλλωστε, δεν παραλείπει να συντηρεί αυταπάτες για το ρόλο των συμβιβασμένων πλειοψηφιών δηλώνοντας ότι θέλει συντονιστικά πρωτοβάθμιων σωματείων σαν εργαλεία για «πίεση προς τις παραπάνω βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος να παίρνουν αποφάσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση». Δηλαδή, να διορθώσει τις πλειοψηφίες που αποτελούν μοχλό του κεφαλαίου στο συνδικαλιστικό κίνημα για το πέρασμα της πολιτικής του.

Μετά απ' όλ' αυτά ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι σ' αυτό το μέτωπο θέλει και το ΠΑΜΕ, στο οποίο θα απευθύνει «ενωτικές πρωτοβουλίες» παρά «την σεχταριστική και διασπαστική πολιτική της ηγεσίας του», όταν ξέρει πως η πολιτική του και η ταχτική του είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με το πλαίσιο πάλης και τη γραμμή των ταξικών δυνάμεων. Ετσι, για να κοροϊδεύει, όπως πάντα.