Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα για έλεγχους στα «πόθεν έσχες» πρώην υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σχετικά με ατασθαλίες που θα τους οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη και ενδεχόμενα στη φυλακή. Η όλη επιχείρηση «καθαρά χέρια», όπως την έχει βαφτίσει ο φιλοκυβερνητικός κυρίως Τύπος, παρουσιάζεται να διευθύνεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με την πλήρη σύμπνοια του προέδρου της ΝΔ. Φημολογείται μάλιστα ότι πρόθεση των δύο κομμάτων είναι να καταλήξουν σε κοινό πόρισμα για το σκάνδαλο με τη «Ζήμενς» και να παραπέμψουν πρώην στελέχη τους, που είτε χρηματίστηκαν από την πολυεθνική, είτε έπαιξαν ρόλο ενδιάμεσου στη μεταφορά μεγάλων ποσών από τα ταμεία της «Ζήμενς» στα κόμματά τους.

Πού αποσκοπεί η όλη συζήτηση; Πρώτα και κύρια αποτελεί μέρος της συνολικότερης προσπάθειας των αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούν μπορεί να κάνει την αυτοκάθαρσή του. Να πείσουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά και η διαπλοκή του κεφαλαίου με τα κόμματά του δεν είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό, αλλά μια παθογένεια του συστήματος, η οποία, με την απαραίτητη πολιτική βούληση, μπορεί δήθεν να εξαλειφθεί. Πρόκειται για ωμή κοροϊδία του λαού. Το παράδειγμα της «Ζήμενς» είναι αποκαλυπτικό. Η πολυεθνική έκανε μπίζνες με το δημόσιο μοιράζοντας μίζες στα δύο κόμματα που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και σε στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Τώρα, επιδιώκεται η αυτονόητη τιμωρία των άμεσα εμπλεκομένων, για να βγει λάδι συνολικά το σύστημα και η δεδομένη διαπλοκή των επιχειρήσεων με τα αστικά κόμματα, η οποία σε άλλες καπιταλιστικές χώρες είναι κατοχυρωμένη ακόμα και νομικά!

Το δεύτερο που επιδιώκουν, κύρια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είναι να κατευνάσουν τη δεδομένη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική τους. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο που αναπαράγουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι η κλοπή του πλούτου που παράγει ο λαός και η ιδιοποίησή του από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Μέσα σ' αυτό το θερμοκήπιο της εκμετάλλευσης φύονται η διαπλοκή, η ρεμούλα, οι μίζες, σαν φαινόμενα που συνυπάρχουν στη σχέση του κεφαλαίου με τα κόμματά του. Τώρα, οι ίδιοι που ευθύνονται για τη φτώχεια του λαού, για τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, εμφανίζονται πρόθυμοι να θυσιάσουν ορισμένα από τα στελέχη τους στο όνομα του να διασκεδάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση για τη διαχρονική αντιλαϊκή στρατηγική τους, που φουντώνει σε συνθήκες κρίσης.

Οι ίδιοι που θρηνούν για την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και εκφράζουν την ανησυχία τους για συνθήματα όπως «έξω οι κλέφτες», είναι οι πρώτοι που τα αναπαράγουν, επειδή τους είναι βολικά, δείχνουν το σύμπτωμα και κρύβουν την αιτία. Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί. Με την πάλη του πρέπει να ασκεί πίεση για την αυτονόητη καταδίκη όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα και, ταυτόχρονα, να δυναμώνει το λαϊκό εκείνο ρεύμα που παλεύει για να μεγαλώσουν τα ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των σκανδάλων.